Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

— І я такое плёў? — усміхаецца.

Сказаў, што галава ўжо баліць менш і што пачуваецца ён больш упэўнена.

— Як добра, — узрадавана прамовіла Ганна. — Вялікі табе, Сярожа, дзякуй.

— Калі ласка, — адказаў Сарокін. — Спадзяюся, што мы яшчэ пабачымся.

Перад тым, як выйсці з кватэры, Ганна спынілася перад люстэркам — прыдзірліва агледзела свой твар у ім. Паправіла прычоску і раптам убачыла ў ёй сівы валасок.

— Старэю, — уздыхнула.

Мажліва, у іншай сітуацыі гэтая акалічнасць засмуціла б яе, а сёння, пасля такой навіны, што ў Андрэя ўжо няма раздваення асобы, што ён псіхічна здаровы, жанчына схавала гэтую сівізну ў валасы, каб яна не бачылася — падфарбуем як-небудзь.

А праз хвіліну Г анначка ўжо была на вуліцы і пагляд яе зачапіўся за бярозу, бо яна зашумела лістотай, нібыта ўздыхнула: сярод зялёных галін калыхалася адзіная жоўтая разлапіна.

— Яшчэ толькі сярэдзіна жніўня, — падумала Ганна, — рана жаўцець лістоце. А можа, і ў дрэў, як у людзей, ёсць нейкія абставіны, якія дачасна стараць іх?

Ганна захацела падысці да бярозы і прытуліцца да яе. Але на лавачцы сядзелі бабулі і пра нешта сваё гаварылі — што яны падумаюць пра яе...

Раптам жанчына заўважыла, што ўзбоч ля пад’езда стаіць шыкоўны джып цёмна-сіняга колеру, а кіроўца за рулём назірае за ёй.

«Хто гэта такі? — падумала Г анначка, калі іх пагляды сустрэліся. — Вочы пукатыя, нібы ў павука, глядзіць нахабна, як на ахвяру».

Мужчына ўсміхнуўся праз шкло, тузануўся ў машыне, нібыта хацеў выйсці, але ж застаўся на месцы.

Жанчына прайшла міма машыны і павярнула за рог дома — сцяжына павяла яе на аўтобусны прыпынак.

А тым часам Андрэй Хруцкі, а гэта быў менавіта ён у абліччы Альфрэда Борчыка, апусціў галаву, задумаўся. Учора, позна вечарам, пасля размовы з Борчыкам, ён тэлефанаваў Наташы, і тая вельмі здзівіла яго, паведаміўшы, што з’язджае жыць і працаваць у Расію.

— Заблыталася я зусім у жыцці. Мне трэба змяніць абстаноўку, падумаць, пажыць адной, — казала яму Наташа спакойным цвёрдым голасам. — Глупствы, якіх я нарабіла тут, канешне ж, застануцца са мной, але я спадзяюся, што яны аддаляцца, згубяцца ў будучым жыцці.

— Наташа, ты пакідаеш мяне, калі мы, калі я... — пачаў гаварыць Хруцкі і замоўк. Крыху памаўчаў і дадаў: — Ты ж ведаеш, у якім я стане, ды і Бор­чык — таксама. Нам жа патрэбна твая дапамога...

— Нам... Вось бачыш, ты ўжо кажаш «нам». Ты нібыта разам з Борчыкам. А навошта мне быць паміж вамі? А яшчэ ж ёсць і твая жонка, і дачка... Падумай, Андрэй, мы наўрад ці зможам вярнуцца ў мінулае. Табе трэба пераскочыць у сваё цела. Я думаю, што гэтую праблему табе патрэбна вырашаць менавіта з Борчыкам. Разам вы знойдзеце выйсце... Я ўпэўнена, што знойдзеце. Ну, бывай.

Хруцкі пачуў у мабільніку кароткія гудкі. Хутка перазваніў, але з дынаміка гучала: «Абанент недасягальны».

...Калі Ганна падыходзіла да карпусоў бальніцы, пакрапаў дробны дожджык. Усе пешаходы дружна раскрылі парасоны. Яна ж свой парасон забылася дома, таму пайшла хутчэй, але ж і дождж узмацніўся і неўзабаве жанчына подбегам кінулася да дзвярэй патрэбнай будыніны...

Падсаджваючыся да ложка, у якім ляжаў хворы, заўважыла, што ён глядзіць на яе насцярожана. Ганна адчула яшчэ і нейкую энергетычную напругу, якая нібыта струменілася з яго вачэй.

— Андрэй, я так перапалохалася, калі ты не пазнаў мяне там, у калідоры, як цябе везлі з рэанімацыі ў палату. — Яна ўзяла мужчыну за руку. — Дзякуй богу, да цябе вярнулася памяць. Дарэчы, а дзе твой мабільнік? Я ж табе столькі разоў тэлефанавала, а ён усё вярзе і вярзе пра недаступнасць.

— Мабільнік быў на панэлі машыны. Мажліва, ад удару ён вылецеў з яго, — «Андрэй» гаварыў слабым, ледзь чутным голасам. Ён крыху прыўзняўся, і Ганна падклала яму пад спіну падушку.

— На жаль, я не ўсё яшчэ памятаю, — зноў зашаптаў ён. — А як Юлька?

— Добра. Зараз у садку. Як пайду ад цябе, то адразу забяру. Вось прынесла сок ды садавіну, — Г анна нахілілася і пачала выкладваць пакупкі.

— Дзякую, — сказаў ён і ў яго паглядзе прамільгнула ніякаватасць.

«Нібыта саромеецца чагосьці», — падумала Ганна і спыталася:

— А як твая нага?

— З нагой лепш, чым з галавой — у яе няма памяці, — адказаў ён жартам і дадаў: — Ты сюды многа не насі: яды і бальнічнай хапае.

— Вось прыдумаў што сказаць, — пасміхнулася яна. — Бальнічнае — гэта бальнічнае, а сваё...

Ганна развіталася і, падыходзячы да дзвярэй палаты, паглядзела на мужа, пачула, як з яго грудзей вырваўся ўздых, са здзіўленнем адзначыла, што ў ім чулася палёгка. А можа, гэта ёй толькі падалося?..