Кастусь Акула - Усякая ўсячына

Слова "тут", паангельску tooth абазначае зуб. Паліцыянт падумаў, што жанчыне зуб так моцна баліць, дык бярэ й цягне яе да дэнтысты.

(Хлопцы пачынаюць рагатаць).

Дэнтыста таксама, не дагаварыўшыся, узяў ды вырваў бабе здаровы зуб. Прыходзіць яна дадому дый плача. - Няхай яе ліха, - кажа, - гэту Канаду. Няма тут ніякіх жаночых правоў. Мала таго, што муж мяне так зьбіў, дык гэтыя яшчэ ўзялі й здаровы зуб вырвалі.

МІКОЛА: Добры жарт (сьмяецца).

ЯНКА: Чалавек апавядаў мне й бажыўся, што гэта ня жарт, а чысьцюсенькая праўда...

МІКОЛА: Праўда, як маскоўская (сьмяецца).

Янка (паглядаючы на гадзіньнік): Ліха яго ведае, што з гэтымі сталася, ужо паўгадзіны чакаем. Слухай, а калі фармар мае прыехаць?

МІКОЛА: Ды неўзабаве, за якое паўгадзіны. Званіў мне, што каля пятай мае быць. (За дзьвярмі чуваць хуткі тупат ног. Дзьверы раптоўна адчыняюцца, убягае Васіль і, убачыўшы двух незнаёмых, скоранька, трэснуўшы дзьвярмі, выбягае назад).

ГОЛАС ВАСІЛЯ ( за дзьвярмі): Мама! Мама! Нейкія людзі ў нас ёсьць!

ГОЛАС МАРЫЛІ: Можа гэта і ёсьцека тыя Беларусы...

ГОЛАС СЬЦЯПАНА: Адкуль-жа яны? Ці-ж-бы мы іх ня ўбачылі?

Тыя-ж, Сьцяпан, Марыля, Таня й Васіль.

Уваходзіць Сьцяпан, за ім Марыля, Таня й Васіль. Усе сьціпла апрануты. Васіль адразу сьпяшыць у кут і разглядае свае кніжкі, часта спадылба пазіраючы на прысутных. Увайшоўшыя з запытаньнем пазіраюць на Янку й Міколу.

ЯНКА: Прабачце, здаецца мы добра трапілі... Гэта вы будзеце Пінкевічы?

СЬЦЯПАН: Так, Пінкевічы ўсе чатыры. А то вы з Таронта?

МІКОЛА: Так мы з Таронта, ад Беларускай Касы Самапомачы. Дазвольце тады пазнаёміцца: гэта - Янка Жыхар - старшыня, а я - Мікола Корч - сакратар.

СЬЦЯПАН: Во тут мая, казаў той, уся сям'я: жонка Марыля й дзеці - Таня й Васіль. (Вітаюцца.)

СЬЦЯПАН (да Васіля): Устань-жа ты прывітайся. Нацягаў, казаў той, цэлую кучу гэтых кніжак...

ЯНКА: Добра, што любіць кніжкі... А што гэта? О, "комікі"! Ну з гэтага пацехі мець ня будзеце.

МІКОЛА: Але-ж і прыгожую дачку маеце. Ну, нуу... Колькі-ж ёй год?

МАРЫЛЯ: Ды ўжо, дзякуй Бпгу, шаснаццаты пайшоў.

ТАНЯ (сарамяжліва, чырванеючыся): Мама, мне ўжо шаснаццаць скончылася.

МАРЫЛЯ: Ну няхай сабе скончылася. Ды ўжо-ж дзеўка, дзякуй Богу. (Да хлапцоў): Але-ж садзецеся ў нас, садзецеся.

ЯНКА: Я-ж тут і гасьцінец нейкі маю (Вымае пачку цукерак зь кішэні й стараецца даць Васілю. Той не бярэ, на бацькоў паглядаючы).

МАРЫЛЯ (да Васіля): Ну бяры-ж ужо, калі дзядзька даець. (Янка частуе й Таню і кладзе рэшту на стол).

СЬЦЯПАН: Магу спытаць, як гэта самі сюды прыехалі, што мы й ня бачылі?

ЯНКА: Аўтабусам прыехалі, ды ад дарогі пехатой прыйшлі. А як-жа вы маглі нас бачыць?

СЬЦЯПАН: Дык мы-ж, казаў той, каля лягернай брамы чакалі, ды ўжо й надакучыла. Баба кажа, што пэўна-ж аўтамабілем прыедуць. Ажно чакаем, глядзім і глядзім, ды нідзе таго аўтамабіля й ня відаць...

ЯНКА: А дзе-ж яго ўзяць той аўтамабіль?

МАРЫЛЯ: Дык вы так доўга ў гэтай Канадзе і яшчэ не нажылі аўтамабіля?

ЯНКА: Мы ня так доўга, як вам здаецца, а толькі па пару гадкоў. Ды вы, мусіць, думаеце, як шмат хто, што даляры тут на дрэвах растуць, абы сілаў зьбіраць толькі...

СЬЦЯПАН: Мы так ня думалі, але ўсё-ж-такі...

МІКОЛА: Ды ўсе свае грошы йдуць на будову арганізацыі.

МАРЫЛЯ: Вы свае грошы на арганізацыю аддаеце?

СЬЦЯПАН: Дык вам, казаў той, арганізацыя ня плаціць? (Мікола і Янка ўсьміхаюцца).

МІКОЛА: Ці-ж вы думаеце, што мы дзеля грошай працуем?

СЬЦЯПАН: Дык як, а для чаго? Навошта тады арганізацыя, калі на яе яшчэ грошы распускаць трэба?

ЯНКА: Бачыце, тут рэч зусім простая. Кажная арганізацыя, пакуль сама сябе ўтрымае, патрабуе выдаткаў, тым больш на чужыне, дзе мала нашых Беларусаў. Вось наша Каса, дык гэта арганізацыя фінансавая, як банк усёроўна. Там людзі ашчаджаюць і адтуль пазычаюць грошы. Нікому дакладаць да яе ня трэба. Але нашае Згуртаваньне, - грамадзкая арганізацыя, дык пакуль яна нажыве якую маёмасьць і сама ўтрымаецца, мусіць быць успамаганая сяброўскімі ахвярамі. Вось на яе мы часта й аддаем свае грошы.Калі-ж вы пытаецеся нашто яна, дык вазьмеце хоць і саміх: хто-ж-бы вам дапамог, каб не яна?

МАРЫЛЯ: Дык от яно як...

МІКОЛА: Дык вось як справа з аўтамабілем (усьміхаецца).

СЬЦЯПАН: Ну адкуль-жа мне ведаць. Думаў, што як у чужых так і ў нас: - і багатыя людзі, і арганізацыі, можа якую і капейку беднаму на помач падкінуць...

(Нязручнае маўчаньне).

ЯНКА (частуе сігарэтамі): Курыце, калі ласка ды й хвалецеся як вам падабаецца Канада.