Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

Борчык у знак згоды павольна міргануў вачыма.

— Дык вось, «лексус» ваш цэленькі, на ім няма нават драпінкі, — хутка загаварыў незнаёмец, а разбітая ў друз мая таксоўка маркі «форд-мандэо». Яна стаяла побач з вашым «лексусам», калі гарэла чырвонае святло на светлафоры. Вы памятаеце жоўтую таксоўку?

— Так.

— Дык вось, у момант аварыі вы знаходзіліся ў жоўтай таксоўцы за рулём... Гэтая машына належыць мне. А завуць мяне Хруцкі Андрэй.

Борчык памкнуўся прыўзняцца і штосьці сказаць. Хруцкі сціснуў пальцы на ягоным плячы:

— Мы ж дамаўляліся... Слухайце далей: калі ваш «лексус» і мой «форд» стаялі побач, то я паглядзеў на вас, а вы — на мяне, і я вам пазайздросціў, я пажадаў апынуцца на вашым месцы... І гэта адбылося! Мая душа апынулася ў вашым целе, а ваша — пераляцела ў маё.

Вочы Борчыка, здаецца, пачалі вылазіць з вачніц.

— Спакойна, — сказаў Хруцкі. — Усё дзіўнае яшчэ наперадзе. Скажыце, вы пасля здарэння бачылі свой твар у люстэрку?

— А што такое? — збянтэжана спытаў Борчык.

— Дык бачылі ці не?

— Не, яшчэ не давялося...

— Я вам дам люстэрка... Толькі ўспрыміце рэальнасць спакойна, па-мужчынску...

— Хопіць інтрыгаваць! — Борчык адчуў, што пачынае злавацца на гэтага суб’екта ў бінтах. — Пакіньце свае казкі для дзетак. — Аднак падсвядома адчуваў нарастаючую трывогу.

Хруцкі дастаў з кішэні кашулі невялічкае круглае люстэрка і падаў Борчыку. Той узяў яго і нерашуча зазірнуў у глыбіню срэбнага шкла. Твар, які ён убачыў у люстэрку, пабялеў, потым паступова зрабіўся чырвоным, а Борчык ўсё не мог адарваць пагляд ад незнаёмага аблічча. Урэшце яго рука апусціла люстэрка і паклала люстраной гладдзю на коўдру.

— Ну, якія ўражанні? — спытаўся Хруцкі і сумна пасміхнуўся.

— Ён яшчэ скаліцца, — злосна прамовіў Борчык.

— Навошта злаваць, — уздыхнуў Хруцкі, — трэба думаць і вырашаць, што рабіць далей.

— Мне трэба пабыць аднаму, усё асэнсаваць, абдумаць, — ужо без злосці прамовіў Борчык.

— А свой твар вы хочаце ўбачыць? Я магу выйсці ў прыбіральню і зняць бінты. Здагадваецеся, чаму я так заматаўся ў іх.

— Разумею, — адказаў Борчык, — каб не напалохаць, не ўзрушыць мяне. Я б хацеў, каб вы вярнуліся недзе праз гадзіну.

— Добра, — згадзіўся Хруцкі.

Калі праз гадзіну Хруцкі вярнуўся ў палату, у якой ляжаў Борчык, той ужо нецярпліва чакаў яго. Яны, як даўнія знаёмыя, доўга пра штосьці размаўлялі...

13

Раніцай наступнага дня Ганна Хруцкая вырашыла зноў ісці ў бальніцу да Андрэя. «Чаму ён называе сябе чужым імем? — задавала яна сабе пытанне і не знаходзіла адказу. — Ну няхай бы страціў памяць і нічога не мог успомніць з мінулага жыцця — гэта было б больш зразумелым і лагічным. А тут... Борчык Альфрэд Эдуардавіч. Проста нейкая містыка».

Ганначка падсвядома адчувала прысутнасць чарадзейства. Ёй не верылася, што чалавек, згубіўшы памяць у выніку траўмы, можа ўявіць сябе кімсьці іншым. Гэтая акалічнасць палохала жанчыну.

«Як добра, што мне спаткаўся Сарокін...» — думала яна.

Яе роздум перапыніла мелодыя мабільніка. Ганна прыклала тэлефон да вуха і пачула голас Сяргея Сарокіна:

— Прывітанне. Ёсць навіны і нават класічнага характару: адна — добрая, а другая... Дык з якой пачынаць?

— Давай, напэўна, дрэнную, — крыху памарудзіўшы, — адказала Ганна. — Потым з добрай навіны можа і пачнецца светлая паласа ў жыцці.

— Учора напрыканцы змены я вырашыў зазірнуць у палату да твайго мужа і ўбачыў такі малюнак: ён спаў, відаць, пасля ўкола, а з ім побач сядзела даўгавалосая прыгажуня-бландзінка і трымала хворага за руку. І тут я зрабіў глупства: спытаўся, ці не Наташай яе клічуць. І напэўна ўгадаў, бо жанчына ўстрапянулася, у яе вачах адбіліся трывога і роспач, а потым яна вельмі хутка авалодала сабой: спакойна паднялася і выйшла з палаты, не адказаўшы на маё пытанне. Ведаеш, я кінуўся следам за ёй, дагнаў на вуліцы. Яна мне так і не сказала, хто яна і кім даводзіцца хвораму. Прамовіла толькі, што ён блізкі ёй чалавек.

— Яна сярэдняга росту, стройная?

— Так.

— Гэта тая жанчына, якую я бачыла на аўтавакзале, — сумна прамовіла Ганначка.

Сарокін уздыхнуў:

— Мала што бывае між людзьмі... Можа, калісьці кахала твайго Андрэя, як, дарэчы, і я цябе. Цяпер жа я магу пра гэта казаць спакойна... Думаю, не трэба ўспрымаць візіт незнаёмкі як нейкую здраду...

— Час пакажа, — крыху памаўчаўшы, мовіла Ганна. — Ну, а другая навіна?

— Сёння раніцай я пацікавіўся самаадчуваннем Андрэя. Наўмысна назваў яго Альфрэдам Эдуардавічам. А ён мне ў адказ: «Вы штосьці блытаеце, док­тар, мяне Андрэем завуць». — А ўчора ж сцвярджалі, што вы Борчык Альф­рэд Эдуардавіч, чым надта засмуцілі сваю жонку, — кажу яму.