Юрась Нераток: Споведзь струны

ПАЭТУ Ў САБЕ

Круці, памыляйся, грашы,
а потым маліся старанна…
Не змыць табе плямы з душы,
пакуль яна з целам з’яднана.
Ды толькі надзею пустую пакінь,
што ёсць паратунак у слове “амінь”!

І ветрам здзімаецца гмах,
табой збудаваны бяздарна,
а высланы цернямі шлях
пакрыты плітой тратуарнай.
Усім зразумела – другі быў намер,
ды хто ж дасць яшчэ адну спробу цяпер?

Ты думаў – з паперы шматоў
злятаюць крыштальныя ноты.
Ты верыў, што побач натоўп,
а сам вар’яцеў з адзіноты!
Ты марыў пазбавіцца дзён.
Той час наступіў, а ці радасны ён?

Ты зведаў, што ў шклянцы віно
істотней, чым кветачка ў вазе.
А гора і радасць – адно,
і сутнасць – у іх раўнавазе.
А сутаргі цела, душы каламуць
не могуць нязменнасць хаосу скрануць.

Цябе прывучыў ужо час,
што нельга публічна прарочыць,
што зло і дабро – толькі ў нас,
на нас – і знішчэнне, і творчасць.
…Ды толькі, каб тое спачатку дайшло,
напэўна, наогул цябе б не было.

МАЯ ВЁСКА

Мая вёска, мае Хадакі,
вы глядзіце ў чатыры бакі.
Толькі сонца зімою і летам
устае і садзіцца за лесам.
І да восені з цёплай вясны
гнёзды ладзяць на стрэхах буслы.

Мая вёска, мае Хадакі,
праляцелі над вамі вякі.
Толькі злыдням-чужынцам параю:
не чапайце вы нашага краю!
Тут народ працавіты, сялянскі,
а як што – баявы, партызанскі.

Мая вёска, мае Хадакі,
хай над вамі гучыць смех людскі.
Нараджаюцца хай пакаленні,
хай бароняць крыжы іх і цені
тых, хто жыў тут, а потым – і нашы:
крыкам ластавак з сенцаў паддашша.

Мая вёска, мае Хадакі.
Вы прабачце, што я вось такі:
што нядоўга, нячаста бываю –
можа здацца, што вас забываю…
Але верце, як роднаму сыну:
я вас помню любую хвіліну.

Мая вёска, мае Хадакі!
Тут шчыруюць мае землякі.
Бульба, сена, каровы і гусі,
як паўсюль на маёй Беларусі.
Але дзе б ні вялі мяне ногі –
не забуду да вас я дарогі.