Юрась Нераток - Споведзь струны

Ды прыкрая зайздрасць патрохі завяла і знікла –
Да гэтай вясёлай гурмы быў прыбіцца гатоў.
Пакуль разважаў, грацыёзная музыка сціхла.
І раптам усе пастарэлі на дваццаць гадоў.

Кружыліся ў вальсе чаруючым сталыя пары –
Паменела іх, стаў спакойным кандэлаў агонь.
Мужчыны аб нечым пустым расшумеліся ў бары,
А нехта з жанчын неўпрыкмет пазяхаў у далонь.

Сярод гаманы шматгалосай у зале палаца,
Якая глушыла часамі напевы альтоў,
Здалося, што нехта паклікаў. Памкнуўся падацца –
Ды раптам усе пастарэлі на дваццаць гадоў.

Сівых кавалераў вялі распаўнелыя дамы.
А большасць глядзела, бо так дазваляў этыкет.
А скрыпкі ігралі даўно з манатоннасцю гамы
Мінорна-бясстрасны, як восеньскі дождж, менуэт.

І шмат хто з жанчын быў, напэўна, зусім без партнёра:
Яны назіралі за танцам з самотнасцю ўдоў.
Хацелася нешта сказаць, каб усіх падбадзёрыць, –
Ды раптам усе пастарэлі на дваццаць гадоў.

Не танцы ішлі, а тужліва кагось адпявалі.
Было відавочна, што трызнай закончыўся баль.
Зляталі са струнаў матываў жалобныя хвалі –
То ў тон са старымі заплакаў бяздушны раяль.

Пранеслася ўдалеч жыццё залачонай карэтай.
І гаснуць кандэлы, і пройдзены шлях да кладоў.
Пара развітацца з палацам і выйсці адгэтуль…
Ды раптам усё пастарэла на дваццаць гадоў.

Пыл,
пух,
павуцінне
– астатняе бачыцца мройна…
Знянацку – вільготнага ветру разгульны парыў!
А з першымі промнямі стала нябачнаю поўня
І знік таямнічы палац, як ніколі не быў.

“Полымя” (чэрвень 2005);
“Вместе!” (чэрвень 2005);
“Дзень паэзіі” (ліпень 2005)

ТРЫ МАЙСТРЫ

Калі быў яшчэ маладым белы свет
І зоркі свяцілі не так,
Дружылі Мастак, Музыкант і Паэт.
Паэт, Музыкант і Мастак.

І зранку, узяўшы палітру ў руку,
Ішоў да карціны Мастак.
Выводзіў віхуру, маланку, раку
І човен – няпэўнасці знак.

Падладзіўшы лютню, ішоў Музыкант
На шумны вясёлы базар.
На грыф начапіўшы смарагдавы бант,
Іграў ён пра месяц між хмар.

А ў вечар глухі, навастрыўшы пяро,
Сядзеў пад лучынай Паэт.
Ліліся радкі пра святло і дабро,
Што ззялі з далёкіх планет.

Жылі яны так і не год, і не тры –
У згодзе з відна да відна, –
Пакуль не зазналі аднойчы майстры:
Ва ўсіх іх – жанчына адна.

Не сталі складацца ў Паэта радкі,
Хоць часам крывёю пісаў.
Ён вершы старыя парваў на шматкі
І сумным астролагам стаў.

Мастак свае фарбы змяняў на віно
І піў да імглы-пустаты.
Затым у каміне спаліў палатно
І стаў перабельваць платы.

Глядзеў Музыкант, быццам нешта згубіў, –
Нічога не ўмеў, як іграць.
Ён лютню прадаў і шарманку набыў.
І з ёю пачаў жабраваць.

Далі напаследак бясстрасны зарок:
Другім не лічыць за віну.
Але не сустрэцца ім болей утрох,
Бо кожны кахае адну.

Мінаюць стагоддзі, як прывідны дым.
І быў бы наіўным сюжэт,
Калі б не жылі ў чалавеку адным
Мастак, Музыкант і Паэт.

“Наша доля” (кастрычнік 2004);
“Праца” (сакавік 2005);
“Полымя” (чэрвень 2006)

ВЯДЗЬМАРКА І ДЗЯЎЧЫНА

Там, куды не дойдзе госць нязваны,
Заблукаўшы цёмнаю гадзінаю,
Там, дзе разам сходзяцца туманы
На світанні ў рэчку ціхаплынную,
На краёчку вёскі ў роднай хаце
Дзеўчына жыла з удовай маці.

А за вёскай, дзе гушчар імшарны,
У якім і грыб не прабіваецца,
Дзе і звер драпежны велізарны
Збочыць і паскорыць бег стараецца,
Між струхлелых вольхаў на палянцы
Век вядзьмарка бавіла ў зямлянцы.

І ў пару, калі вылазяць гады
І спялеюць ягады паганыя,
Выйшла басанож дзяўчына з хаты,
Каб спазнаць пра лёс свайго каханага.
…Не паспела запытаць вядзьмарку,
Як паднесла тая з нечым чарку.