Рыгор Барадулін: Маладзік над стэпам

Высыпае зоры,
Шчодрая, багатая,
Дым слупамі ўгору
Цягне па-над хатамі.

Маладзік на небе,
Воўк галодны шчэрыцца
Тым акрайцам хлеба
Добра б павячэраў ён.

Снег рыпіць настылы,
Як масніцы новыя:
Як ты сэрцу міла,
Роднае,
зімовае!

1958

Чарот у кольцах ледзяных
Шапоча пра вясновы вечар...
Замоўкне свіст віхураў злых,
Туман атуліць зябка плечы...

Аеру корань у віры,
Як вуж бліскучы, паласаты.
Тут недзе над карчом старым
Заснуў спакойна сом вусаты.

Снег прыбярэжны на вадзе
Бялее чарадой хмурынак.
Адна рачулка анідзе
Не спыніцца ні на хвіліну,

Імчыць да возера хутчэй,
Глытае жорсткі снег завеяў —
Ёй трэба возера яшчэ
I абудзіць i абнадзеіць:

Пара ўжо лёд, як ганьбу, змыць!
Ці ж возера не мае сілы,
Што так пакорна для зімы
Абрус свой белы раскаціла?!

1958

Іду па зайцавых слядах.
У вышыні гамоняць хвоі.
I галаву мне хмеліць пах
З халодным снегавым настоем.

Заняты думаю сваёй,
Бор, уздыхаеш, засмучоны.
Чуваць, як аб галінкі хвой
Сняжынкі б'юцца з мяккім звонам.

Мне навяваеш роздум, сум,
Казычаш кволаю ігліцай.
Табе i радасць я нясу,
Спяшаю горам падзяліцца.

Дзесь рэха клікае тапор.
Прайшоўся вецер бураломам.
I дзе б ні быў я,— чую, бор,
Твой бас прыглушаны,
знаёмы..

1958

Дзень добры, інтэрнат,— стары знаёмы,
Вясёлая студэнцкая радня!
Зноў важыць чамадан лягчэй, чым дома,
Зноў дабаўляем дзірак у рамнях.

За лета шмат пытанняў не рашылі —
Па вечарах дыскусія кіпіць.
Над кнігай чайнік, выцягнуўшы шыю,
Нібы гусак разгневаны, шыпіць...

Зноў, любы інтэрнат, да позняй ночы
Струменіцца святло з тваіх акон —
Так свецяцца ад шчасця ў бацькі вочы,
Калі сваіх сыноў сустрэне ён...

1956

Ca стараны радзімай зноў
Я да цябе прыехаў,—
Адтуль, дзе статкі туманоў,
Дзе пераклічцы перуноў
Уторыць баравое рэха.

Галінку з ветрам — ад сасны
Чарот—з азёрных хваляў,
Ад бору — веснавыя сны,
I колас — з першай баразны,
I ўсмешку сонечную з даляў

Табе ў дарунак я прывёз,
Каб ведала, што болей
Нідзе няма такіх нябёс
I летуценніцаў-бяроз,
Такога сіняга раздолля.

Яшчэ прывёз антонаў я,
Духмяных, сакавітых,—
Каб ведала: як i твая,
Матуля добрая мая
Характар мае не сярдзіты,

1958

Магазін дарункаў, як заўсёды,
Перапоўнен перад Новым годам.
Кожны рэч купляе на свой густ.
Гэты — «Раніцу ў сасновым лесе»,
Той вось (пэўна, юнай паэтэсе)
Просіць загарнуць Купалы бюст.

Важны дзядзька ззяе веснім сонцам
Выбірае чарнабурку жонцы.
А сынку маленькаму няўцям,
Запытацца ён у таты мусіць:
— A лісіца маму не укусіць?
(Што пра моды ведае дзіця!)

На дарунак гэтакі багаты
Трох стыпендый трошкі малавата.
Адставаць ад іншых не люблю
I для аднакурсніцы чарнявай
(Бо, канешне, тут не у кошце справа)
Чамаданчык зручны я куплю.

Хай жа ў ім з канспектамі ў сяброўкі
Будуць пісьмы шчырыя, паштоўкі
I ад хлопца кветак цэлы куст!
Магазін дарункаў, як заўсёды,
Перапоўнен перад Новым годам.
Кожны рэч купляе на свой густ...

1955

Слупы спяшаюць следам.
Дарогаю шасэйнаю
Дамоў з канцэрта едуць
Артысты самадзейныя.

Што адсырэе голас,
Салісты не клапоцяцца,
I песень рой вясёлы
Прасторам вольным коціцца.

I дзеляць кавалеры
(Партнёршы дужа ласыя!)
З садоў глядачак бэры
I пінжакі уласныя.

Тут здыме ўраз рукою
Санлівасць, міну злосную,
Як дуб над галавою
Страсе галіну росную.

A пеўні навакола,
Пачуўшы песні шчырыя,
Гарланяць «біс!» вясёла
Ды крыллем апладзіруюць

1957

А вецер вуліцы расчысціў.
Бухматы,
пухкі
снег пасыпаў,
I кулачкі засохлых лісцяў
Сціскаюць маладыя ліпы.
Застылі ясені ў палоне,
Ды толькі дворнікі ў адчаі.
Снег саграбці у дзве далоні
Спяшае снегаачышчальнік...
Мароз здароваецца палка —
Зіма ўжо тупае старая.
На Свіслачы праныры-галкі
Трываласць лёду правяраюць.