Кастусь Акула: Усякая ўсячына

СЬЦЯПАН: От так! Памагаюць! Гэта то вы сказалі, што й куры будуць сьмяяцца. І мне некалі, называецца, памаглі: унь на фарму да нейкага чорта нямытага запрыторылі, што, казаў той, па шаснаццаць гадзінаў у дзень мусіў адкалачваць... (мацае сябе па кішэнях і зьвяртаецца да жонкі): Марыля, дзе мая табака? (Адчыняе шуплядку, у якой поўна грошы).

МАРЫЛЯ (маланкай зрываецца з крэсла і зь перапалохам стараецца закрыць шуплядку): А-а-х, стой! Што ты робіш? Кажу табе, тут няма тваей табакі!

ЯНКА (пабачыўшы поўную шуплядку грошай, з захапленьнем): Маткі мае! Столькі грошаў у сваім жыцьці ня бачыў! (Да Сьцяпана зь іроніяй): Містар Пінк, цяпер мне зусім ясна, якія вы бедныя і як вы канцы із канцамі зьвязываеце...

МАРЫЛЯ (тузаючы Сьцяпана за рукаво): Хадзі, Сьцяпан, ідзём вячэраць. Хадзі, Тоні.

ТАНЯ: Зараз прыйду, мама.

(Паглядаючы скоса на Янку й Міколу, бацькі выходзяць праз правыя дзьверы. Янка зьбліжаецца да левых дзьвярэй).

Таня, Мікола, Янка

ЯНКА: Хадзі, Мікола! Мусім пасьпяшыць яшчэ да іншых. Дарма мы тут час трацілі.

МІКОЛА (падыходзіць да Тані й намагаецца ўзяць яе за руку): Таня, давай пойдзем з табою заўтра на танцы.

ТАНЯ: Ну не чапай мяне. І я ўжо ня Таня, а Тоні.

МІКОЛА: Окэй, няхай сабе Тоні. То пойдзем заўтра на танцы дарлінг(23) Тоні?

ТАНЯ: Дарлінг? Які я табе дарлінг, Мікола Корч? (яна ўстае з канапы й прыбліжаецца да хлопца). Я ня была тваім дарлінгам і ня буду. Ха-ха-ха-ха! І ён яшчэ асьмеліўся мяне замуж прасіць. Ты знаеш, Мікола Корч, я маю лепшага хлопца, чым ты. Ён на інжынера вучыцца і ён мяне замуж возьме. Я буду лейды(24), а ня нейкая місіс Карчыха... Ха-ха-ха... карчыха...

ЯНКА: Мікола, хадзем!

МІКОЛА (зачырванеўшыся): Лейды? Ну ты-ж і падыходзіш на лейды... Пабачым. Ну хадзем, Янка.

(Выходзяць праз левыя дзьверы).

Таня адна

ТАНЯ (бярэ із століка люстэрка, прыглядаецца сабе ў ім, гладзіць валосы й гаворыць): Місіс Карчыха, ха-ха-ха! Жаніх знайшоўся такі. (Зь левага боку чуваць стук у дзьверы). - А Божа-ж мой, гэта-ж, пэўне, Джоў, а ў мяне тут такі непарадак... (Падсоўвае крэслы да стала, папраўляе канапу) - Камін, пліс.

Таня й Джоў

ДЖОЎ: Гээлоў, Тоні! (У яго вожыкам абстрыжаныя валосы, спартовы пінжак з рэклямамі сьпераду й ззаду, штаны з вузенькімі калошамі).

ТАНЯ (падбягае да хлопца, вешаецца яму на шыю): Гай, дарлінг! Доўга цалуюцца, пасьля Таня садзіць хлопца на канапе й сама сядае побач, кладзе галаву на ягонае плячо).

ДЖОЎ (абдымаючы Таню): Ого, якая ты сяньня прыгожая!

ТАНЯ: Для цябе, Джоў, заўсёды хачу быць прыгожая.

ДЖОЎ: Сумавала за мною, цалуе яе ў шчаку), га, дарлінг?

ТАНЯ (туліцца да Джоў): Так, дарлінг, кажны дзень. А чаму-ж ты так позна?

ДЖОЎ: Ня мог раней бо там госьці з Флярыды. Мала маю часу.

ТАНЯ: Ох, не, мілы мой, не кажы, што зараз уцякаеш. Хіба якія дзяўчаты ў госьці прыехалі?

ДЖОЎ: Не дзяўчаты, а старыя да бацькі. Слухай, а якія тут ад цябе два хлопца пайшлі?

ТАНЯ: Хлопцы? О, гэтыя... Гэта два дыпісы, прыходзілі грошы на грамадзкі дом зьбіраць. Слухай, Джоў, я тут маю новы рэкорд(25), надта прыгожы танец.

ДЖОЎ: Так? Давай заіграем. (Таня бярэ із століка, што каля канапы, кружэлку, падае яе Джову, а той настаўляе грамафон. Чуваць гукі рок-н-рол. Джоў бярюэ Таню да танцу. Яны пачынаюць танцаваць, брыдка выкручваючыся).

ТАНЯ: Падабаецца, дарлінг?

ДЖОЎ: О, ес, вельмі. Любіш мяне, дарлінг?

ТАНЯ: Люблю.

ДЖОЎ: Моцна?

ТАНЯ: О, так, Джоў, моцна цябе люблю. А ты мяне?

ДЖОЎ: І я цябе. (Пасьля танца цалуюцца на канапе).

ТАНЯ (шэпча): Будзеш добры, то табе нешта пакажу.

ДЖОЎ: Што-ж ты мне пакажаш?

ТАНЯ: А будзеш добры?

ДЖОЎ: Добра, буду, паказвай.

ТАНЯ (закрывае хлопцу пальцамі рот): Толькі ціха будзь. (Устае, падыходзіць да стала, адчыняе шуплядку з грашмі. За ёю ціха йдзе Джоў. Убачыўшы грошы, робіць міну зьдзіўленьня й суне руку ў шуплядку. Таня нехаця б'е яго па руцэ й адпіхае). Не чапай, не твае!

ДЖОЎ: Ай-я-яй! Што вы банк абрабавалі?

ТАНЯ: Што ты! Бацька зарабіў. (Цягне яго зноў на канапу).

ДЖОЎ: Яй, колькі грошаў! Цэлы банк можаце закладаць. Каб мне іх палову!

ТАНЯ: О-о-о! Зарабі сам!

ДЖОЎ: Што ты хочаш ад беднага студэнта?

ТАНЯ; Ці-ж ты ўжо такі бедны?

ДЖОЎ: А што-ж, можа й багаты.

ТАНЯ: А бацька табе не дае ўволю грошаў?

ДЖОЎ: Уволю? Што ты?

ТАНЯ: Ну нічога. Навучышся за інжынера, тады будзеш багацейшым за бацьку.

ДЖОЎ (з усьмешкай пазірае на дзяўчыну): Як буду інжынерам то грошы ў мяне й сьвіньні ня будуць есьці. Пажэнімся, будзем мець прыгожы дом, кучу дзяцей. Так, мілая мая?