Юрась Нераток - Споведзь струны

Я ажыву і душой уваскрэсну.
І без тугі, і без жалю аб Ёй
буду спяваць сваю светлую песню
з чыстых нябёсаў над грэшнай Зямлёй!

Лёсам нязвыклым сябе супакою.
Не завіруюся ў марнай журбе…
Ты не мая – і не будзеш маёю!
…Толькi вось як мне пражыць без цябе?

ТОЙ ГОД (S)

Гадзіны пад няўмольным метраномам
знікалі, як зярняты ў баразне…
А я з табой спаткаўся днём вясновым,
калі наўзрыд ад сонца плакаў снег.

Ляцелі дні ў надзеі непрыкметна
і абляталі, быццам квецень з лоз…
А я з табой кахаўся ноччу летняй,
калі зляцела зорачка з нябёс.

Затым былі спатканні і сустрэчы,
і хвосткі дождж цвярэзіў галаву…
А я згубіў цябе ў асенні вечар,
калі каштаны падалі ў траву.

І засыпае ранак снежным хлудам
марозная бясконцая зіма.
А снег скрыпіць бязлітасным прысудам
пра тое, што ў мяне цябе няма…

НЕ СТОЙ ПАД МАІМІ ВОКНАМІ

Дробны дождж сцякае валокнамі –
і ў мяне на душы шэры дождж.
Ты не стой пад маімі вокнамі
і дарэмна мяне не трывож!

Я сказаў жа табе, што збудзецца.
Толькі што з маёй шчырасці той!
Ды не стой ты на мокрай вуліцы:
згубіш розум – не толькі спакой!

Ліхтароў святло ззяе іскрамі –
рассякае дажджу палатно.
Адыдзі, бо машына апырскае!
На дарогу глядзі – не ў акно!

Я схаваўся за шыбамі мокрымі…
І сягоння мяне не чакай!
І не стой пад маімі вокнамі:
ты прамерзнеш, – прашу, уцякай…

ГАЛАЛЁД

Жыццё – як у полі барозны:
то лёс, то абставін збег.
…Уночы было марозна,
а зранку цярушыць снег.

За думкаю думка імчыцца,
узворвае памяць пласты…
Злачынцай на месца злачынства
прытэпаў я ў скверык пусты.

Ды хто ўжо цяпер разбярэцца,
хто скажа, чые там грахі!
Хто вогнішчу даў разгарэцца:
запалка ці порах сухі?

Мужчынскае сэрца слабое:
цягнуўся да ласкі цялём.
І блытаў другіх з табою,
як блытаюць вецце з галлём.

А ты ўсё шукала свой бераг,
як, лёд узарваўшы, рака.
…Змяняла стос вершаў-паперак
на палатно мастака.

Пара ўжо закончыцца трызне
і зноўку мне стаць на крыло.
Ды так час ад часу зацісне:
здаецца, што ўчора было!

Паплакаўся трохі – і годзе.
Хай ліха цябе абміне!
…Буксуюць па галалёдзе
стаптаныя боты мае.

ТЫ ТАКАЯ Ж (S)

То бязвольнаю трэскай плывеш,
то свабоднаю птушкай лятаеш,
то здаволішся тым, як жывеш,
то чагосьці чакаеш.

То заныеш бяссільна ў рукаў
і бязглузда на лёс наракаеш.
…Я нядаўна цябе напаткаў.
Ну а ты ўсё такая ж.

Падзяліўся, бы ў некага скраў,
кампліментам тужліва-нахабным:
ты такая ж, якой цябе знаў,
нават стала прывабней.

Дзе і як, хто куды і адкуль –
ну нашто нам пра тое размова?
Я табе спавядаўся, пакуль
не запнуўся аб слова.

А як толькі мой голас заціх,
знесла гонар мой думкай цвярозай:
пасмяялася з вершаў маіх
і пакпіла над прозай.

А як толькі ліхтар заблішчэў,
“Час ісці па дамах”, – намякаеш.
Я, здаецца, кахаю яшчэ –
ну а ты ўсё такая ж…

БЯССНЕЖНАСЦЬ

Нежылымі здаюцца дамы,
а паветра – са смакам хурмы.
Пасля досыць лагоднай зімы
ўсё ў адчайным экзальце.
Самаўпэўнены выгляд цяпер
выклікае ў душы недавер.
Вецер рвецца, як спуджаны звер,
па астылым асфальце.

І трасуцца тужліва кусты,
і грукоча тралейбус пусты,
і абгорткі ляцяць, як лісты, –
ды няма адрасата.
Не такі, каб замерзнуць, мароз,
хоць пранізвае сівер наскрозь
і гудзіць, як нацягнуты трос,
у рэжыме “легата”.

Дрэваў стромкіх пастрыжаны строй,
быццам спынены сілаю злой.
І калючае неба імглой
занавесіла сонца.
Паміж мной і Сусветам – сцяна.
Я не веру, што хутка вясна,
хоць навокал бясснежнасць. Яна
мне здаецца бясконцай.

ТУМАНЫ (S)

Туманы на белым свеце, туманы –
не праб’е іх чалавечы слабы зрок.
І хаця няма ні міру, ні вайны,
рызыкоўны кожны рух і кожны крок.

Туманы на белым свеце, туманы.
Ды такія, што сваіх не бачыш ног!
І нервуюцца, трывожацца званы,
і над марнасцю надзей смяецца Бог.