Кастусь Тарасаў: Крыж памяці, меч лёсу

2001- 11 чэрвеня, два следчых са складу пракурорскай групы, якая займалася расследаваннем таямніцы знікнення аператара ГРТ Дзмітрыя Завадскага, паведамілі праз СМІ, што ў Беларусі дзейнічала група, створаная з супрацоўнікаў спецслужбаў, для таямнічага забойства палітычных апанентаў улады.

2001- 12 ліпеня, неўрадавыя СМІ абнародвалі копіі ўнутраных дакументаў МУС Беларусі, якія неаспрэчна сведчаць пра датычнасць шэрагу вышэйшых чыноўнікаў краіны да таямніцы знікнення людзей. Згодна дакументам, іх знішчаў «эскадрон смерці». У рапартах міліцэйскіх службоўцаў названы Віктар Ганчар, Юрый Захаранка, Анатоль Красоўскі як выкрадзеныя, знішчаныя і таямніча пахаваныя на ўчастку лагерных магілаў менскіх Паўночных могілак.

2001- ліпень - 9 верасня, для захавання рэжыму пасля выбараў новага прэзідэнта ўлады пайшлі на беспрэцэдэнтныя парушэнні грамадзянскіх правоў, выбарчага заканадаўства і простыя фальсіфікацыі (толькі прынцыповых і істотных зафіксавана болей за тысячу). Назіральнікі ад эўрапейскіх інтстытуцыяў палічылі выбары несапраўднымі. Цэнтрвыбаркам, не зважаючы на парушэнні і фальсіфікацыі, абвясціў пераможцай А.Лукашэнку. У краіне яшчэ на пяць гадоў застаўся панаваць аўтарытарны рэжым.

2001- 20 верасня, з нагоды пашырэння менскай кальцавой шашы ўлада распачала вынішчэнне ўрочышча Курапаты - мясціны, дзе ў 1937-1941 гадах праводзіліся масавыя расстрэлы савецкіх грамадзян сталінскімі карнымі органамі. Тут было забіта 200 тысяч чалавек - святароў, калгаснікаў, рабочых, інтэлегенцыі, афіцэраў. Улады, адбельваючы бальшавіцкую дыктатуру, свядома нічога не рабілі для ўшанавання памяці ахвяраў генацыду. Шаша на брацкіх магілах людзей, знішчаных сталіністамі, - варварскі здзек над памяццю ахвяраў, прыхаванае ўхваленне ўладай здзейсненых у Курапатах злачынстваў.