Генадзь Бураўкін: Жураўліная пара

Ну што ж,
Калі не спраўдзіліся сны,
Калі ў душы ўсё новыя трывогі.
Ёсць крык жаўны,
I вечны шум лясны,
I над дарогай —
Месячык двурогі.

Наіўным летуценням больш не вер.
Падманлівасць —
Як рана нажавая...
Жыві і цешся,
Што яшчэ жывеш
I што твая душа яшчэ жывая.

Я не дбаю пра ўласную славу,
Не чакаю сабе ўзнагарод.
Толькі крыўдна даўно за дзяржаву
I за свой цягавіты народ.

На здзіўленне суседняму люду,
Ён зусім не такі, як усе, —
То прыгрэе дурнога прыблуду,
То вар'ята высока ўзнясе.

I на лес свой пасля наракае
3 непазбыўнай святой прастатой,
Што і хата ў яго не такая,
I набытак чамусьці не той.

I ніяк не збярэцца
Краіну
I прыбраць, і дагледзець як след.
Уздыхае,
Што Бог яго кінуў
I адрокся багаты сусед...

Дык ці здольныя з поўнаю кайстрай
Мы па свеце ісці, як раўня,
Каб народ наш
Усё ж дачакаўся
Залацістага, яснага дня?..

Легенды час развенчвае,
Выпальвае датла.
Я думаю пра вечнае
(Мая пара прыйшла).

Пра тое непадманнае
I ў хаце, і ў царкве,
Што не дзяржаўнай маннаю,
А сухаром жыве.

Пра тое непараднае,
Што многім не відно.
Па тэле і па радыё
Не хваліцца яно.

Пра тое несмяротнае,
Што век не задушыць,
Што чыстай песняй роднаю
Струменіцца з душы.

Пра тое непаўторнае,
Што маем на зямлі,
Каб не з жабрацкай торбаю,
А горда ў свет ішлі.

Пра вечнае,
Пра вечнае,
Асноўнае з асноў,
Дзе Беларусь прасвечвае
3 усіх легенд і сноў...

За кармушкаю ўслед не бегаю
I не каркаю, як усе.
I таму варонаю белаю
Станаўлюся я пакрысе.

Чарадою крыклівай ходзячы,
Натапырыўшыся ў імгле,
Падазрона глядзяць суродзічы
На нязвыклыя крылы мае.

Не куваю,
Не кукарэкаю,
Не шукаю глушцовых сцяжын,
А здаюся ім недарэкаю,
Непатрэбным зусім і чужым.

Перад зграяй безабаронны,
Пад вятрамі трываючы ледзь,
I памру я белай варонай,
Не збіраючыся чарнець.

Сумна падлічваем страты.
У прэсе і ўлесе —
Прагалы...
Губяць прыроду нітраты.
Губяць народы нейтралы.

Зменены флагі на транты.
Мора прадэджваюць тралы...
Вецер разносіць нітраты.
Просяць спаксш нейтралы.

Сквапныя лічаць караты.
Спрытныя дягнуць каралы...
Выбух рыхтуюць нітраты.
Здраду не чуюць нейтралы.

Ніва чарнее ля хаты.
Душы адчужанасць сцяла...

Губяць прыроду нітраты.
Губяць свабоду нейтралы.

Мінаюць гады.
Адсяваюць яны
Усё выпадковае,
Дробнае.
Раней казалі:
«Было да вайны».
Цяпер ужо кажуць:
«Было да Чарнобыля».

Спалохана
3 неба глядзіць маладзік
На мёртвыя рэкі,
Пустыя выжарыны...
Няўжо ён не скончыцца
Чорны адлік
3 крыжамі,
Крывёй
I пажарамі?

Няўжо не сплыве
Сумнай памяці тло,
Каб з радасцю нам
I за межы ісці
I горда расказваць,
Калі што было:
«Пасля Адраджэння»,
«Пасля Незалежнасці»?

Няма на зямлі ў нас
Ніякай віны.
I край наш лагодны.
I людзі ў нас добрыя..
А ўсё паўтараем:
«Было да вайны...»
А ўсё паўтараем:
«Было да Чарнобыля...»

Дзядок ступаў хадою лёгкай,
Пускаў усмешку з-пад павек
I мне гукнуў яшчэ здалёку:
— Паклон вам,
Добры чалавек!

I стала мне на сэрцы светла,
Як жаўруку сярод атаў,
Бо гэтак проста,
Гэтак ветла
Даўно ніхто ўжо не вітаў.

Я крочыў сцежкаю надрэчнай
Паўз маўчуноў і прастарэк
І паўтараў
Усім сустрэчным:
— Паклон вам,
Добры чалавек!

I раптам гамана змаўкала,
I сонца ўспыхвала ў вачах...
О, як усім нам трэба мала,
Каб прысак ласкі не ачах!..
Таго дзядка няма ўжо з намі,
Ды ў наш суровы, жорсткі век
Я зноў кажу
I пад крыжамі:
— Паклон вам,
Добры чалавек!

Я помню той нядаўні час
У беднай вёсачцы ля гаці,
Калі пыталіся і ў нас:
— А колькі душ у вашай хаце?

Для будучых дзяржаўных спраў
У спісы ўносілі,
Дарэчы,
I тых,
Хто ў цеснай люльцы спаў,
I тых,
Хто грэў на печы плечы.