Рыгор Барадулін: Маладзік над стэпам

Вартуюць хвоі твой спакой.
Птушыным песням — вокны насцеж,
Зязюля будзіць раніцой
I доўга-доўга лічыць шчасце.

Ідзеш ты — узыходзіць дзень.
Табе купаюць ногі росы.
Па красках лугавых ідзеш —
I прачынаюцца пакосы.

Над сонным возерам сядзіш,
Паволі заплятаеш косы.
Наўкол няспуджаная ціш.
Плыве—плыве туман бялёсы.

А ты ўсміхаешся, Вясна.
Каб толькі ведала сама ты,—
Як губы хмеляць дап'яна,
Як косы пахнуць лугам, мятай

I раптам — зніклі чараты,
I бор, i возера з туманам —
Быў гэта толькі сон жаданы.
Скажы, а як хацела б ты?..

1958

Ты рамонкаў белавейкіх
Не зрывай.
У пялёсткаў тайнаў нейкіх
Не пытай.

Хіба ж ты паверыць хочаш
Ix хлусні?
Я ж з табою — ты мне ў вочы
Зазірні.

Там ты ўбачыш — хмар прадонне
I блакіт,
Там ты ўчуеш — шчасцем звоняць
Жаўрукі.

Колькі там заранак ясных,
Залатых,
Сонцам ззяеш там нязгасным
Толькі ты.

1958

На лугу-
Мурагу
На зялёненькім
Ды пасе
Па расе
Хлопец коніка.
А лагчынай
За дуброваю
йшла дзяўчына
Чарнабровая.
Да вады
Ішла
Да крынічнае —
Не туды
Завяла
Сцежка звычная.
Заблудзілася,
Запазнілася.
Ногі ўсе
У расе —
Абрасілася.
У хлапиа-
Малайца
Ды прасілася:
— У тумане
Ты мяне,
Дзеўку моладу,
Не трымай —
Месяц май
Яшчэ з холадам
Ночка позная.
Маці грозная.
Маці злосная.
Сцежка росная.
— Я расу
Абтрасу
Да расіначкі.
Я цябе, красу,
На руках панясу
Да хаціначкі.
— Мне дамоў пара..
A ўзышла зара.
Хутка раніца —
А юнак ніяк
Не расстанецца...

1958

Удзень не паліць i не студзіць,
Уноч дыхне крыху марозна.
Чамусьці ў гэтым годзе студзень
Ужо занадта несур'ёзны.

То белахвостаю ваўчыцай
Раз'юшаная завіруха
Па тратуары чорным мчыцца.
То каняжы зазвоняць глуха.

I як застацца верным модзе? —
Папераблытаны сезоны:
Сягоння — футра не зашкодзіць,
A заўтра — кроч пад парасонам.

— Вясне даўно пар-ра! — вароны
Да хрыпаты крычаць гатовы.
I лужыну хлапчук дуроны
Фарсіруе ў валенках новых...

1958

З піпетак-сасулек,
як доктар, вясна
Адмервае каплі гаючыя...
Зямля ажывае. Гамоніць сасна
Пра летнія ночы над кручаю.

Адмервае каплі...
на узмежках, лугах
Пад снегам трава прачынаецца.
Ужо загуляла рака ў берагах.
Вясёлае сонца ўсміхаецца.

I хутка пралесак,
нібы праз агонь,
Праб'ецца праз снег пад ракітамі,
I адлюструецца ў воку яго
Лагоднэе неба блакітнае.

1957

Час вечаровы.
Пах чабаровы.
Кветку-званочак крані —
Песні палыоцца адтуль жаўруковы
Шмат ix за дзень названіў.

Золатам зорным
Бераг азёрны
Ночка гаціць пачала.
Чуецца гуд па-над прорваю чорнай
Рупіцца ў вулей пчала.

Вось ад затокаў
Топкіх, глыбокіх
Мякка туман паваліў,—
Быццам спусціліся долу аблокі,
Бы хто чарот запаліў.

1957

Конікі — начныя матарысты —
Завялі свае рухавічкі.
На траве раса гарыць іскрыста,
Разбрыліся лугам светлякі.

У люстэрка вод глядзяць бярозкі,
Быццам карагод дзяўчат-красунь,—
Як мадней навесці ім прычоскі,
Як заплесці зоркі у касу.

Вось стаіць па пояс у пшаніцы
Стройным кавалерам дужы дуб.
I яму сягоння штось не спіцца,
Зухавата распусціў свой чуб.

Лье святла няспынныя патокі
Месяца далёкі аб'ектыў,
І ад захаплення у затоках
Не паварухнуцца чараты.

Ды парою лешч хвастом пялёхне,—
Паплывуць да берага кругі.
А навокал гэтак свежа, лёгка!
Пахне мята, хмеляць мурагі.

Часам качка ўскракне нечакана
Ды кігікне кнігаўка ў нудзе.
Эх, i слаўна ж удваіх з каханай
Фільмы ночы жнівеньскай глядзець

1955

Зноў зіма старая
На азёрах селіцца,
Шыбы-льдзіны працірае
Рукавом мяцеліцы.