Нил Гилевич - Родныя дзеці

Ну, сапраўды: якая ж пара?
Асілак, волат, багатыр -
І - сухарэбрая гаргара,
Яшчэ й гундосая прытым!

Або такая малюпашка,
Што меншай нельга і ўявіць,
Што і ў пасцелі нават цяжка
Пад коўдрай граблямі злавіць!

А ў той жа час плюгаваморды
І віслазады бегемот -
Глядзіш - вядзе пад ручку, горды,
Такую жонку - божа мой!

Ну рыхтык - з казкі Васіліса!
Нашто ж ёй гэны вымяед?
Ды на яе ж гатоў маліцца
Найлепшы, можа быць, паэт!

Не знаю, лёс тут неабачны?
Ці так само пайшло здаўна?
Найлепшы яблык - самы смачны
І самы спелы - есць свіння!..

Ну, вось, культурныя нібыта,
А зноў - пра жонак і мужоў.
Не, гэта тэма страшна збіта
І намі вычарпана ўжо.

Далей пакруцім круг сябрынны!
Чаго, напрыклад, хмурыць лоб
Ля боку ўласнай палавіны
Пляменнік Сохвіі Пракоп?

- Схадзі, як вылезем, на пошту
І ў Мінск дачушкам пазвані,
Каб пакупалі ў тазе кошку,
Як прыйдзе вечарам з гульні.

А то яшчэ якой заразы
Дзе набярэцца ля вуглоў.
Ты чуў?.. Чаго ж, як ад абразы,

Ты ад маіх скрывіўся слоў?

- А ты цішэй бы гаварыла,
Магла б і ведаць, што не ўсім
Пра нашу кошку слухаць міла! -
І ён пагляд наўзбоч скасіў.

На Вінцуся? Ну, зразумела:
Пачуў, напэўна, што сваяк
Якраз узяўся пляжыць смела
Кармільцаў кошак і сабак.

- Нам пачалі давацца ў знакі
Як звышбюджэтныя раты -
Дэкаратыўныя сабакі,
Дэкаратыўныя каты,

Што не бягуць на паляванне
І што не ловяць пацукоў.
Таму - законнае пытанне:
А хто гадуе тых псюкоў?

Нядаўна ў нашым магазіне
Я назіраў - быў сведкай сам,
Як выбірала мяса псіне
Адна фуфырная мадам.

Перабарляла ўвесь прылавак
І ўрэшце кажа: «Прадавец!
Знайдзіце выразкі кавалак -
Наш цюцік гэткага не есць!»

«Ядры ж тваю раскачарэжку!» -
Я ціха вылаяўся ўсмак.
Дык значыць я, на здзек-насмешку,
Ем, што не годна для сабак?

Не, вы задумайцеся толькі:
Выходзіць так, што ў кабяля
І густ на мяса болей тонкі?
Танчэй на цэлага рубля!

Ну, прадавец ёй рэзнуў прама
І нават пальцам пагразіў:
«Вы не туды прыйшлі, мадама!
Тут не сабачы магазін!..»

Вінцусь замоўк - чакаў, напэўна,
Што зараз нехта ў грамадзе
Яго дапоўніць так жа гнеўна
І тэме рысу падвядзе.

Але апроч «так, так, і варта»,
Нічога болей не пачуў
І нават неяк вінавата
Прымружыў посмех уваччу.

Каб не цягнулася няёмкасць -
Наліў суседу леваруч
І, крутануўшы на ўсю громкасць,
У іншы бок даў слову рух.

- Ты што раскіс, мой мілы Зэлік?
Што глюгу звесіў над губой?
Давай, брат, - келіхам аб келіх!
Ці ж мы не родзічы з табой?

- Э-э, братка-братачка, каб мог я
Заразу гэтую глытаць -
Я б за здароўе бабы Зохвы
Быў рад і ў бутлі дна дастаць!

- Ты не зважай, што трохі шлакам
Ці дрывясінаю смярдзіць.
Народ не гоніцца за смакам!
Народ на градусы глядзіць!

Ты ж ад прыроды мудрамыслы
І энергічны чалавек,
А вось не п'еш - таму і кіслы,
Як нечым скрыўджаны навек.

Эх, Зэля, Зэля, мілы Зэля!
Ты б лепшы быў з усіх сяброў,
Каб не баяўся гэта зелле
Пускаць сабе хоць трохі ў кроў!

- Хоць трохі я пусціў, хоць трохі!
Праз не магу, праз калаццё,
Глынуў у гонар бабы Зохвы -
Каб ёй на доўгае жыццё!..

- Ах, значыць, выжлукціў кілішак?
Дык ты герой, брат, упаўне!
Запомнім гэта і запішам
Хоць качаргою на сцяне!..

Аднак жа годзе пра «глытанне»
І годзе ўвагі Вінцусю.
Тым больш што побач між братамі
Ідзе дыскусія ваўсю.

Антось-філосаф і Мікіта
За штось счапіліся не ў жарт.
Ну-ну! Чыё з іх будзе біта
І хто пакажа большы гарт?

Ого, на чым так не па-брацку
Яны скрыжоўваюць мячы:
Літаратуры і мастацтва
Іх сутыкнулі дзеячы!

- Аб іхняй творчасці я ў курсе,
І я далжон табе сказаць:
Ты брось! Тут дзела не ва ўкусе!
За жабры нада іх узяць!

Даволі ўжо качаць Машэку!
Даволі смех пускаць з пяра
І ўрэд прыносіць чалавеку -
Замест здароўя і дабра!

У наша ўрэмя, калі спутнік
Над светам космас бараздзіць -
Сатырапісцаў баламутных
Пазорам нада прыгваздзіць!