Сяргей Прылуцкі - Контурная карта памяці

***
portfolio

вось табе год –
батыскаф памяці пачынае
сваю падсьвядомую экспэдыцыю
але куды менавіта – невядома
на дно акіяну
каналізацыі
або стандартнай чыгуннай ванны

вось табе пяць –
ego робіць першыя падкопы
першыя замахі на чужую ўласнасьць

у дзевяць сьвет – вялікая кандытарская фабрыка:
чорны шакаляд цноты
белы шакаляд спакусы
каляровыя цукеркі расчараваньняў

пятнаццаць – джунглі амбіцый і страхаў
па якіх няма правадніка
толькі вуліца – як першы і апошні місіянэр
які ня ведае дарогу але кажа –
гульня ў лялькі скончылася
трымай зброю хлопча

але з часам зброя псуецца
і ты вяртаесься да сваіх
вудуісцкіх лялек
мілых фігурак
падазрона падобных да цябе самога

***
калі кубікі былі маладымі

у садку
калі я сядзеў на гаршчку
складаў кубікі
і пераказваў мульцікі
сваёй першай любові Наташцы
выхавацелькі тупа
дапівалі нашы кісялі і дажоўвалі кашкі
а пасьля адмывалі нашы какашкі

у абед мы заўсёды гулялі на вуліцы ў даганялкі
тыцкалі ў дохлых птушак савочкам і палкай
а бацькі ў гэты час працуючы недзе да ўсрачкі
зараблялі мне
на марозіва й жвачкі

калі б не Наташка ў садку была б проста жопа
бегаючы між арэляў
мы гулялі ў бандытаў і копаў
выхавацелькі – вядома – былі на баку дзяржавы
якая як ведаем зараз псуе ўсе забавы
яны ставілі ў кут на калені ці проста так
і казалі “ну як так можна” або “сапляк”

канечне я меў там купу забавак
гумовыя танчыкі лялькі наборы скакалак
і з гэтаю наіўнаю бутафорыяй
было хаця і адносна але ўсё-ткі весела
але я чакаў вячэры дакладней вечара
калі прыйдзе вясёлы тата ці сумная мама
апране на мяне боцікі і панаму
каля шафы з вожыкам

а злыя цёця Валя і цёця Ларыса
застануцца ў садку мыць ёршыкам
брудны посуд і доўга драіць падлогу
пакараныя дзедам марозам
то бок дзядзем богам

увечар зь сябрамі як заўжды пабегаю ў бэрыка
адтыру зь імі дрэннага хлопчыка Эрыка
пацалую нахабна Наташку што гуляе ў лялькі
(мой лібэртынаж як відаць пачынаўся змалку)
і заснуўшы нарэшце дома ў цёплым ложку
буду сьніць
маму
кубікі
санкі
і дохлую кошку

***
калі ты жыў з бацькамі і сьвет сканчаўся
канцавым прыпынкам тралейбуса,
калі меў дзяўчыну але час ад часу
кахаўся зь дзясяткам іншых і сэнсам

жыцьця была асалода, калі настаўніца
праклінала тваё пакаленьне п’ючы валідол
калі адстаўны вайсковец на занятках працы
ў белай гарачцы біўся галавою аб стол

ты атручваўся восені няякасным алькаголем
і вазіў кантрабанду праз польскі кардон
штосуботы ў футбол бегаючы па полі
штонядзелі наведваючы прытон

дзе сэрца накручвала лішнія кілаваты
шалёна гудзела быццам пчаліны рой
дзе радасьць трапляючы ў рукі казырнаю картай
потым абавязкова трапляла ў адбой

ты занураўся ў цёмныя паркі жарсьцяў
вучыўся паказваць краіне свой шчыры “фак”
ты ведаў куды ды ня ведаў навошта хавацца
ад гэтага сьвету й ягоных галодных сабак

ты засынаў на дахах у поўнай нірване
ўдыхаючы водар смалы і фабрычны смог
а недзе ўгары, бы ў кабіне высотнага крану
сядзеў з бутэрбродам вясёлы шчаціністы бог

***
Контурная карта памяці

Калі ты забудзеш гэтыя перапынкі
ў жыцьцёвых раскладах, мілосную клаўнаду
кароткіх сустрэч, тыя пляжы й будынкі,
дзе мы кармілі сьпехам нашу пажаду, –

пастаў сьцяжок на мапе маёй краіны,
як напамін, што нас прывялі да згубы
гэтыя словы, падобныя на руіны,
гэтыя фразы, згніўшыя быццам трупы.

Мы не сядзецьмем болей каля вакзалу,
калі на рукох квіткі і тыя чужыя.
Усе тыя ночы, каторых так не хапала,
усе вар’яцтвы, каторымі даражылі –

адзінае, што мы мелі і што ўмелі.
Мы спалі ў вагонах і на пясочным кварцы.
Кожнае раніцы неба над намі блішчэла
залатою фіксою свайго паўднёвага сонца.

Нашы будні былі фэерычнаю стужкай навінаў.
Мы чыталі ўсё, акрамя гараскопаў на заўтра.
Але ведалі, час нічога па нас не пакіне,
акрамя падрабязнае анатамічнае карты.

І цяпер я сяджу ў кавярні і мімаволі
згадваю нашы вясёлыя эскапады.
Пра мілосьць, якая, зьмяніўшы яўкі й паролі,
забыла пакінуць новыя каардынаты.