Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

— Вось вы пра што... — шырока ўсміхнуўся Хруцкі. — Думаеце, я прыйшоў здымаць нумар, каб сустрэцца тут з каханкай? Памыляецеся, шаноўныя.

— Дык на колькі персон вячэра?

— На адну.

— Вазьміце, калі ласка, ключ ад 21 нумара.

Зайшоў у пакой, зняў пінжак, павесіў яго на спінку крэсла. Ссунуў з ног туфлі і паваліўся на ложак. Колькі хвілін ляжаў нерухома. Ні пра што не думаў, нічога не хацелася. З радыё, якое стаяла на тумбачцы, палілася музыка, мяккі голас Юрыя Антонава данёс да свядомасці Андрэя словы: «Вгляжусь в тебя, как в зеркало... »

«Люстэрка! Тут у ванным пакоі ёсць люстэрка! Трэба пайсці і добра разгледзець, які я цяпер... »

Хруцкі лёгка падняўся з ложка, пстрыкнуў выключальнікам і ўвайшоў у ванны пакой, сцены якога блішчэлі бела-блакітнай кафляй. Андрэй уталопіўся ў люстэрка. Адтуль на яго насцярожана пазіраў чалавек. Вялікі, крыху прыплюснуты нос, пульхныя вусны — ніжняя губа прыкметна тапырылася. Вочы светла-шэрыя, ясныя, чыстыя. Твар поўны, прадаўгаваты.

«Увогуле знешне даволі прыемны тып», — адзначыў Хруцкі. Таксіст, ён за гады працы бачыў зблізку шмат розных людзей. Ведаў, што не заўсёды чыстыя і ясныя вочы сведчаць пра тое, што і памкненні, і ўчынкі чалавека гэткія ж. Хай кажуць людзі, што вочы — люстэрка душы. «Дзе ж вы мае вочы жоўта-карычневага колеру? — падумаў скрушна Хруцкі. — Аднак жа мы такія розныя — гэты Альфрэд і я...»

Хруцкі хацеў знайсці адказ на пытанне, якое яго ўсхвалявала. А менавіта яго: статнага брунета-прыгажуна Наташа памяняла на гэтага цельпухаватага суб’екта толькі дзеля багацця?.. Можа, прычына ў вачах? У яго ж такія непаўторныя вочы... Можа, імі ён і зачараваў Наташу? «Ты апраўдваеш яе. Хочаш пераканаць сябе, што яна закахалася альбо яе зачаравалі светла-шэрыя вочы, каб толькі супакоіць сваё самалюбства, — унутраны голас без спагады і жалю перарываў пытанні Хруцкага. — Яна карыслівая, вельмі карыслівая. Ты што, яшчэ не пераканаўся ў гэтым?.. »

У дзверы нумара ціха пастукалі.

— Хто? — спытаў Хруцкі, падышоўшы да дзвярэй.

— Вы замаўлялі вячэру...

Хруцкі адшчапіў замок, і ў пакой зайшла паўнацелая жанчына, паставіла на стол паднос, на якім былі цёмныя гаршчэчкі, графін з гарэлкай і хлеб. Пры гэтым яна няспешна агледзела Хруцкага зверху ўніз і ўсміхнулася: «Прыемнага вам апетыту».

— Дзякую, — буркнуў ён у адказ.

Жанчына выйшла. Хруцкі ўзяў шклянку, якая стаяла ля графіна з вадой, наліў гарэлкі і выпіў. Толькі ўзяўся за накрыўку круглага гаршчэчка, як зноў забулькатаў мабільнік Альфрэда. На гэты раз Хруцкі, не вагаючыся, адказаў.

— Андрэй, растлумач мне, калі ласка, што адбываецца? Позні вечар ужо, а Альфрэд яшчэ не вярнуўся дамоў. Скажы, што ты яму наплёў? — у знешне спакойным голасе Наташы чулася прыхаваная трывога.

— Гэта не так проста растлумачыць, — уздыхнуў Хруцкі. — А ты прыязджай да мяне ў гасцініцу «Губернская», нумар 21. А твой Альфрэд... Ён сёння не прыйдзе дамоў...

— З ім штосьці здарылася? А можа, ты дрэннае нешта зрабіў яму? Андрэй, навошта ты ўмешваешся ў нашае жыццё?

— У гэтым выпадку маёй віны няма. А калі і ёсць, дык яна ўскосная... Я нікому нічога дрэннага не рабіў. Тут штосьці іншае... Прыязджай, так ты ўсё хутчэй зразумееш. І павер, Наташа, з майго боку тут няма якойсьці інтрыгі ці падставы.

— Добра, — адказала Наташа. — Я хутка буду.

Яна і сапраўды з’явілася хутка, узрушаная, з іскрыстымі вачыма, з лёгкім прыемным пахам парфумы і адразу ж зніякавела, разгубілася, але толькі на імгненне. Як і ўсе рашучыя жанчыны, яна тут жа авалодала сабой, імгненна ацаніўшы сітуацыю, як крытычную:

— І што гэта за спектакль? Інсцэніроўка вялікага парадыста? А галоўнае, чаго ты гэтым хочаш дабіцца?

— Наташа, мілая, якая ж ты прыгожая! Асабліва вось у такім узрушаным стане. — Хруцкі схапіў яе за руку. — Ты спачатку выслухай, што я табе распавяду...

Твар Наташы зноў зрабіўся разгубленым, нават спалоханым. «Альфрэд так пераканаўча, натуральна гаворыць голасам Андрэя... Як яму гэта ўдаецца?»

— Разумееш, цяпер перад табой нібыта двое ў адным: цялесная абалонка Альфрэда, а духоўная — мая.

Наташа няўцямна заплюскала вейкамі, а потым пільна паглядзела яму ў вочы:

— А дзе ж тады твая цялесная абалонка?

— Шпіталізавана пасля дарожна-транспартнага здарэння. У ёй і знаходзіцца духоўная абалонка твайго мужа Альфрэда Эдуардавіча Борчыка. На жаль, у якім стане цяпер маё цела, я не ведаю... Я разумею, што ўсё, што я кажу, гучыць фантастычна, але гэта адбылося насамарэч.