Юрась Нераток - Споведзь струны

ГОДЗЕ!

Даволі фраз, даволі поз,
Даволі шчок надзьмутых.
Пакінь, іржа і плесня, мозг,
Зваліся з сэрца, смутак!

Выходзь хутчэй, атрута, з жыл,
Схавайся ў склеп, трывога,
Страсі з сябе, няўклюднасць, пыл,
Настрой, вылазь з бярлога!

У багне, безнадзейнасць, згінь,
Злятай, бязволле, з мышцаў!
Упэўненасць, у пекла зрынь
Сумнеў і знішчы прыкрасць!

Абезгалоў тугу і млосць
Сякерай на калодзе…
І радуйся таму, што ёсць.
Пасумаваў – і годзе!

“Праца” (сакавік 2006);
“Гоман” (сакавік 2006)

БЕСПРЫТУЛЬНАЕ

Трапіць кубак гарачы
Ў ледзяныя далоні.
Блісне ўдача – не ўбачыш,
Прабяжыць – не дагоніш.
Праляціць – не ўтрымаеш,
Прасвісціць – не пачуеш.
Хоць куточка не маеш,
Прыйдзе ноч – заначуеш.

Сонца неба заспеліць:
Прыйдзе дзень – будзе ежа.
І патрон не застрэліць,
І лязо не зарэжа.
Ты не злуйся, паэце,
На пустую кішэню:
З ёй, па вернай прыкмеце,
Лепш жывецца натхненню.

“Івацэвіцкі веснік” (ліпень 2006);
“Маладосць” (май 2008)

ТВОРЦУ

Увесь адліжны, як хлюпота,
І адчувальны, як парэз,
Ты зноў патрапіў у балота,
Чарговы раз у багну ўлез.

Са шкадаваннем непадробным
Не маеш моцы больш цярпець:
Што зроблена – здаецца дробным,
А больш нічога не паспець.

На той бязрадасны малюнак
Урэшце ставіш тлусты крыж.
І зноў шукаеш паратунак,
Аднак і я амаль такі ж!

І ўкінуўшы ў сябе кілішак,
Ідэю верша падаеш:
“Навошта піць, калі не пішаш?
І як пісаць, калі не п’еш?”

“Гоман” (выпуск 2(5), 2007);
“Маладосць” (май 2008)

БУДЫНАК-ВЕРШ

Сон быў узнёслы, я да рання
Ў ім запаветны верш ствараў:
Вуглы і сцены строф звяраў,
Узводзіў тропаў рыштаванне…
Ён быў амаль ужо гатовы,
Як раптам абуджэння шквал
Натхнення дах рыўком сарваў
І разбурыў радкі на словы.

А я разгублена глядзеў
На пераблытаныя рыфмы
І стрымліваў настрой свой прыкры,
Бо жыў яшчэ ў душы спадзеў,
Што верш не зруйнаваны спрэс,
Што ўзняць усё магчыма зноўку
Па рытме, кодзе-загалоўку,
Па камертоне антытэз…

Ды рэчаіснасці адвал
У кучу згроб бесцырымонна,
Пасля, раструшчыўшы крамольна,
З апалым лісцем зраўнаваў
Будынак-верш.
Заўжды рахманы,
Я дзень-нахабу матам крыў!
Але ж ён быў, усё ж ён быў –
Будынак недабудаваны…

ВЕЧАРОВАЕ

Вечар дражніцца ценямі
Без трагедый і драм.
Спачуваю я геніям
І зайздрошчу майстрам.

Час не мае каштоўнасці –
Гразь ляціць з-пад падкоў.
Пазбягаю шматслоўнасці
І даўжэзных радкоў.

Працяло думкай гадкаю,
Як у цемя – лядзяш:
Хутка шлёпнуць пячаткаю,
Каб спісаць у тыраж.

За прарочымі вершамі
Шлейфам цягнецца дым.
Саступаю старэйшым я,
А пара – маладым.

І з бясстраснасцю рыцара,
Што змагаўся, як мог,
Ганарлівасць-амбіцыю
Пакладу пад замок.

Нагуляўся, бы з цацкамі,
І не буду ханжой:
Смешна сталымі дзядзькамі
Быць з юнацкай душой.

Сонца з промнямі нізкімі
І спакой-цішыня
Выніковымі рыскамі
Абвядуць контур дня.

І якая ўжо розніца:
Будзе горш, будзе лепш?
Ноч суцэльна накоціцца –
І закончыцца верш.