Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

Хруцкі зніякавеў. Роспачна падумаў: «Значыць, сапраўды, я для яе толькі прыступка, я для яе — асабісты вадзіцель».

Усю ноч ён не спаў. Адчыніў акно інтэрнацкага пакоя, курыў цыгарэту за цыгарэтай. Ён і раней адчуваў, што яго адносіны з Наташай не маюць перспектывы. Цяпер жа зразумеў: Наташа проста карысталася ім. Часова.

«Выходзіць, што і я карыстаўся ёю, як жанчынай, — як жа гэта ўсё брыдка... »

Ён вырашыў расстацца з Наташай і наступным ранкам не паехаў да яе дома, каб адвесці дзяўчыну на працу. Праўда, вельмі цяжка перажываў гэта.

4

З месяц Андрэй жыў надзеямі, што Наташа знойдзе яго сама, папросіць прабачэння, скажа, што ёй дрэнна без яго. А тады і ён прызнаецца, што без яе вачэй, рук ды вуснаў спакутавалася ягоная душа. Рамантык па натуры, Хруцкі верыў, што яго каханне можа на адлегласці сваімі нябачнымі флюідамі ўздзейнічаць на Наташу. Так мінула тры месяцы. Урэшце Хруцкі зразумеў, што калі ён хоча зберагчы сваё каханне, то яму патрэбна нешта рабіць, дзейнічаць, як кажуць, змагацца за каханага чалавека.

Восеньскім вечарам накрапваў дробны дождж. Вецер ужо даўно раскідаў, разнёс лістоту дрэў — учарнелая і цяжкая ад вільгаці, яна неўзбаве ператворыцца ў пыл, стане глебай.

Хруцкі выйшаў з аўто, узняўся на чацвёрты паверх «хрушчоўкі» і націснуў на кнопку званка. Дзверы адчыніла Наташына маці Тамара Васільеўна. Яна прыязна ўсміхнулася Андрэю. На яго просьбу паклікаць Наташу жанчына вінавата паглядзела на хлопца і паведаміла, што Наташа паехала са сваім жаніхом да яго бацькоў, знаёміцца.

Вечарам у шафёрскім пакоі таксапарка Хруцкі лічыў грошы, каб здаць іх касіру. Тады да яго і падсеў калега Віктар Ляшко, а ўсе яго называлі Лесавіком. Ён быў поўны, круглатвары, доўгія валасы калмаціліся на галаве.

— Што ты, Андрусь, такі змрочны?

Хруцкі змаўчаў.

— Ты заўтра выхадны? — зноў спытаўся Ляшко.

Андрэй сцвярджальна хітнуў галавой.

— Ну і выдатна. Да маёй дамы сэрца прыехала сяброўка з Гомеля. Наказалі мне, каб я прыйшоў з сімпатычным сябруком. Гульнём! Хата двухпакаёвая... свабодная. — Ляшко, прыжмурыўшы вока, з усмешкай на пульхных вуснах запытальна глядзеў на Хруцкага.

— А чаму б і не?! — Андрэй гарэзліва зірнуў у твар сябруку. — Мне не зашкодзіць развеяцца. Кажуць жа, што клін клінам выбіваюць...

У той вечар воляй лёсу Андрэй Хруцкі пазнаёміўся са сваёй будучай жонкай Ганначкай. Дзяўчына вельмі спадабалася Андрэю. Статная, з выразнай фігураю і з прыемнай зычлівай усмешкай, яна змагла зацікавіць Хруцкага. Аказалася, што Г анна прыехала ў Магілёў па размеркаванні пасля заканчэння інстытута і павінна адпрацаваць два гады на вытворчым аб’яднанні «Хімвалакно». Тады, у час сумеснай іх вечарыны з Лесавіком і яго дзяўчынай Галінай, Ганна сваімі паводзінамі і выказанымі думкамі дала зразумець, што яна чалавек кампанейскі, але не настолькі, каб у першы ж вечар начаваць з хлопцам, які няхай сабе і спадабаўся...

— Спадабаўся ты ёй, вельмі спадабаўся, — шаптаў на вуха Андрэю Лесавік, — вось і паказвае сябе цнатліўкаю з цвёрдымі правіламі паводзін.

— Ён хітравата жмурыўся і падліваў у келіхі віно. — Не хвалюйся, братка,

захмялее і сама павісне ў цябе на шыі. У яе ж з вачэй сыплюцца іскры, калі яна глядзіць на цябе...

Было далёка за поўнач. Лесавік і Галіна, пажадаўшы добрай ночы Андрэю з Ганнай, зачыніліся ў спальні. Андрэй прапанаваў дзяўчыне выйсці на вуліцу, яна згадзілася. Прыселі на лаўцы пад старой яблыняй, якую, напэўна, пашкадавалі будаўнікі, калі ўзводзілі шматпад’ездную будыніну, і цалаваліся. А потым Андрэй крочыў да інтэрната начнымі вуліцамі і думаў пра Г анначку: «Яна такая шчырая, адкрытая, справядлівая. — З усмешкай узгадваў Лесавіка: — Усё ж такі ён малайчына, што ўгаварыў мяне на гэтую авантурную сустрэчу. Я паглядзеў на свет іншымі вачыма». Хруцкі адчуваў, у яго ў душы нараджаецца светлае, радаснае пачуццё і спадзяваўся, што яно дапаможа яму пазбавіцца пакутнага кахання да Наташы. Вобраз яе аддаліўся, але не знік. У яго было такое адчуванне, што Наташа зводдаль назірае за ім. І яму было нават няёмка за сваю здраду. «Але, урэшце, гэта ж яе здрада паставіла мяне ў такія абставіны, што і я змушаны паўтараць яе ўчынак, — думаў Хруцкі. — Можа, яе душа і назірае за мной, каб нарэшце ўбачыць, што гэта адбылося... Хто ведае...»

5

З унутранай кішэні пінжака Андрэй Хруцкі дастаў партманет. Расклаў яго. Візітоўкі, банкаўскія карткі, дакументы, грошы — беларускія і некалькі соценных амерыканскіх купюр. «Чужое, — падумаў Андрэй. — Чужое цела, чужыя дакументы... чужое жыццё... Цікава, як жа цяпер мяне завуць? — Анд­рэй разгарнуў пашпарт і прачытаў: — Борчык Альфрэд Эдуардавіч. — Альфрэд, ну і імя... І дзе ж я жыву? — Хруцкі пачаў гартаць старонкі пашпарта і на адной з іх прачытаў: — Зарэгіастраваны шлюб з грамадзянкай Сямёнавай Наталляй Мікалаеўнай... »