Сяргей Прылуцкі - Контурная карта памяці

***
Дэпо радасьці

Ты ніколі не загіналася ў ваньне ад болю.
І крумкач для цябе не мэтафара – проста птушка.
Засынаеш – п’янай, а прачынаесься – голай.
Любіш плакаць пад рамантычныя кінастужкі.

Вось скончыш вучэльню, зробіш пару спаронаў.
На фабрыцы, дзе падшукаеш нарэшце працу,
знойдзеш сабе якога-небудзь гандона,
каб ня страшна было па раніцах прачынацца.

Каб жыцьцё наладзілася, каб у лазьнях
проста парыцца, а ня трахацца з мужыкамі.
Як народная тупасьць кажа: “ўсё будзе прыўкрасна!”
Нажывеш дзяцей і лішнія кіляграмы.

І прыходзячы ў цэх, і сыходзячы ўвечары з цэху,
адчувацьмеш, як час зьнімае зь цябе, бы стружку,
невідочны налёт маладосьці, як ён дзеля сьмеху
горлам пускае любоў, бы крывавую юшку.

Гэты мур панэльны, сваю завадзкую сансару
ты абрала, дзяўчо, сама, ператварыўшы,
пераплавіўшы ўсё сваё золата мрояў у пару
пярэдніх зубных каронак і сьціплы крыжык.

***
Папоўдне даўна

сонца ў самым зэніце.
суседка па бальконе
жанчына гадоў пад сорак
стаіць у майтках і станіку.
ты таксама
стаіш, паліш, сьвеціш
голай дупай.

выходзіш па піва і цыгарэты.
дзьве бабы хлешчуць вінішча пад домам.
малалетнія гопнікі-акрабаты побач
робяць крывавыя піруэты
паралельна страляючы ў цябе
апошнія капейкі.

жыцьцё, яно, брат, такое –
часовыя заробкі
часовыя радасьці
хіба што алькаголь пастаянны

і ўсё, на што цябе хапае, –
павесіць сушыцца майткі,
каўтнуць з рыльца
і падумаць пра дзяўчыну,
магчыма, адзіную,
хто гэтага варты.

***
Prada

Вечар па азначэньні не бывае сьветлым.
Ён то цягнецца гекзамэтрам, то папсовым куплетам.

З табой, каханая, – не засумуеш, безь цябе ж – поўны макабр:
прыяжджаюць першы, другі, трэці... пяты, сёмы сябар...
я думаю пра цябе, яны напаўняюць шклянкі...
І разумееш: гэты заплыў – да ранку.

Мы стаім на бальконе з Вано, я гляджу ў неба.
Пэўне, там нехта ёсьць, але зь ім пра гэта ня трэба,
бо пра гэта наогул ня трэба казаць уголас.
На ягоным плячы я знаходжу твой цёмны волас…

І былі б мы жлабы, то наклалі б адзін адному.
Мы трындзім пра высокае. Потым у гастраноме

набываем ня помню ўжо што на апошнія пэса.
Мы вяртаемся – ты ўжо сьпіш. Алькагольная мэса
была ў самым зэніце, хаця толькі сьвітала.
Я сказаў, што кахаю цябе, ты таксама сказала,

памахала рукой і на працу пайшла. Мы бухалі,
як багі, як апошнія дэгенэраты і швалі.

Мы прапілі ўсю, што мелі ў кішэнях, суму,
але потым знайшлі ў сэрванце твае парфумы –
і сады зацьвілі ў засьмяглых чырвоных глотках:
я згадаў водар твой, але згадка была кароткай;

я згадаў бы і болей, але адмовіла цела.
І адно толькі сэрца гудзела, гудзела, гудзела...

***
просты выпадак, простыя людзі

яны ішлі адзін адному насустрач
п’яная жанчына
ў белым гарнітуры
і п’яны мужчына
ў чорным

на хвілю яны пераглянуліся
гарэў ліхтар
у вачох быццам рыбіны
плавалі дэманы

і пакуль яны стаялі і хісталіся
адзінокія, маўклівыя
чорная фарэль жарсьці
пераскоквала з аднаго ў другога

“эх...” скрушна падумала яна
“бля…” безвыходна паўтарыў ён

і разышліся
каб потым
засынаючы кожны ў сваім сямейным коле
сваім сямейным ложку
думаць пра што заўгодна
шпалеры лецішча працу
гемарой хуткую старасьць

толькі не пра дэманаў мілосьці
што на хвілю вынырнулі на паверхню

***
ППРБ (Першыя Прасталыткі Рэспублікі Беларусь)

Бывае, згадаю – і прасьляжуся.

Першыя Прасталыткі Рэспублікі Беларусь,
распачаўшы кар’еру яшчэ школьніцамі,
так валодалі аральнымі здольнасьцямі,
так рассоўвалі межы ўяўнага і магчымага,
што агаломшаныя мужчыны
прыводзілі да іх за руку
нават дзяцей і ўнукаў.

У чаргу выстройвалася самая размаітая публіка:
маладыя дэпутаты маладое рэспублікі,
прадстаўнікі творчых прафэсіяў,
адэпты ўсіх вядомых канфэсіяў,
вэтэраны Афганістану, героі працы.
Толькі-толькі пачалі зьяўляцца
гандоны з водарам фруктаў,
у крамах прападаць прадукты,
тытунь і алькагольныя вырабы…