Генадзь Бураўкін: Паміж зоркай і свечкай

Услед за ветрам бег ён летнім полем
I кідаўся ў разліў пахучых траў
I ўсім прысадам,
Сцежкам і таполям
Па-царску бессмяротнасць раздаваў.

Ён тут блукаў у гордым задуменні.
Ён тут чакаў каханкі тайны крок.
Нястомны грэшнік,
Кучаравы геній,
Насмешнік,
Задзірака
I прарок.

Усе грахі яму даўно адпушчаны
I дух ягоны ўзнесен на амбон...
Плыве,
Лунае над зямлёю Пушкіна
Усіх расійскіх храмаў перазвон.

* * *

Калі я разгадаў свой лёс,
Усім астаткам сіл
Я ўзняў далоні да нябёс
I знаку папрасіў.

Сабраўся ў мёртвай цішыні
У доўгі шлях адзін.
I з паднябеснай вышыні
Мне Бог сказаў:
"Ідзі!"

Мне секла ногі асака
I джгала крапіва,
I я шукаў хоць раўчука.
А Бог казаў:
"Трывай!"

Калі ж я ў прыдарожны пыл
Упаў зусім без сіл
I лоб разбіў аб камяні,
Бог мовіў:
"Адпачні".

А як я ўзняўся —
I ў вачах
Памроіўся Сезам,
Я запытаў, хто знойдзе шлях,
Бог адказаў:
"Ты сам".

Вясковая ідылія

Квецень асыпала вішня на росны гарод.
Певень заспаны ўзляцеў на паркан зухавата.
I над калодзежам рыпнуў стары калаўрот...
Гэта няспешна ступіла на вуліцу свята.

Зводдаль глядзяць вераб'і на памыты парог.
Ластаўка хоча бліжэй да акна прымасціцца.
Дыхае ў печы салодкі пшанічны пірог.
Пахнуць аерам пад ходнікам чыстым масніцы.

Дрэмлецца мірна на лаўцы рудому катку.
З-пад рушнікоў абразы узіраюцца строга.
Хата падмецена.
Венік прыткнуўся ў кутку.
Цёпла і ўтульна,
Нібыта за пазухай Бога.

* * *

Споведнаю пеністаю чашай
Вёсны нас з табой не абняслі.
Пройдзем мы не раз яшчэ па нашай
Полацкай рамонкавай зямлі.

Скоціцца з ушацкага пагорка
Ранішняя зорка не адна.
Голасам кулініным —
"Рыгорка!"
Клікне прыдарожная сасна.

Змыем заклапочанасць цяжкую
Халадком крынічнае вады.
I зязюля шчодра накукуе
Нам з табою многія гады...

Лёс яшчэ ў наш дом зямны, часовы
Не паклаў апошняга вянца.
I ў сцяжынкі нашай верасовай
Не відно пакуль яшчэ канца...

Паўдзённы прыпар

Ад лясной паляны недалёкай
Хваляю густою
Зноў і зноў
Прыплывае з ліпеньскаю спёкай
Водар медуніц і палыноў.

Каля сцежкі чмель азваўся сіпла,
Ледзь сябе ад кветкі адарваў.
Конікаў навокал як насыпана,
Аж звініць-варушыцца трава.

Стома закалыхвае імгненна,
Расцякаецца ва ўсе бакі
Цёплым духам маладога сена,
Лёгкім свежым ветрам ад ракі...

* * *

Даруй мне, Бог,
Мае грахі,
Што я нажыў на свеце:
Быў часта да цябе глухі,
Не ўсіх сяброў прывеціў.

Зайздросны быў.
I злосны быў.
Не дапамог суседу.
I чашу хмельную любіў
I шумную бяседу.

Ды ў рот начальству не глядзеў,
Не пеў чужыя модлы.
I ні ў каханні,
Ні ў бядзе
Не быў ніколі подлы.

Не абяцаў,
Як пустабрэх,
Завесці ў рай прыгожы...
За гэта
Хоць адзін мой грэх
Ты мне скасуй,
Мой Божа.

Баравічок

У лесе пахне едлаўцовым дымам.
Гарэзліва патрэсквае касцёр...
Стаіўся пад асінамі рудымі
Баравічок,
Што хоча збегчы ў бор.

Ён цёплы мох
У сне салодкім бачыць,
Да верасовай выспачкі прынік
І чуе,
Як непадалёк грыбачыць
Вясёлы і няўдачлівы грыбнік.

I ён такі ж —
Пужліва адзінокі.
Здаецца,
Сам бы выдраў карані
I выбег на прыглушаныя крокі:
Я тут!
Вазьмі мяне,
Не абміні!..

* * *

Па даху грукне яблык уначы,
Падкрэсліць цішу і спакой вясковы.
I ты між небам і зямлёй —
Нічыі,
Як іншапланецянін выпадковы.

Табе пашанцавала неўпрыкмет
Забрацца ў пуню на сухое сена,
З падстрэшша зорку кінуць у сусвет
I засмяяцца,
I заснуць імгненна.

I абдымаць туманам сенажаць,
I ветрам пралятаць па-над палямі,
I ў неба рукі лёгкія ўзнімаць,
I чуць зямлю жывую пад нагамі.

I забывацца,
Хто ты ёсць і дзе,
I несці ў сэрцы ўздым і азарэнне ...

Пакуль зялёны яблык не ўпадзе
I вернецца зямное прыцягненне.