Вольга Гапеева - Рэканструкцыя неба

А раней на падваконьні было шмат чаго...

Гаспадар малінавых рук, стаміўшыся ад самазадавальненьня, вырашыў запытацца, і ў ягоным голасе прагучала сапраўдная зацікаўленасьць: Вольга, а чаму б табе не завесьці хлопца? гэта прагучала як: Вольга, а чаму б табе не завесьці сабачку. На што я адказала: што тычыцца жывёлак, тут я за грынпіс, няхай жывуць на волі. А ў мяне шосты паверх.

Думкі чарговым разам недзе нашвэндаўшыся, вырашылі вярнуцца ў галаву. Аднак ня ўсё так проста. Блудныя дзеткі са зьдзіўленьнем утаропіліся ў рэчы незразумелай формы. Toe былі новыя думкі. Яны пасьпяхова занялі вольную жылплошчу, пераклеілі шпалеры, пабялілі столь і нават павесілі новыя фіранкі. Такое нахабства не магло не абурыць былых жыхароў, і яны, пачырванелыя й раззлаваныя, з усёй моцы ўпіхнуліся назад у галаву. Галава начала балець. Там увесь час нешта дзеелася. Варожыя лягеры сутыкнуліся не на жарт. Пачуўшы дзікія выгукі - “трава расьце - я расту - адпаведна - я - трава, трава - гэта я - пафарбўйма ўсё ў зялёны”, я вырашыла, што трэба дзейнічаць. I гаркавы прысмак кактэйлю “пігулкавы” пакінуў увушшу адно рэхава-гукавыя хвалі

“ ....я-я...-сту-....-дн-...-я-а..а...”, паволі збочыўшы на частату 16 гц, якая была ўжо недасяжнай.

А зрэшты ён чарнеў не адзін.

Анёлы ягонага веку вельмі непакояцца, калі пачынаюць чарнець. Таму я супакойваю цябе й нават згаджаюся на спатканьне. Дайсьці адразу і своечасова неяк не атрымоўваецца, і я спазьняюся на два дні. Ты злуешся, але нядоўга. I ўжо вядзеш мяне на каву зь пірожным, якое я буду абіраць сама. А ты? Зубы. У анёлаў часам таксама баляць зубы. Ведаю. Касырка-піяністка старанна адбівае кошты пірожных, кексаў, бутэрбродаў. Яна выконвае смачную гастранамічную сарабанду. Ейны пузаценькі раяль-апарат грукоча ад задавальненьня, паглынаючы рознакаляровыя паперкі зь лічбамі. А я паглынаю пірожнае “мядок” і слухаю твае здымкі. Такое ўражаньне, быццам ты хочаш іх перакрычаць, і таму голас твой гучны ня толькі для мяне, але і для іншых наведнікаў крамы. - А ГЭТА - ВОСЬ XJIEБHAE ДРЭВА, - крычыш ты, хітра азіраючыся навокал, ці пачуў хто. I пакуль я разглядаю здымак, ты корпаешся у стосе сваіх успамінаў і знаходзіш другі. - А ГЭТА - СУСЕДЗКІЯ ІНДЗЕЙСКІЯ ДЗЕЦІ - ну ўсё, я не адзіны твой слухач, увага з боку пакупнікоў гарантаваная. Я як мага хутчэй дапіваю каву і вылятаю на вуліцу. Ты хапаеш мяне за руку акурат у той момант, калі цягліца на маёй правай назе ўжо гатовая зрабіць крок насустрач “вечнага кола жыцьця” (ці кола самаходу, калі прасьцей). - Чаму ты так няўважліва чытала Міларада??? Там жа і пра цябе было, - анёл запальвае цыгарэту, а я бягу на францускую мову, забываючыся на прыгожых мужчыну й жанчыну, што нарадзілі анёла.

Толькі потым я ўзгадваю Яе, сваё апраўданьне, якое мусіла пачынацца так:

... аднойчы я пабачыла Марыю Ст’юарт. У мэтро. Нейкая жанчына ўздымалася па лесьвіцы (але ж мяне не падманеш) я адразу зразумела: гэта яна. Справа ў тым, што калі ісьці па лесе ня першым, а за кімсьці, галіны заўсёды хвастаюць цябе па твары, па руках, і ты нічога з гэтым не паробіш. Раней я яе ніколі ня бачыла, таму вярнуўшыся ў бібліятэку, удакладніла сваю сустрэчу і я ўдакладніла.

Клуэ Ф. Партрэт Марыі Ст’юарт.

Марыя Ст’юарт (Mary Stuart) (1542-1587). Стаўшыся ўдавой у 1561-м вярнулася ў Шатляндыю. Дамагалася ангельскага пасаду (у якасьці праўнучкі караля Генрыха VII). Спробы Марыі Ст’юарт умацаваць сваю ўладу ў Шатляндыі, абапіраючыся на каталіцкую шляхту, выклікалі незадаволенасьць шатляндзкіх кальвіністаў, якая вылілася ў паўстаньне 1567 году. Абвінавачаная ў забойстве свайго другога мужа лорда Дарылі, Марыя Ст’юарт была вымушаная ў 1567-м адмовіцца ад пасаду на карысьць сына (шатляндзкі кароль Якуб VI; з 1603-га ангельскі кароль Якуб I) і ў 1568-м уцякаць у Англію. Па загадзе ангельскай каралевы Элізабэт яе пасадзілі ў турму. У Англіі Марыя Ст’юарт фактычна была цэнтрам прыцягненьня найбольш рэакцыйных сілаў ангельскіх фэадалаў у іхняй барацьбе з прыхільнікамі ўраду Элізабэт. Пасьля раскрыцьця сэрыі каталіцкіх змоваў супраць Элізабэт, Марыя Ст’юарт была асуджаная і пакараная сьмерцю... Насычанае драматычнымі падзеямі, жыцьцё Марыі Ст’юарт сталася для шматлікіх пісьменьнікаў (Ф. Шылер, С. Цвэйг і іншыя) сюжэтам літаратурных твораў, у якіх вобраз Марыі Ст’юарт, залішне ідэалізаваны.