Юрась Нераток - Споведзь струны

Бліснула калючымі вачыма:
“Не бывае сродку больш надзейнага!”
Ледзь глынула з чаркі той дзяўчына –
І ўляцела ў прорву чарадзейную.
Колькі прамінула – год ці тыдзень –
Бачыў з неба толькі месяц-злыдзень.

…Глянула – вакол зямля сырая.
Громам працяла здагадка млосная:
Выкрала ў яе карга старая
Маладосць і прыгажосць зайздросную!
І, як ранак даў святла палоску,
Пабрыла з бядой сваёй у вёску.

…Бомы звоняць весела ў карэце –
Пан забраць прыехаў сваю жоначку.
Хоць каханы, што блукаў па свеце,
Зноў вярнуўся ў родную староначку.
А душа матулі ад папрокаў
Паляцела да сівых аблокаў.

Льюцца слёзы па шчацэ старэчай…
Толькі хтось з сялян прыкмеціў прышлую.
Гікнуў: “Людзі! Кепская сустрэча!
Трэба гнаць у лес вядзьмарку дышлямі!
Хай сядзіць, дзе і сядзець павінна!”
І каханы першым бег з дубінай…

Вось і ўсё. Зрабіла, што хацела,
І ў зямлянцы зноўку аказалася.
Бо не забірала яна цела,
А душой з дзяўчынай памянялася.
А чаму, нашто, з якой прычыны?
Цяжка зразумець душу жанчыны…

“Вместе!” (люты 2005);
“Акно” (красавік-чэрвень 2005)

СТАРЫ ВОІН

Крывавай плямай сонца знікла
За змрочны могілкавы бор.
Былы салдат з тугою звыклай
Курыў махру і піў кагор.
Гамонкі тлумныя сціхалі,
Цямнелі цені на траве…
Гайдаліся ўспаміны-хвалі
Ў яго ссівелай галаве.
Ён зноўку чуў жалеза бразгат
І бачыў баявых сяброў,
Ішоў у цемры сцежкай гразкай
І падаў, ранены, у роў.
Палоніў розум хмель паволі,
Накатваліся жаль і злосць,
Бо страціў ён на ратным полі
І сэнс жыцця, і маладосць.
Ён праклінаў вайну-паганку,
Бо разумеў, што ваяваў
За тое, каб яго каханку
Хтось жонкаю сваёй назваў.
Каб бегалі чужыя дзеці
І падрасталі неўпрыкмет.
І каб ніхто ва ўсім сусвеце
Не зразумеў яго, як след.
Не перамога – паражэнне,
Нявыплатны памер цаны!
…Трыццаты год ад нараджэння,
Дзесяты год пасля вайны…

“Наша Ніва” (студзень 2006-
пад назвай “Стары ваяр”);
“ЛіМ” (люты 2006);
“Праца” (красавік 2006)

НА ПАСТУ

Зноўку грозіць навальніца
З чорна-хмарнага крыла.
Я павінен быў змяніцца,
Толькі змена не прыйшла.

Калыхне сумнеў парою:
Можа, я стаю дарма?
Можа, тых, хто даў мне зброю,
І ў жывых даўно няма?

Ціха плешчацца крыніца
Ў палыновай лебядзе.
Я павінен быў змяніцца –
Толькі змена не ідзе.

Падпалю сухое вецце,
Распаўзецца горкі дым.
Можа, я адзіны ў свеце?
…А на гэтым? Ці на тым?

Хутка лета схлыне ліўнем,
Будуць восень і зіма…
Я змяніцца быў павінен,
Толькі змены ўсё няма.

Кіну марныя папрокі
Ў бок адчаю і тугі.
Мерна складваюцца крокі
Ў бессэнсоўныя кругі…

“ЛіМ” (жнівень 2008)

ВОСЕНЬСКАЕ

Часінай сумнай
Яе сустрэў.
Ляціць няшумна
Лістота з дрэў.

Крыштальны позірк.
Павольнасць дзён.
Змяніўся козыр –
Чарговы кон.

Трыліснік клёну,
Счарнелы хвошч.
Замест праклёну –
Калючы дождж.

Пануры глянец
Імжыстых сноў.
Марудны танец
Гучыць ізноў.

Прасуе вецер
Бязмэтны шлях.
Намоклым смеццем –
Смуга ў грудзях.

Чакаць ці варта
Прылёту муз?
Трэфовай картай
Пабіты туз.

“Полымя” (чэрвень 2005)