Генадзь Бураўкін - Узмах крыла

Яны крычаць пад крыламі сцягоў
Аб волі, справядлівасці і хлебе...

Мой Бог — народ.
I больш няма багоў
Ні на зямлі бязбожнай,
Ні на небе.

Яму, як цудадзейнаму ўрачу,
Што воляй найвышэйшаю абраны,
Сваю душу збалелую ўручу
I ўсе мае абвугленыя раны.

Ён прыбярог гаючасці запас.
А тых, што зграяй лётаюць па краі,—
Я веру,
Непазбежна прыйдзе час,—
Мой Бог за святатацтва пакарае...

* * *

Адкуль нам лёс яго прынёс,
З якога пастырскага поля?
Ён горда ўзняўся,
Як Хрыстос,
Над нашай горкаю юдоллю.

У далечы,
Дзе пыл і прах,
Ён вокам праведным убачыў
Святы выратавальны шлях
З няволі нашай і нястачаў.

Ён кліча вояў да сябе.
Ён ведае, што заўтра будзе...
I кулаком рашуча б'е
У звонкія ад гневу грудзі.

Сабе палёгкі не дае,
Хоць да крыжа і не прыкуты,
Вяшчуе гучна пра свае
Выпрабаванні і пакуты.

Ужо скрывавіўся кулак,
Ужо нашчэнт разбіты грудзі...
Але Хрыстом усё ніяк
Яго назваць не хочуць людзі.

* * *

Наш парламент да дзівос ахвочы.
Гэткага, відаць, не бачыў свет:
Дэпутаты з асалодай топчуць
Яшчэ кволы суверэнітэт.

Ярлыкі расклейваюць сурова,
Распаляюць пракурорскі сверб:
То не даспадобы наша мова,
То не тыя даўні сцяг і герб...

Дабівайце край наш,
Дабівайце
Злосцю,
Раўнадушшам,
Глухатой.
Толькі аб адным не забывайце,
Што без Беларусі вы — ніхто.

Не крычыце,
Што займелі права
Выбраць для сябе і лёс такі,
Што ва ўсіх людзей —
Свая дзяржава,
Ну а мы —
Нібыта прымакі.

Так,
Для вас мы —
Смешныя тубыльцы,
Неслухі з правінцыі глухой,
Што павінны міласці дабіцца —
Жыць з суседам пад адной страхой.
Як карціць вам
Вопытнаю хваткай
Нам зламаць на ваш капыл жыццё

Ну а што вы скажаце нашчадкам?
Як вы ў вочы ім пагледзіцё?..

* * *

Разгублена ўзіраецца Айчына —
Што за дзівосы робяцца ў жыцці:
Палітыкі і ўгледзець немагчыма.
Ну а палітыкаў — хоць гаць гаці.

Паміж старымі новыя пасталі.
Аб'яўленыя, як правадыры.
Хто — на трыбуне,
Хто — на п'едэстале
Ці то ў сталіцы,
Ці ў сваім двары.

Ад закліканняў —
Розгалас шырокі.
Ад смелых выкрыванняў
Аж трасе.
Усе —
Першапраходцы і прарокі.
Пакутнікі і праўдалюбы — ўсе.

Даходзяць у запале да вар'яцтва —
З душы вылазіць бессаромны звер.
Адрынуты сяброўства і сваяцтва,
Адкінуты сумленнасць і давер.

Не могуць ні ачахнуць, ні спыніцца,
Сляпыя самазванцы-каралі.
I ўскач нясецца ўлады калясніца...
Чым скончыцца ўсё гэта
I калі?

Сон

Страшны кашмар
Мяне мучыць да раніцы.
Жудасны сон
Зноў і зноў паўтараецца:

Быццам бы воля злавесная нейчая
Шэрых ваўкоў пасяліла з авечкамі.

I пад аўчынаю
Знікла адвечнае.
Што тут —
Ваўчынае?
Што тут —
Авечае?

Ходзяць ваўкі кучаравыя
Пашамі.
Выюць авечкі
З клыкастымі пашчамі.

Не заўважаюць
Ні сена,
Ні зайцаў
Б'юцца ілбамі,
Штоміг агрызаюцца.

Кожны лаўчыцца
Іншага зжэрці
I не шкадуе
Ні шкуры,
Ні шэрсці.

А праз выццё
I бляянне авечае
Ясна чуваць
Галасы чалавечыя:

«Што ж не ў засценках
Вы ўсе апынуліся —
Проста за сцэнай
Пераапрануліся?
Вымелі вон
Маніфесты з дакладамі,
Робіце шмон
З адрасамі дакладнымі.

Сталі шпікамі
З начнымі пагонямі.
Пад пінжакамі —
Мундзіры з пагонамі...»

Зграя гырчыць,
Не даруе,
Не каецца
I загрызае
Усіх,
Хто спаткаецца.

Поўсць разлятаецца,
Шкура крывяніцца...

Не надыходзіць
Жаданая раніца...
...Вые,
Скавыча,
У друзе качаецца...

Жудасны сон мой
Ніяк не канчаецца.

* * *

Што ж гэта такое
З Радзімай адбываецца?
Песні не спяваюцца.
Вершы не складаюцца.

Душы недалужныя
Не здалелі выстаяць —
Пад вятрамі сцюжнымі
Даастатку выстылі,
Хоць і не апальныя,
Хоць і не галодныя,
На чужыну дальнюю
Рвуцца, як бязродныя.