Генадзь Бураўкін: Жураўліная пара

О, як я хацеў бы
Скласці шчасцю оду,
Каб не мой панылы,
Непазбыўны одум!

Як бы я прыгожа
Поўніў струны звонам,
Каб не сумны клспат
Пра свой хлеб надзённы!

Як бы ўсім на свеце
Быў я даспадобы,
Каб не крыўда ў сэрцы
На свой лес нядобры!

О, які я быў бы
Дужы і раскуты,
Каб пазбыўся страху
Мой народ пакутны!

А пакуль не прыйдзе
Шчасце навасёлам,
Неяк пацярпіце
Спеў мой невясёлы...

Вечны клопат.
Вечная трывога.
Вечныя пытанні да сябе.
Вечная вясковая дарога.
Вечная задуха на сяўбе.

Вечны страх.
I вечная спакуса.
Вечны дух жытнёвы на жніве.
Вечная пакута беларуса.
Вечны Млечны Шлях у сіняве.

Вечны пошук.
Вечнае сумненне.
Вечны сон пакорнага раба.
Вечны сум.
I вечнае маленне.
Вечная за ўладу барацьба.

Вечнае старых лясоў дыханне.
Вечная калоссяў гамана.
Вечны боль.
І вечнае каханне.
Перад Богам вечная віна...

...I аднойчы
Трошкі недарэчна
У бацькоў спытаецца дзідя:
— Што, і сапраўды ўсё гэга вечна
Да канца нявечнага жыцця?

Ці збылося ўсё, ці не збылося,
Ведае пра гэта тслькі Бог.
Нікне паламанае калоссе
Ля старых раз'езджаных дарог.

Што яго так злосна паламала —
Навальніца,
Вецер
Ці бяда?
Гэта ўсё людзей цікавіць мала.
Ім чужога жыта не шкада.

Хутка завіруха загалосіць,
Шэранню засцеле ўсё вакол...
Сыплецца з пажухлага калосся
Зерне пераспелае на дол...

Сірацее лапік недажаты
Ля старых раз'езджаных дарог.
I ці ўзыдуць тут вясной зярняты,
Ведае наперад толькі Бог...

Калі твая дарога ўніз збягае
I зарастае маладой травой,
Прысядзь на цёплы верас каля гаю,
Паслухай жураўля над галавой.

Зірні на ліст бярозавы зялёны,
Духмяны вецер вуснамі крані —
I праясніцца твой пагляд замглёны
Ад чыстага блакіту ў вышыні.

I ціха клікне васількамі ніва
Яшчэ адной сцяжынкаю прайсці.
I зразумееш проста і шчасліва:
Не ўсім і гэта выпала ў жыцці.

Іду да вершаў пешшу
Між красак і камлёў,
Нагледзецца паспеўшы
На слонак і чмялёў,
Глынуўшы ўсмак азону
Дажджоў і навальніц,
Наслухаўшыся звону
Рачулак і крыніц.

Ступаю асцярожна
I ціхну —
Балазе
Тўт намаўчацца можна
На мяккай дзеразе.

Губляецца дарога
То ў вербах,
То ўтрысці...
Хто ведае,
Як доўга
Да вершаў мне ісці?..

Куды б толькі ты ні пайшоў,
Сустрэне прырода жывая:
Бясконцы шнурок мурашоў
Са сцежкаю сцежку сшывае;
Разважлівы хітры павук
Свой нерат пляце штохвіліны;
Як доктар пушчанскіх навук
Выстуквае дзяцел хваіны;
За колкім ажынным кустом
Сарока падскоквае вёртка;
3 распушаным рыжым хвастом
Між сосен мільгае вавёрка;
Кузюркі кішаць у траве;
Цікуюць буслы за вужамі...
Усё, што жывое, —
Жыве,
Цябе быццам не заўважае.

Не стой жа нядбайна адзін —
3 усімі ў суседстве і згодзе
I ты сабе мудра знайдзі
Занятак і месца ў прыродзе...

Упоперак
I ўдоўж
Ідзе асенні дождж,
Усё імілою шэрай зацягнула..
Ужо няма ані
Лагоднай цеплыні,
Пагодлівае лета прамінула.

Няма ў цішы лясоў
Птушыных галасоў,
Раскіслая дарога сірацее.
Зляцелі журавы,
Чарнеюць паплавы,
I кожны дзень паволі карацее.

Над вымаклым галлём
У садзе за вуглом
Скуголіць вецер на шчымлівай ноце...
Прыходзіць і да нас
Несамавіты час
Падумаць на джыццём у адзіноце...

***

У дні няшчасцяў і згрызот,
Калі адчай душу дратуе,
Калі не верыш і ў народ,
Адно суцешыць і ўратуе:

Што прысак памяці не згас,
Не зараслі кустамі нівы,
Што прыйдуць лепшыя за нас
I сцвердзяць лад свой справядлівы,
I спаляць хцівасці лаўжы,
I збажыной напоўняць клеці....

Дык варта жыць.
I трэба жыць.
I будзем жыць на гэтым свеце!

Жыві і радуйся,
Што ты яшчэ жывеш,
Што на стале ў цябе —
I хлеб, і масла,
I ў сэрцы выспявае новы верш,
I кволая надзея не пагасла.