Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

— Андрэй, іншага варыянту няма.

— Наташа, я павінен табе паведаміць: я цяпер у бальніцы — піў сок і мне ў горла патрапіла аса ды ўджаліла. Я, дарэчы, бачыў, як за табою гнаўся, пэўна, доктар. Штосьці адбылося?

— Гэты доктар, магчыма, ужо нешта ведае. Калі я была ў палаце, ён спытаўся ў мяне, ці не Наташа я. А на вуліцы, дагнаўшы, сказаў, што ён доктар, які лечыць Хруцкага, і хацеў бы ведаць, хто я для хворага, бо хворы паводзіць сябе неадназначна.

— Як іменна? — спытала я.

— Пакуль што не магу сказаць, — адказвае.

— Ён блізкі для мяне чалавек, — гавару яму, дадала, што спяшаюся і літаральна збегла. Дык што там у цябе з асой адбылося?

— Стала цяжка дыхаць... Давялося выклікаць «хуткую». Заўтра мяне выпішуць. Цяпер тут я быццам у нейкай ізаляцыі.

— А-а, ты на пятым паверсе ў аддзяленні таксікалогіі?

— Так.

— Дык гэта, можа, і шанец для нас... Вечарам папрасіся ў сястры выйсці падыхаць паветрам. Цябе яна павінна выпусціць, ты ж не нейкі злачынца, цябе проста ўджаліла аса. Выпусціць... Тады і кіруйся на трэці паверх у аддзяленне траўматалогіі, палата нумар 5.

— І што будзе, калі Борчык убачыць двайніка? — сумеўся Хруцкі.

— А бінты для чаго? — адказала пытаннем на пытанне Наташа. — Там жа хворыя нібыта толькі што з лініі фронту вярнуліся: у каго сківіца зламаная, у каго — нос... Забінтуй сябе так, каб Борчык не пазнаў, хто да яго прыйшоў і дзейнічай, як кажуць дэтэктывы, па абставінах. Акуратна ўсё трэба даводзіць і тактоўна. Прадумай, як усё зрабіць.

— Добра. Наташа, я вельмі рады, што ты адумалася і адмовілася ад гэтай прыхватызацыі.

— Радасці мала, — адказала яна. — Ідзі адпачывай і распрацоўвай аперацыю. Потым патэлефануеш, раскажаш, як прайшло.

12

Альфрэду Борчыку сніўся сон... Нібыта крочыць ён аселіцай, міма кладзішча, а насустрач яму ідзе мужчына. Калі параўняліся, Альфрэд пазнаў свайго колішняга аднакурсніка Ігара Бугаёва. Паздароўкаліся і адразу ж Бугаёў прапанаваў: «Пойдзем са мной».

— Не, — сумеўся Борчык, — як і куды я магу пайсці з табой? Ты ж мёртвы...

— Ну як хочаш, — абыякава прамовіў Бугаёў, — тады я пайшоў. Бывай.

— Бывай, — сказаў Борчык.

А потым яму ўжо сніўся нябожчык бацька. З ім Альфрэд стаяў у вялікім светлым доме, які, здаецца, вось толькі зрубілі з новенькіх бярвенняў. Затым і ён прачнуўся.

«Што б мог азначаць гэты сон? — думаў Борчык. — Бугаёў памёр каля дзесяці гадоў таму, ды і не сябравалі мы з ім, і на яго пахаванні мне быць не давялося. Чаму ж ён сустрэўся мне ў сне і куды хацеў павесці?»

І тут Борчык узгадаў, як галоўны бухгалтар іх будаўнічай фірмы апавядала яму пра тое, як захварэла на анкалогію і як двойчы ў сне яе спаткала даўняя знаёмая і прапанавала пайсці з ёй.

— А я ёй адказваю, — шырока расплюшчвала вейкі круглатварая Альбіна Пятроўна. — Галачка, ты ж даўным-даўно памерла. Куды мне з табой ісці? Не пайду я з табою. А потым мне людзі сказалі, што, калі б я пайшла з ёй, то абавязкова памерла б. А так уратаваў Божанька... Дапамагло мне абпраменьванне.

Узрадаўся Альфрэд Борчык. Узрадаўся, што не пайшоў з Бугаёвым: «Значыць, выжыву, ацалею...»

І тут жа засмуціўся: «А што значыць сустрэча з бацькам? Не, я не памятаю, каб бацька мяне кудысьці запрашаў ісці, але што азначае гэты светлы драўляны дом і мы з ім у гэтым доме? Не, не можа быць, каб родны бацька прыходзіў да сына, каб павесці яго на той свет... »

У галаве з’явіўся такі ўжо абрыдлы боль. Борчык рсплюшчыў вочы і ад святла электрычнай лямпачкі, якая вісла над яго галавой, паплылі пад столь, пашыраючыся, аранжавыя кругі. Альфрэд хацеў заплюшчыць вочы, але разгледзеў, што хтосьці сядзіць каля яго ложка. Тады ён паволі павярнуўся набок і ўбачыў чалавека, галава якога была забінтаваная. Вочы і вусны — іх толькі і ўбачыў Борчык і падумаў: «Гэтаму бедаку, відаць, дасталося больш чым мне. Спытаўся:

— Вы хто?

Незнаёмец нахіліўся да Альфрэда: і ледзь чутным голасам адказаў:

— Я прысутнічаў пры дарожна-транспартным здарэнні, пасля якога вас забрала «хуткая».

— Вы што, вадзіцель грузавіка? — прашаптаў Борчык.

— Не, — адказала забінтаваная галава і спыталася: — А вы памятаеце, у якой машыне былі, калі здарылася аварыя?

— Напэўна ж у сваім «лексусе», — павольна прамовіў Борчык — Але перад тым, як убачыць кабіну грузавіка я чамусьці заўважыў сваю машыну ў суседнім радзе. І што мяне надта ж здзівіла: згледзеў за рулём сам сябе. Як такое магло быць?

— Я вам усё растлумачу, толькі не здзіўляйцеся, не перабівайце і слухайце мяне ціха і ўважліва. — Незнаёмец паклаў руку Борчыку на плячо. — Дамовіліся?