Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

Яны крыху памаўчалі.

— Ведаеш, Андрэй, — Наташа зірнула з замілаваннем на Хруцкага, — а ты мне часта снішся і забыць цябе я не магу...

— І я таксама.

— Што таксама?

— Памятаю цябе. Памятаю ўсё, што было ў нас...

— А хочаш, мы паднімемся ў кватэру і ўспомнім былое?

Хруцкі толькі хітнуў галавой у знак згоды. Яму раптам зрабілася горача, а лёгкім нібыта не хапала паветра.

— Тады я выйду ля пад’езда, а ты пастаў сваю таксоўку кварталы за два і прыходзь.

Паркуючы машыну, Хруцкі адзначыў, што Наташа змянілася не толькі знешне, яна яшчэ стала прагматычнай, асцярожнай і разам з гэтым рызыкоўнай. Аднак жа галоўнае адкрыццё яго чакала наперадзе. Разняволеная жаноцкасць... Усё гэта ап’яніла...

Развітваліся, калі за вокнамі пачынала ўжо шарэць. Тое, што сказала Андрэю пры развітанні Наташа, наадварот, ацверазіла, нібыта на голаў кульнулі вядро халоднай вады: «Андрэй, ты ж не ўздумай шукаць са мною сустрэч: гэтае нашае спатканне — яно настальгічна-развітальнае... Прабач, сам разумееш, што былога не вярнуць, можна только ўзгадаць, што мы і зрабілі сёння... »

Наташа чмокнула яго ў шчаку, адчыніла дзверы кватэры і лёгкім, але настойлівым рухам рукі падштурхнула Андрэя: «Не трэба нічога казаць, ідзі, калі ласка, ідзі... »

Ён кінуў на яе поўны роспачы і адчаю пагляд і ўбачыў, што ў яе вачах блішчаць слёзы. Яму стала крыўдна, што яго зноў адштурхоўваюць, няхай сабе і шкадуючы, па-свойму кахаючы... «Але, што ж гэта за каханне, калі ад яго можна адмовіцца дзеля багацця?» — задаваў сам сабе пытанне Хруцкі, і не знаходзіў адказу.

6

Раптам пачулася булькатанне вады, потым смех разануў па шкле, нібыта хтосьці настойліва і рытмічна разбіваў шыбы ў вокнах... «Гэта ж мабільнік», — здагадаўся Хруцкі. Хтосьці настойліва тэлефанаваў Альберту.

«А што, калі гэта Наташа телефануе... Я ж змагу цяпер пачуць яе голас... — Хруцкі знайшоў у кішэні мабільнік. — Што ёй сказаць? Прызнацца, што мне без яе жыццё — не жыццё? Сказаць, што нават у сне трызню ёю. Паведаць, што ў жонцы, якую, здавалася, пакахаў, шукаю нейкае падабенства з ёю, што нават аднойчы назваў Ганну Наташай?..»

А трэск шкла рабіўся ўсё гучнейшым і больш нстойлівым. Урэшце Андрэй прыклаў тэлефон да вуха: «Слухаю. Алё!»

— Альфрэд, гэта ты? — пачуўся звонкі, бадзёры Наташын голас. — Я не пазнаю твой голас. Можа, штосьці здарылася?

— Можа, і здарылася, — адказаў Хруцкі.

Узнікла невялікая паўза, а потым ужо глухім голасам Наташа спыталася:

— Андрэй, гэта ты?

— Я, — адказаў Хруцкі. Яму чамусьці зрабілася лёгка і крыху весела. — Ты не паверыш, Наташа, але здарылася штосьці ўнікальнае: я стаў Альфрэдам, а Альфрэд цяпер ніхто іншы, як Андрэй.

— Божа мой, ты п’яны... Скажы, Альфрэд з табой побач? Дай яму тэлефон.

— Ён не побач, ён у мне, дакладней, я ў ім.

— Ідыёт! — у трубцы пачуліся кароткія гудкі.

«Ну і што мне рабіць далей? — Хруцкі адкінуўся на спінку сядзення, заплюшчыў вочы. — Трэба неяк расслабіцца, адпачыць, абдумаць усё... А можа, паехаць у гасцініцу? Так. Цяпер гэта найлепшы варыянт».

Быў ужо прыцемак і горад запаліў ліхтары. Недзе воддаль чулася сірэна спецмашыны. Хруцкі паставіў «лексус» на платнай стаянцы. Уваходзіць у бліскучыя шкляныя дзверы гасцініцы не спяшаўся. Ён глядзеў на людзей, якія заходзілі і выходзілі з будынка: хто няспешна, а хтосьці хутка, імкліва, і думаў: «Усё, што адбываецца навокал, ні што іншае, як звычайная мітусня? Чым мы, людзі, адрозніваемся ад камароў, якія таўкуцца вось тут, каля майго цела?.. — Ён сумна пасміхнуўся. — Трэба заўтра абавязкова даведацца, у якім стане маё цела... »

— Вы ж мясцовы жыхар, прапісаны па вуліцы Каштанавай, а чамусьці хочаце жыць у гасцініцы... — Сярэдняга веку жанчына з высокай прычоскай белага колеру ўважліва паглядзела ў твар уладальніка пашпарта з прозвішчам Борчык Альфрэд Эдуардавіч.

— А калі я пасварыўся з жонкай, дык што, начаваць на вуліцы?

— Мірыцца трэба, — уздыхнула кабета.

— Каб памірыцца таксама патрэбен пэўны час, каб выспелі ўмовы.

— І гэта праўда, — зноў уздыхнула кабета. — Запаўняйце анкету.

— А вячэру тут можна заказаць у нумар?

— Можна. А на колькі персон? — жанчына зноў зірнула на яго, але ўжо не строга, а іранічна.

— І што вы, Васільеўна, вышукваеце ў кожнага кліента нейкі крымінал, — адарвала ад паперы позірк жанчына з кароткай стрыжкай. Вочы ў яе вялікія, цёмныя, але не строгія, лагодныя. — Мне дык бачна, што гэты мужчына сапраўды ў роспачным стане...