Кастусь Тарасаў: Крыж памяці, меч лёсу

Крыніца: Кастусь Тарасаў. Крыж памяці, меч лёсу. Кароткі спіс войнаў, стратаў, рэпрэсіяў, якія зведала Беларусь за тысячагоддзе. Менск, Лякуна, 2001.

Прырода скупа адмерыла чалавеку сумлення, і супольствы людзей адвеку па-драпежніцку забіваюць і душаць адно аднае, каб падмацавацца чужымі здабыткамі і выгадаваным чалавечым рэсурсам. Нікому дасюль не ўдалося стаць выключэннем, і Беларусі - з прычыны геаграфічнага становішча - тым болей. Кроніка падзеяў нашай гісторыі сведчыць, што змест жыцця народа праз стагоддзі складала найперш фундаментальная патрэба - застацца ў жывых. Часцяком проста на біялагічным узроўні, апошнія гадоў з двесці ў дадатак - і як самастойны этнас. А ўсё астатняе адсюль вынікала.

Вядомае тысячагоддзе беларускай гісторыі адкрываецца гэтакай трагічнай падзеяй - зруйнаваннем Полацка і вынішчэннем першай княжацкай дынастыі ў 980 годзе. З таго дня безупынныя намаганні суседзяў падпарадкаваць нашыя землі праходзяць праз усе стагоддзі беларускага жыцця крывавым следам. Мяняючы формы агрэсіі, гэты націск не спыняецца і на мяжы 3-га тысячагоддзя. Апроч знешняга меў месца, як было і ёсць паўсюдна, ціск вышэйшых станаў на тых, з чыёй працы яны жывуць. З гэтага вынікалі паўстанні і грамадзянскія войны, калі вырэзвалі самі сябе. Таксама і рэпрэсіі як мера вынішчэння актыўнага пласту народа і запалохвання рахманых былі добра зведаныя Беларуссю, асабліва пры царскай уладзе, нямецкай акупацыі, пры савецкім і постсавецкім рэжымах.

Не менш за генацыд адбіліся на нашай гісторыі дзяржаўныя здрады, якія ўсталяваліся ў жывую традыцыю і генетычна пазбавілі вышэйшыя станы, потым так званую палітычную эліту інстынктыўнай прагі дзяржаўнай самастойнасці. Улада з гэтакай заганай мыслення непазбежна задавольвалася ганебнай роляй паслужлівага калабаранта.

Шмат войнаў, паўстанняў, рэпрэсіяў пазначаны ў «Спісе...» радком, хоць змяшчаюць безліч трагічных падзеяў. Дзеля пералічэння ўсіх патрэбная шматтомная Энцыклапедыя Смутку, якая ніколі не будзе поўнай, бо пра мноства даўніх і нядаўніх чалавечых трагедый ведае толькі Бог. За кожным радком «Спіса...» ахвяраваныя радзіме жыцці герояў, загубленыя бязвінныя жыцці, плач удоваў і сіротаў, спаленыя хаты, неспраўджаныя задумы. Усё гэта - чыннікі, якія важка ўплывалі на наш светапогляд. Колькі часу мы яшчэ праіснуем як самастойны беларускі народ, а не пад гэтай назвай ужо ў якасці асіміляванай біямасы дзеля павялічэння рэсурсаў чарговага саюзнага захопніка - залежыць ад нашага розуму, самапавагі і гонару. А гэта такія якасці, якіх заўжды значна меней, чым глупства, недасведчанасці і пакоры.

Усе ілюстрацыі выконваюць сціплую ролю ўказальнікаў на тыя мемарыяльныя лакуны, якія варта запоўніць, каб не чуцца калекамі на памяць.

На землі, якія займае цяперашняя Беларусь, мігруюць з захаду і поўдня славянскія плямёны крывічоў, радзімічаў, дрыгавічоў, валынянаў. Чаму вырушылі яны не да цяпла і мора, а сюды - у пушчы і балоты - неразгаданая таямніца нашых прашчураў. На берагах Нёмана, Дзвіны, Сожа распачаліся этнічныя кантакты з балтамоўнымі плямёнамі, паступова прышэльцы асімілявалі частку спрадвечных насельнікаў гэтых зямель (голядзі, лотвы, латыголы, літвы, яцьвягаў). Менавіта на падставе шчыльных этнакантактаў, узаемнага культурнага ўплыву, неабходнасці агульнага суіснавання пачалося станаўленне беларусаў як этнічнай асабовасці са сваім самастойным гістарычным лёсам і шляхам.

859- першыя напады варажскіх дружынаў (паморскіх славянаў - рарэгаў) на паселішчы палачанаў па Заходняй Дзвіне і на літву па Нёману (па гэтак званых «шляхах з варагаў у грэкі»).

862- першае гістарычнае сведчанне пра існаванне сталіцы крывічоў-палачанаў - Полацак.

865- рабаўнічы паход дружыны варажскіх князёў Аскольда і Дзіра на палачанаў.

866- удзел полацкіх і дрыгавіцкіх дружынаў у няўдалым рабаўнічым паходзе кіеўскіх князёў на Візантыю.

885- рабаўнічы паход кіеўлянаў на чале з князем Алегам на землі радзімічаў для абкладання іх данінай.

907- удзел палачанаў і радзімічаў у рабаўнічым паходзе на Царград (Канстанцінопаль) войска кіеўскага князя Алега.