Кастусь Акула - Усякая ўсячына

МАРЫЛЯ (да дзьвярэй): Калі ласка, заходзьце.

(Уваходзіць найперш Мікола, а за ім фармар. Апошні ў будзённым сінім камбінэзоне, з аброслым шчацінай тварам, у саламяным капялюшы, із палкай у руцэ).

ФАРМАР (цікава аглядаючы ўсіх): Good day, everybody!(2)

УСЕ: Good day!

ФАРМАР (да Янкі): Гало, Джан. Як маешся?

ЯНКА: Добра, дзякую. А як ты?

ФАРМАР: Добра. Дык гэта людзі, якіх ты мне раіў?

ЯНКА: Так, уся сям'я.

ФАРМАР: Well, (уважна прыглядаецца Пінкевічам. Падыйшоўшы да Тані, усьміхаецца). Nice girl.(3) Колькі гадоў?

МАРЫЛЯ: Шаснаццаць.

ЯНКА (да фармара): Майк, будзь знаёмы (паказвае на кожнага рукою): - гэта Сьцяпан, Марыля, Таня й Васіль...

ФАРМАР: How do you do?(4)

УСЕ: How do you do?

МІКОЛА (да фармара): Як табе яны падабаюцца?

ФАРМАР: Выглядаюць окэй. Мужчына здаровы, працаваць павінен добра. Ён ня гультай часам?

МІКОЛА: Найлепшы работнік, якога можаш знайсьці. А што практыкі на фарме...

ФАРМАР: Ну з гэтым неяк будзе, абы толькі не ляніўся. (Да Сьцяпана): А ты коньмі ўмееш кіраваць?

СЬЦЯПАН (да Янкі): Ён сур'ёзна пытае, ці жартуе?

ЯНКА (да фармара): Гэты чалавек на фарме вырас і сваю дома меў, а коньмі можа больш рабіў, як ты.

ФАРМАР: То вельмі добра. Ну дык што цяпер?

ЯНКА: Пойдзем у канцылярыю абозу, згодзімся на ўмовы, й можаце іх забіраць.

ФАРМАР (да ўсіх): Окэй, усе?

УСЕ: Окэй.

МАРЫЛЯ (да сям'і): Хадзіце, дзеці. Васіль, уставай скарэй.

ФАРМАР: То скарэй ідзём, бо ў мяне на полі сухое сена, баюся, каб дождж не намачыў.

(Выходзяць: найперш фармар, за ім старэйшыя, а наапошку Таня й Васіль).

ЗАСЛОНА

Дзеяньне адбываецца тры гады пасьля ў горадзе. Пінкевічы маюць свой дом і зьмянілі прозьвішча на Пінк.

Абшырны пакой. Пры задняй сьцяне стаіць падношаная канапа, пры ёй на маленькім століку - грамафон і альбом з кружэлкамі. На сьцяне вісіць каляндар зь нейкай рэклямай. З правага боку прыадчыненыя дзьверы, зь левага - зачыненыя. Над канапаю - вакно. Бліжэй да правых дзьвярэй стаіць стол і чатыры крэслы.

Марыля і Таня.

Таня, моцна напудраваная й намаляваная, з завязанымі назад, наводля конскага хваста, валасамі, у цесным, выразна паказываючым сілуэт грудзей, свэтры, вузенькай спадніцы, падкорчыўшы ногі, выгадна развалілася на канапе й разглядае каталёг із сукенкамі. Яна бесьперапынна жве гуму. Каля ейных ног стаяць індыянскія лапці, званыя макасінамі. Марыля, у яснай квяцістай сукенцы, з добра дагледжанымі валасамі, й намалёванымі вуснамі, сядзіць пры стале. Перад ёю на стале - кучкамі параскладаныя папяровыя грошы. У руцэ трымае жмут банкнотаў, раскладае ў кучкі й лічыць.

МАРЫЛЯ: Тры тысячы дзьвесьце, тры тысячы дзьвесьце пяцьдзесят, тры тысячы трыста, тры тысячы...

Тыя-ж і Васіль

ВАСІЛЬ: (убягаючы з правага боку з крыкам): Мама, мама! Там!... (убачыўшы на стале кучы грошай) - Ooooo! How much money?(5) (Падбягае да стала й рукой стараецца ўзяць грошы) - Мама, дай на icecream(6)...

МАРЫЛЯ (ловячы яго руку): Куды ты Біл! Я-ж ня маю дробных!

ВАСІЛЬ (стараецца рукой дастаць грошы): Мама, я і вялікія вазьму...

МАРЫЛЯ (устае й набліжаецца да Васіля): Уцякай, адкуль прыйшоў, кажу табе, што ня дам! Бацька прынясе дробныя, ён дасьць. (Васіль уцякае за дзьверы).

Тыя-ж без Васіля

МАРЫЛЯ (сядаючы за стол): Адкуль гэтага хлопца на маю галаву прынясло, перабіў мне лік. Зараз... (водзіць, задумаўшыся, рукой па твары)... колькі-ж гэта я, была, налічыла?

ТАНЯ (із грымасай): Мама, купі мне гэтую сукенку... (Падыходзіць да маткі й паказвае нагледжаную ў альбоме сукенку).

МАРЫЛЯ (пазіраючы ў альбом): О-оо-гого! Трыццаць дзевяць даляркаў! Што ты з глузду зьехала дзяўчына, столькі даляркаў! Дзе-ж іх набрацца? Куды-ж ты яе надзяваць будзеш?

ТАНЯ: Мама, я-ж ужо зусім вялікая дзеўка. (Яна круціцца на аднэй пяце, каб быццам паказаць матцы якая ана дзеўка). Сягоньня Джоў абяцаў мне спатканьне, а я ў гэтым... (крывячыся, яна крытычна аглядае сваю вопратку).

МАРЫЛЯ: Калі Джоў цябе любіць, то будзя любіць і бяз сукенкі, толькі будзь для яго добрая.

ТАНЯ: Мама, што ты кажаш! Добрай быць ды яшчэ й бяз сукенкі!

МАРЫЛЯ (усьміхаючыся): Кажу, што ён будзяе цябе любіць хоць у якой сукенцы. Куплю на другую выплату, дачушка, але не за такія вялікія грошы.

ТАНЯ: А якую, мама?

МАРЫЛЯ: Дачушка, не мяшай мне цяпер, мушу скончыць грошы лічыць, бо скора й бацька прыйдзе.

(Таня зноў сядае на канапу й пераглядае каталёг. Марыля далей ціха лічыць грошы. Чуваць нейдзе зь левага боку надворны стук дзьвярэй. Марыля хутка зьбірае грошы із стала й хавае іх у шупляду).