Туманы на белым свеце, туманы…
Толькі ветру хопіць моцы іх сагнаць.
Але ён вітае дзесьці ў вышыні
і пра тое, што мы ёсць, не хоча знаць.
Туманы на белым свеце – смутак мой.
Тут бялёса-шэры колер – уладар.
Пераход паміж жабрацтвам і турмой
сярод лёгшых на зямлю вільготных хмар.
Туманы… А ўсё астатняе – міраж.
І куды іду – паспеў ужо забыць.
Невядома, ці было калі інакш,
ды здаецца мне – інакш павінна быць!
Туманы, як слёзы, засцяць вочы мне.
Сэнс згубілі і эпохі, і часы.
…Можа, сонейка нарэшце адпачне –
і заззяюць яны кроплямі расы.
Пад страхой ржавеюць вілы,
сохне хілая вярба,
вянуць кветкі ля магілы –
з той нагоды і гульба.
Узгарыцца часам сварка –
што там воля і турма!
“Будзе скварка – будзе чарка…”
Толькі скваркі век няма.
Вепручка здалі за грошы –
павуцінне засціць хлеў,
мухі поўзаюць, як вошы.
А сабака – акалеў.
Пудзіла з падранай майкі,
заваліўся драхлы плот,
з-пад курэй суседскіх яйкі
крадзе зноў блыхасты кот.
Развіднее – будзе цяжка,
спахмурнее – весялей.
Пагудзі, пакуль ёсць пляшка,
а скапыцішся – сатлей!
Робіцца прывычнай цемрадзь,
глухнуць срэбныя званы…
А якому Богу верыць
у эпоху Сатаны?
Хоць пусці па сабе слязу,
хоць удар у літаўраў медзь!
…Вужанём у траве паўзу,
а за мною – з касою смерць.
Да мяне ёй – ніякіх спраў,
а ў мяне – аж гудзе ў вушах!
Я паўзу, аж жывот падраў…
Але толькі каса: шах-шах!
Адвядзі ад мяне касу,
перайдзі на другі пракос,
кінь няскошанай паласу –
дай схавацца ў прыцішку лоз!
Адвядзі касу, адпачні,
падмянташ яе, падвастры,
глянь на неба пустымі вачмі,
не нясіся няўспын і няўстрым!
…Толькі здарыцца ўсё не так –
не стаміцца тваёй руцэ,
не паспець мне схавацца ў кустах
ці ў туману густым малацэ…
Я хацеў уцячы, прабач, –
як ад лёсу сябе схаваць?
…Хоць ты сам па сабе заплач,
бо няма каму шкадаваць.
Гасцей – не так, каб і багата.
Хоць джынсы цёртыя надзень!
Бо для мяне такое свята,
як для мінтая – рыбны дзень.
Без праўды – млосна, з праўдай – посна,
і факт любы – не адкрыццё…
Ужо, здаецца, марыць позна
і марна – планаваць жыццё.
Яшчэ, здаецца, хопіць сілы,
каб адбівацца ад няўдач.
Пакуль далёка да магілы,
хоць крылы распрастаў крумкач.
Ужо няёмка ў бойку лезці,
ды сорамна падціснуць хвост.
І маладосць, і старасць – дзесьці…
Няйначай, пераходны ўзрост!
Падводзіць вынікі – заўчасна,
рабіць высновы – сэнс які?
Як бы ўскараскаўся на прасла –
і ногі ў розныя бакі!
Віно ці воцат, пыл ці порах,
звон ці ныццё, смоўж ці пчала?
…Я адзначаю сёння сорак.
Час падавацца да стала.
Не пішы пра тое, як чаромха пахне, –
без цябе квітнее, без цябе зляціць.
Не пішы, што ніва ліўня марна прагне,
бо яе вадою з верша не паліць.
Не пішы, як спеюць журавіны ў багне
і як грыб крамяны тоіцца ў бары.
Не пішы пра вёску, у якую цягне, –
жыць табе да скону ў гарадскім муры.
Не пішы пра блізкіх, родных і суседзяў.
Тое, што ты бачыш, – не агонь, а дым.
Не пішы пра дзеі, што сягоння ўгледзеў –
вочы і галовы Бог раздаў усім.
Не пішы пра заўтра, бо прарок ты кепскі.
Добрага б спалілі – ты жывеш пакуль.
Не пішы пра храмы, абразы і фрэскі.
Не жадай чужога – ні вянцоў, ні куль.
Не пішы пра німфу, што цябе кахае, –
здраджваюць і тыя, з кім з’еў солі пуд.
Не пішы, якая смерць цябе чакае, –
вынесеш і здзейсніш сам сабе прысуд.
Не пішы, што любіш ты сваю Радзіму, –
ёсць народ, улада і твой родны кут.
Не пішы; “у мовы – скрушная часіна”.
Ты ўжо сам стаміўся ад сваіх пакут.
Не пішы пра тое, што твой век кароткі, –
абаранак большы, чым у ім дзіра.
Не пішы пра сонца, вецер і аблокі –
вечнасць не пачуе піску камара.
Не пішы пра тое, што на сэрцы дрэнна,
бо ў людзей хапае без цябе праблем.
Не пішы пра тое, як пісаць патрэбна,
І яшчэ пра тое, што бракуе тэм.
Читать дальше