Генадзь Бураўкін: Паміж зоркай і свечкай

* * *

Гэта тайна
Спрадвечнай
На свеце была:
Паміж зоркай і свечкай
Ёсць нітка святла.

У начы безгалосай
Шлях падкажуць і мне
Зорка ў цёмных нябёсах,
Свечка ў дальнім акне.

Сумна ў сэрцы асядзе,
Як і ў даўніх вяках, —
Зорка ў мілым паглядзе,
Свечка ў мёртвых руках.

Дажывуся і сам я
Да самотнай пары,
Калі зорка згасае,
А свечка гарыць,
Кожнай кропляй гарачай
Лье святло, як спакон...

I не мне перайначваць
Гэты вечны закон.

* * *

Прыйшла мая асенняя пара —
I да стала папера запрашае,
Бяжыць гулліва рыфма да пяра
I боскі халадок душу ўзрушае.

Я зноў шчаслівы,
Як прылётны птах.
Мне ў гэтым свсце вольна і прасторна.
Плыве ў садах апалых грушаў пах
I падаюць лісты з рабіны чорнай.

Сінічка жвава скача за плячом —
Здаецца, што вось-вось радок мой клюне.
Вятрыска з ценькім сцішаным плачом
Прыладжваецца за суседскай клуняй.

Ля ног —
Ніты парваных павуцін,
Незатаптаныя кратовы норкі...
I я — на ўсю ваколіцу адзін
I ў той жа час зусім не адзінокі.

Мне словы развярэдзілі душу,
Я зразумеў цярплівую прыроду
I ў небе ўчуў бялюткіх крылаў шум —
Як быццам на парозе адыходу...

* * *

Пакуль жывы,
Турбуйся аб жыцці,
Але пра смерць не забывай таксама,
Каб з першым і апошнім словам "мама",
З якім у свет прыйшоў,
З яго пайсці.

Паспей для ўнука дрэва пасадзіць
I пыл з іконы старадаўняй сцерці.
I памятай заўсёды:
Толькі ў смерці
Ёсць права ўсё спакойна рассудзіць.

Не мітусіся лішне —
Усяго
Купіць,
Нагрэбсці,
Нахапаць
Няможна,
I драбязу не пхні ў рукзак дарожны —
Ты ж хочаш сыну перадаць яго.

Не бойся смерці —
У тваёй крыві
Ханае і агню, і засцярогі.
Не саступай з абранае дарогі.
Пакуль жывы,
Жыві!

* * *

Я стаміўся ад сустрэч і спрэчак,
Ад папер,
Паседжанняў,
Прамоў.
Хочацца да яблынь і парэчак,
Да Дзвіны нахмуранай —
Дамоў.

Лектары
Бясстрасныя, як ёгі,
Зноў і зноў падказваюць адно —
Як не збіцца нам з прамой дарогі,
Аб якой забылі ўсе даўно.

А мая надзейная дарога
Павядзе мяне праз гушчары
Да глухога селішча старога,
Да бацькоўскай студні,
Што ў двары.

Ноччу там пад месяцам двурогім
Журавель парыпвае-пяе.
Там пачатак і канец дарогі.
і не збіцца б толькі мне з яе ...

* * *

Ах, не спявайце вы пры мне
Чужому берагу асанну.
Я вас перабіваць не стану,
Але душу мне скалане
Сум аб радзімай старане.

Я не хачу пакрыўдзіць вас
Маёю ціхаю тугою.
Другою вечнаю любоўю
Жыве душа мая ўвесь час.

Я моўчкі адыду ў куток,
Дзе дрэмле змрок несамавіты,
I ачышчальных слёз глыток
Заменіць шчырыя малітвы...

Я не забыў, дзе мой выток...

* * *

Настаўнікі не паміраюць.
А аддаляюцца ад нас
I зверху строга назіраюць,
Як мы вядзём свой рэй і час.

Яны не могуць нам нічога
Ні адмяніць, ні загадаць,
А толькі смутнаю трывогай
Самотны голас свой падаць.

У небе роспачнасці
Ноўняй
Іх думка ясная плыве.
Яны жывуць,
Пакуль мы помнім
I вопыт іх, і запавет.

Мы не адразу разумеем,
Як цяжка ўзняць было б крыло
I ўзвіцца ўверх на зло завеям,
Каб іх на свеце не было.

Яны з далёкасці сусветнай
Душою светлай кожны міг
За намі сочаць непрыкметна,
Аж гюкуль прыйдзем мы да іх...

* * *

Каму патрэбнае "Поле-полечка",
Каб у душы запал закінеў,
А мне —
"Купалінка",
"Перапёлачка",
I звон цымбальны,
I дудкі спеў.

Каму — "Лезгінка",
"Гапак"
Ці "Хора",
Каб у вандроўках быў лёгкім к]
А мне найлепей,
Каб быць у гуморы, —
"Мікіта",
"Бульба"
I "Чабарок".