Вольга Гапеева - Рэканструкцыя неба

Не, гэта не лянота, не ля нота... не мі нота ды й ня рэ, напэўна, тэта нейкая какафонія.

Я адкручваю кран - і праз колькі хвілінаў у мяне будзе сваё мора, не, нават акіян. Пайду плаваць. Стануся мараком. Выратую тубыльскую прыгажуню ад салёнай сьмерці. Ейны бацька будзе бязьмежна мне ўдзячны, і гэтая бязьмежнасьць скончыцца як мага хутчэйшым шлюбам ягонае донечкі, вядома ж, са мной. Гэтак тубыльскія плямёны наладжваюць вонкавыя сувязі. А я буду раўнаваць яе да ветру, да пырскаў, што прызямляюцца на ейную ледзь кранутую індуктаванай мэлянінавай пігмэнтацыяй скуру і, высыхаючы, пратачаюцца праз поркі да крыві. Я ж ніколі ня здолею так вось высахнуць і трапідь у тунэлі ейных судзінаў. I мне нічога не застанецца, як пакутаваць ад сваёй недасканаласьці. Яна будзе мяне любіць, але неяк па-спакойнаму. I гэта правільна, бо дзяцей не кахаюць - іх любяць.

Я вярнуся героем.

- Куды. Куды ты вернешся? У эмаліраваную ванну, па ўскрайку якой маршыруюць непрыдуманыя інсэкты? Я ня слухаю.

- У якой і аднаму месца малавата? Я не жадаю гэтага слухаць.

- Ванну, якая перажыве твае аднадзённыя думкі? - вушы ўжо нямеюць ад модна прыцісну- тых да іх далоняў, і тут я разумею:

трэба схавацца. I я хаваюся з галавой, каб ня чудь, але каб слухаць.

I я слухаю.

Раз - два - тры елачка згары - суседзкія дзеці адзначаюць новы год у лютым.

Ты - як - дзіця - мяне (я) кіда-е (ю) был-ы (ога) кахан-ак (ка)*

* на выбар

Не - грызі - шалік. Ты - ж - ня - тутавы - шаўкапрад - я іду ў кіно без асьпіранта № 2. Ён станецца маім пацыентам і будзе вучыцца жыць сёньняшнім днём. Нічога ў яго не атрымаецца, кажу гэта цяпер, бо як толькі я спрабую залезьці пад ягоны каўнерык пагрэць далоньку, ён пачынае напружана думаць - што гэта я раблю і, галоўнае, навошта, паступова пераходзячы да сьмярдзючай думкі “напэўна яна ў мяне закаха- лася”. А там, за каўнерыкам, было проста цёпла.

I — магчыма - хутка - ты - атрымаеш - свой - кавалачак - цукарка - а гэта асьпірант № 1. Ён мае блакітныя вочы, якія зіхацяць непрыхаванай нахабнасьцю пяцігадовага дзіцёнка. Чорны швэдар. Ідэальна-дагледжаныя рукі. 41 памер абутку. Шчыры сьмех. М-так, занадта ідэальныя рукі. Такімі пальчыкамі нават у носе калупаць шкада.

Дзеці - вельмі — жорсткія - а гэта думка, на якой асьпіранты зазвычай сыходзяцца.

Першым памерла дрэва, што стаяла за хлявом. Нечаканасьць - гэта не заўсёды дрэнна. У маім выпадку нават добра.

Яно слухала ўсё, што я казала, і ўсё, пра што я маўчала. Слухала й пахла. Пахла й слухала. I гэтак да бясконцасьці. Да бясконцасьці, пакуль не памерла. Зрэшты, так атрымалася нават больш трагічна. Ніякіх табе разьвітаньняў, прабачэньняў, абяцаньняў наведваць могілкі. Як і павінна быць насамспраў.

Часам навакольныя дрэвы ўяўлялі нас каханкамі, ад чаго рабілася трохі ніякавата. Але мяне не падманеш - мы ніколі не былі адзін на адзін, значыцца і каханкамі мы быць не маглі. Нас падслухоўвалі тысячы, мільёны вушэй. Я ня здолею іх падлічыдь, нават за ўсё сваё жыдьцё. А калматы вусень, старанна перажоўваючы зялёнае лісьце, ня ўпусьціць магчымасьці сказаць свайму суседу па галінцы- не, ты бачыў? адкалупнуць кавалак кары і запхаць туды валосьсе, людзі пэўна звар’яцелі, а нам што з голаду памірадь ці што?

Мужчыны заўсёды былі большымі плеткарамі, чымся жанчыны.

Яна - блакітная кветачка ва ўжо выцьвілым палісадніку тралейбусных пасажыраў. Яна - мой кавалачак неба, такі трошкі, ледзь-ледзь крануты сівенькімі прожылкамі аблокаў. Яна ня пахла, бо такая дасканаласьць блакіту прост ня мае права на пахі. Менавіта таму яна так сакавіта і рэзка сьмярдзела. Аднак гэта толькі на пачатку, потым... - а потым было ўжо неістотна. Нашыя пахі пачалі перамешвацца, малекула па малеку- ле. Яна сядзела даволі нязграбна, але надзіва правільна. I нідзе болей яна так добра не глядзелася б, як там, на сядзеньні тралейбуса ля апошніх дзьвярэй, яна была павернутая сьпінай да ўсіх астатніх, але тварам, тварам - да мяне, ейнай ахвяры і ейнага гаспадара. У той час як яна ўяўляла сабой трохмерную прастору, што забілася ў кут гарадзкога тралейбуса № 33, мае пыласосы-вочы намагаліся ўсмактаць хоць што-небудзь - імя, век, занятак, захапленьні. Хто і калі мог скатаць яе з рэштак нябеснага цеста? - ...nichts - нічога ... я не знаходжу анічога, апроч сацыяльнага статусу.

Я - цынамонавая кветка ў такім стракатым палісадніку тралейбусных пасажыраў. Я чыйсьці кавалачак зямлі, такі трошкі, ледзь-ледзь крануты сівенькімі прожылкамі сьняжка. Я пахну зрэдку, калі пройдзе дождж (але хто паверыць у бруднаваты гаркавата-кіслы дождж?).