Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

— Значыць, ты сцвярджаеш, што ў целе Альфрэда цяпер душа Андрэя Хруцкага? Значыць, з гэтай прычыны я і чую яго голас?

— Правільна. І я магу даказаць, што перад табой я — Андрэй Хруцкі. Спытай у мяне пра што-небудзь з нашага, былога.

Наташа задумалася: «Што гэта? Зладкаваны розыгрыш? А што, калі Альфрэд нейкім чынам пазнаёміўся з Андрэеем Хруцкім?.. Мажліва, ён купіў у яго ўсю інфармацыю пра мяне, пра нашае з ім мінулае... А голас? Можа, у Альфрэда талент, як у парадыста Галкіна... Аднак жа колькі трэба размаўляць, каб пераказаць усе жыццёвыя выпадкі за той тэрмін, калі я сустракалася з Андрэеем? Ён жа сам прапануе праэкзаменаваць яго... Божа, ці ж можа быць рэальным тое, пра што апавядае мне Андрэй? Ну вось, я ўжо Альфрэда ўяўляю Андрэеем. Значыць, падсвядома я жадаю, каб так і было... »

— Ну што маўчыш? Няма чаго ўспомніць? — спытаў Хруцкі.

— Ёсць. Памятаеш, мы былі на возеры, там, дзе па легендзе царква правалілася ў зямлю і на гэтым месцы з’явілася возера?

— Канешне.

— Я піхнула цябе ў ваду. Што было далей?

— Левай нагой я ступіў на шкло разбітай бутэлькі. Рана была даволі глыбокая. Ты спалохалася, але не разгубілася: кінулася шукаць медыцынскую аптэчку. Каля возера знаходзілася шмат машын і ўжо праз тры-чатыры хвіліны ты забінтавала мне рану, пацалавала ў шчаку і сказала: «Даруй, Андрэйка». Заўваж, ты сказала Андрэйка, а не Андрэй, як ты кажаш цяпер. Як жа мне спадабалася тады, што ты назвала мяне гэтак ласкава... Ты памятаеш, што было далей?

— Так, — у жоўтых Наташыных вачах з’явілася цеплыня, — потым мы начавалі ў палатцы. Глуха і страшна вухкала сава, але я не баялася, бо побач быў ты. А раніцою мы пілі каву, якую я зварыла на азёрнай вадзе. Якая ж яна была пахкая і смачная...

— Цяпер ты верыш мне, Наташа?

— Калі падобную фантастыку бачыш у кінафільмах, то ўспрымаеш спакойна, бо ведаеш, што гэта прыдумкі сцэнарыстаў. А цяпер, калі я сама сутыкнулася з містыкай у жыцці... Як гэта можа адбыцца? Хто зрабіў такое і чаму?

— Я мяркую, што ў гэтым пераўвасабленні задзейнічана звычайная чужаземная лялька, — Хруцкі дастаў з кішэні пінжака лялечнага чорціка і пасадзіў яго на стол, прыхіліўшы спінай да графіна з вадой.

— Якая ж брыдкая лялька, — скрывіла нафарбаваныя вусны Наташа. — Гэткі талісман боўтаўся ў машыне перад самым тваім носам?

— А што такога? Прыкольная лялька. Мне падараваў яе араб-турыст...

— Ой, Андрэй, глядзі, яна ўсміхаецца і вочы ўспыхнулі, нібыта ў іх загарэўся агонь!

Хруцкі зірнуў на твар лялечнага чорціка, аднак ні ўсмешкі, ні агню ў яго вачах не заўважыў. Запытальна паглядзеў на Наташу.

— Я бачыла, я сапраўды бачыла ўсмешку і агонь у вачах!

— Хацеў выкінуць ляльку пасля аварыі, — задумліва прамовіў Хруцкі, але добра, што не зрабіў так... Я думаю, чорціка трэба спаліць... Можа, тады і згінуць усе гэтыя незвычайныя чары.

— Не, спяшацца не варта, — запярэчыла Наташа, — каб потым, пазней не давялося шкадаваць. Я думаю, чорціка патрэбна зачыніць у нейкую скрынку. Накшталт сейфа. І пачакаць, што будзе адбывацца далей.

— У мяне ў гаражы ёсць металічная скрыня. Яна зачыняецца на замоквісяк. Прапанова цікавая. — Андрэй узяў ляльку ў далонь. — Ну што, гаспадар пекла, як табе ідэя Наталлі Мікалаеўны? Ці згодны ты быць вязнем скрыні?

На твары лялькі застыла абыякавасць. Хруцкі зноў паклаў чорціка ў кішэню пінжака.

— У мяне ёсць ідэя! — узрушана сказала Наташа. Яна расшпіліла сумачку, дастала з яе нататнік і ручку. Распішыся, калі ласка...

— Навошта?

— Ты што, не зразумеў? Трэба высветліць, чый у цябе цяпер подпіс... Гэта вельмі важна.

Хруцкі ўзяў ручку і размашыста распісаўся.

— Ура! — ускрыкнула Наташа. — Ты валодаеш подпісам Альфрэда. У цябе яго знешнасць і пашпарт... Андрэй, гэта шанец, надзвычайны шанец...

— Што ты маеш на ўвазе?

— Стоп! Я павінна табе шмат што расказаць і растлумачыць. — Наташа глыбока ўздыхнула і паглядзела Хруцкаму ў вочы. — Не вельмі салодка і шчасліва мне жылося з Альфрэдам. Ён прагматычны цынік. Праўда, спачатку я гэтага не бачыла. Нядаўна даведалася, што ён здраджвае мне.

— Вось дык нумар! — выдыхнуў Хруцкі.

— Я для яго — прыгожая застаўка на экране камп’ютара, каб схаваць за ёй пачварнасць гомасексуала. Я не ўтрымалася і шмат што сказала яму на гэты конт. Ён прапанаваў мне працягваць жыць далей разам. Сказаў, што будзе забяспечваць маё бязбеднае існаванне, а я павінна быць вернай яму, дакладней, нашаму сямейнаму супольніцтву. Бачыце, яму патрэбна выглядаць прыстойна! Я вырашыла агледзецца, падумаць. Можна было б, канешне, развесціся. Але што мне даваў развод? Тады, калі мы жаніліся, я была аслепленая яго багаццем і, не чытаючы, падпісала шлюбны кантракт: лічыла, што сваёй прыгажосцю і абаяльнасцю змагу дабіцца ўсяго, чаго пажадаю. Цяпер жа, калі ўчыталася ў дамову, то зразумела: мне ў выніку разводу дастанецца тое, што ёсць на мне і асабістыя рэчы... І на гэта я спаліла столькі лепшых гадоў жыцця!..