Генадзь Бураўкін: Узмах крыла

* * *

Гэта тайна
Спрадвечнай
На свеце была:
Паміж зоркай і свечкай
Ёсць нітка святла.

У начы безгалосай
Шлях падкажуць і мне
Зорка ў цёмных нябёсах,
Свечка ў дальнім акне.

Сумна ў сэрцы асядзе,
Як і ў даўніх вяках,—
Зорка ў мілым паглядзе,
Свечка ў мёртвых руках.

Дажывуся і сам я
Да самотнай пары,
Калі зорка згасае,
А свечка гарыць,
Кожнай кропляй гарачай
Лье святло, як спакон...
I не мне перайначваць
Гэты вечны закон.

* * *

Не, я не здолею, напэўна,
Прадбачыць свой апошні дзень,
Калі садоў густая пена
На дол абвалам упадзе
I паплыве пустая лодка,
Згубіўшы ў чаратах вясло,
I стане вусцішна і лёгка
Так, як ніколі не было...

Я разумею, разумею —
Нашто аб гэтым варажыць?
Але жыцця ўсё меней, меней
Да мне адведзенай мяжы.

Як ні жартуй,
Як ні храбрыся,
Не абмінеш зямны статут.
I там,
За тою страшнай рысай,
Сяброў ужо не менш,
Чым тут.

I колькі ў шчасці ні галёкай,
Прыцісне чорная туга,
Што недзе вельмі недалёка
Мая чарга,
Мая чарга.

* * *

У гаях пажаўцела трава
I лісты ападаюць несмела.
Пасівела мая галава,
Пад вятрамі гадоў пасівела.

Адзінокі, запознены госць,
Я іду па зямлі апусцелай.
Адшумела мая маладосць,
На дарогах жыцця адшумела.

Толькі хочацца сэрцу ўдвая
I святла,
I вясны,
I надзеі...
Чырванее рабіна мая,
Як раней, у гаях чырванее...

* * *

Жаваранак дражніцца са мной —
То наперадзе цвірчыць, то за спіной,
То званком вісіць над галавой,
То да ног мне спеў кідае свой.

Я і ён — адны на ўвесь прастор.
Нада мной ён крылцы распасцёр
I звініць, што прыляцеў дамоў
Праз завесы пылу і дымоў,
Праляцеў праз пяць чужых дзяржаў —
Трэба ж, каб хто-небудзь заўважаў...

* * *

Багоў сабе я выбраў сам —
Свабоду
I прыроду.
Каму я верыў і пісаў?
Бацькам,
Сябрам,
Народу.