Юрась Нераток: Споведзь струны

Лепш унучку б ты прыслала сюды,
Ці якую, з маладзейшых, дачку.
Ды паспеецца яшчэ – той бяды!
Не сціскай так касаўё ў кулачку.

Ты садзіся і частуйся са мной.
Выбачай, што пераліў цераз край!
Закругляюся з праграмай зямной.
Песня спелася – усё, забірай!

“ЛіМ” (сакавік 2007 – пад назвай “Развітальнае”)

СПОВЕДЗЬ СТРУНЫ

Зараву-запяю
Ваўкалакам да поўні бліскучай.
Хай паэт-пустазвон
Ненавідзіць-баіцца-кляне!
Я паэта заб’ю –
Ён даўно мне абрыд-надакучыў!
І жаўтлявы плафон
Да шаленства даводзіць мяне.

Ён часамі – жміндай,
А часамі – мантач-утрыманец.
Ганарысты, як слуп,
Ці прыніжаны, як тратуар.
Жорсткі, як самурай,
Кампрамісны, як бомж-абадранец.
Простакутны, як куб,
Сінусоідны, як будуар.

Я паэта заб’ю,
Бо ён крадзе мае цыгарэты!
Стос распісак-даўгоў
Хай з сабой у труну забярэ!
…Я нярэдка злую.
Толькі як дасягнуць грэшнай мэты?
Бо мяне ад яго
Аддзяляе мяжою барэ.

ЧУМАЦКІ ШЛЯХ

Стэп… І навошта тут столькі прасторы?
Цягнуць валы перагружаны воз.
Крупкамі солі рассыпаны зоры,
Месяца блін на патэльні нябёс.

Кольца каўбаскі, піханай пальцам;
Ззаду – аптовы закуп, магарыч…
Знікла заступніцтва ў зладжанай валцы.
А нападуць – толькі Бога і кліч!

Хвайна было б таргануць па дарозе:
Быў бы барыш і заўзяты кірмаш!
…Толькі ўся соль застанецца на возе,
Бо ў Беларусі солі няма ж!

Пахаладае – гуньку накіну.
Не дапаможа – гарэлкі глыну.
І не заўважу, як за хвіліну
Водар кавыль перадасць палыну.

Вось бы даехаць, убачыць радзіну,
Хвацкі гармонік ушыр развярнуць!
…Можа, даеду, а можа, і згіну,
Можа, князі ўсё за так адбяруць.

Здасца, супынку не будзе ніколі:
Я – і прастор, цішыня і спакой.
Пыл узнімаецца, стукаюць колы,
Цягнецца воз па дарозе пустой.

“СБ Беларусь сегодня” (студзень 2010)

КАЗАЦКАЯ

Леглі травы росныя
На былыя дні.
Залатымі косамі –
Сонца прамяні.

Шчасце ты казачае –
Стэпы ды равы…
Што вы, кані, плачаце?
Я ж яшчэ жывы!

Ах ты, доля рваная –
З гор і курганоў.
Не чакай, каханая,
Казака дамоў.

Роем пчолаў з вулею –
Думкі з галавы.
Размінуўся з куляю –
Значыцца, жывы.

Вецер смяглы дыхае
Пахам палыну.
Льецца песня ціхая,
Лашчыць гук струну.

А з нябёс курлыкаюць
Сумна журавы.
Нібы ў вырай клікаюць…
Але ж я жывы.

Для душы астылае
Распалю касцёр
За радзіму мілую,
За братоў-сясцёр.

Залівае хваляю
Рэчка паплавы.
Размінуўся з шабляю –
То яшчэ жывы.

Воля мая крохкая,
Як мне жыць, парай!
Сцежкаю-дарогаю –
У далёкі край.

Груганова карканне,
Вухканне савы…
Толькі гінуць рана мне –
Я пакуль жывы.

“Полымя” (чэрвень 2005)

НАЧНЫ БАЛЬ

Узнеслася поўня над лесам, бы шарык надзьмуты.
Святлом ад кандэлаў палац азарыўся знутры.
Шыкоўны быў баль – і петарды ўзляталі салютам,
І тузалі віяланчэлі Еўтэрпы майстры.

І ззялі ад шчасця свайго жаніхі і нявесты.
Бруілі фігуры кадрылі, як звонкі ручай.
Прывабныя людзі рабілі прыгожыя жэсты.
А я, нехлямяжы, шукаў, куды скінуць адчай.