Юрась Нераток - Споведзь струны

Туманы на белым свеце, туманы…
Толькі ветру хопіць моцы іх сагнаць.
Але ён вітае дзесьці ў вышыні
і пра тое, што мы ёсць, не хоча знаць.

Туманы на белым свеце – смутак мой.
Тут бялёса-шэры колер – уладар.
Пераход паміж жабрацтвам і турмой
сярод лёгшых на зямлю вільготных хмар.

Туманы… А ўсё астатняе – міраж.
І куды іду – паспеў ужо забыць.
Невядома, ці было калі інакш,
ды здаецца мне – інакш павінна быць!

Туманы, як слёзы, засцяць вочы мне.
Сэнс згубілі і эпохі, і часы.
…Можа, сонейка нарэшце адпачне –
і заззяюць яны кроплямі расы.

ТРЫЗНА (SC)

Пад страхой ржавеюць вілы,
сохне хілая вярба,
вянуць кветкі ля магілы –
з той нагоды і гульба.

Узгарыцца часам сварка –
што там воля і турма!
“Будзе скварка – будзе чарка…”
Толькі скваркі век няма.

Вепручка здалі за грошы –
павуцінне засціць хлеў,
мухі поўзаюць, як вошы.
А сабака – акалеў.

Пудзіла з падранай майкі,
заваліўся драхлы плот,
з-пад курэй суседскіх яйкі
крадзе зноў блыхасты кот.

Развіднее – будзе цяжка,
спахмурнее – весялей.
Пагудзі, пакуль ёсць пляшка,
а скапыцішся – сатлей!

Робіцца прывычнай цемрадзь,
глухнуць срэбныя званы…
А якому Богу верыць
у эпоху Сатаны?

ПЕСНЯ ГАДА (S)

Хоць пусці па сабе слязу,
хоць удар у літаўраў медзь!
…Вужанём у траве паўзу,
а за мною – з касою смерць.

Да мяне ёй – ніякіх спраў,
а ў мяне – аж гудзе ў вушах!
Я паўзу, аж жывот падраў…
Але толькі каса: шах-шах!

Адвядзі ад мяне касу,
перайдзі на другі пракос,
кінь няскошанай паласу –
дай схавацца ў прыцішку лоз!

Адвядзі касу, адпачні,
падмянташ яе, падвастры,
глянь на неба пустымі вачмі,
не нясіся няўспын і няўстрым!

…Толькі здарыцца ўсё не так –
не стаміцца тваёй руцэ,
не паспець мне схавацца ў кустах
ці ў туману густым малацэ…

Я хацеў уцячы, прабач, –
як ад лёсу сябе схаваць?
…Хоць ты сам па сабе заплач,
бо няма каму шкадаваць.

ПЕРАХОДНЫ ЎЗРОСТ

Гасцей – не так, каб і багата.
Хоць джынсы цёртыя надзень!
Бо для мяне такое свята,
як для мінтая – рыбны дзень.

Без праўды – млосна, з праўдай – посна,
і факт любы – не адкрыццё…
Ужо, здаецца, марыць позна
і марна – планаваць жыццё.

Яшчэ, здаецца, хопіць сілы,
каб адбівацца ад няўдач.
Пакуль далёка да магілы,
хоць крылы распрастаў крумкач.

Ужо няёмка ў бойку лезці,
ды сорамна падціснуць хвост.
І маладосць, і старасць – дзесьці…
Няйначай, пераходны ўзрост!

Падводзіць вынікі – заўчасна,
рабіць высновы – сэнс які?
Як бы ўскараскаўся на прасла –
і ногі ў розныя бакі!

Віно ці воцат, пыл ці порах,
звон ці ныццё, смоўж ці пчала?
…Я адзначаю сёння сорак.
Час падавацца да стала.

НЕ ПІШЫ

Не пішы пра тое, як чаромха пахне, –
без цябе квітнее, без цябе зляціць.
Не пішы, што ніва ліўня марна прагне,
бо яе вадою з верша не паліць.

Не пішы, як спеюць журавіны ў багне
і як грыб крамяны тоіцца ў бары.
Не пішы пра вёску, у якую цягне, –
жыць табе да скону ў гарадскім муры.

Не пішы пра блізкіх, родных і суседзяў.
Тое, што ты бачыш, – не агонь, а дым.
Не пішы пра дзеі, што сягоння ўгледзеў –
вочы і галовы Бог раздаў усім.

Не пішы пра заўтра, бо прарок ты кепскі.
Добрага б спалілі – ты жывеш пакуль.
Не пішы пра храмы, абразы і фрэскі.
Не жадай чужога – ні вянцоў, ні куль.

Не пішы пра німфу, што цябе кахае, –
здраджваюць і тыя, з кім з’еў солі пуд.
Не пішы, якая смерць цябе чакае, –
вынесеш і здзейсніш сам сабе прысуд.

Не пішы, што любіш ты сваю Радзіму, –
ёсць народ, улада і твой родны кут.
Не пішы; “у мовы – скрушная часіна”.
Ты ўжо сам стаміўся ад сваіх пакут.

Не пішы пра тое, што твой век кароткі, –
абаранак большы, чым у ім дзіра.
Не пішы пра сонца, вецер і аблокі –
вечнасць не пачуе піску камара.

Не пішы пра тое, што на сэрцы дрэнна,
бо ў людзей хапае без цябе праблем.
Не пішы пра тое, як пісаць патрэбна,
І яшчэ пра тое, што бракуе тэм.