Генадзь Бураўкін: Жураўліная пара

Хоць дружбу прадалі,
Шчаслівымі не сталі.
Ім месца не далі
На цесным п'едэстале.

На беразе пустым
Стаяць яны ў адчаі.
Як Богавы лісты,
Над імі кружаць чайкі.

Ім з белых караблёў
Не прысылаюць позвы.
I да былых сяброў
Ужо вяртацца позна.

Не шкадуй таго, што адбылося.
Не сумуй па тым, што не прыйшло.
Павуцінкаю звязала восень
3 маем
Жураўлінае крыло.

Вось яна, срабрыстая, віецца
У замоўклай чыстай сіняве.
I яе неасцярожны вецер,
Можа быць, навекі разарве.

Я яе, здаецца, не ўтрымаю.
Пальцы халаднеюць ад імглы.
I ляціць,
Як прывітанне маю,
Сумнае, апошняе «курлы»...

Глынуўшы ветру і прыволля,
Шукаў я мудрасць і спакой
У цёмным лесе,
Чысты мполі,
Над віратліваю ракой.

Ураз забыўшы ўсе навукі,
Як голас з космасу,
Лавіў
Старых гаёў начныя згукі
I шэпат вечаровых ніў.

Ці недзе піскнула палёўка,
Ці дзяцел грукнуў па сасне, —
А мне і жудасна,
I лёгка,
Як быццам у дзіцячым сне.

I небу хочацца маліцца,
I роднай сцішанай зямлі,
Што гэтак проста
Таямніцы
Душой спазнаць дапамаглі.

Як выкліканы боскай позвай,
Стаю ў сутонні над ракой.
Шчаслівы,
Што,
Хаця і позна,
Знайшоў і мудрасць, і спакой.

Калі ў маіх вершах знайсці
Вы раптам захочаце тое,
Чаго не бывае ў жыцці, —
Адкіньце жаданне пустое.

Я проста збярог між лістоў,
Як памяці светлай закладкі,
Засохльія кветкі гадоў
I мар незавялыя згадкі.

Я проста паклікаў з вясны
Наш бэзавы вецер ліловы,
Яшчэ не забытыя сны,
Яшчэ не сказаныя словы...

Я вас не абражу маной,
Не ўражу фантазіяй смелай.
Было гэта з вамі,
Са мной
Ці ў нашай душы набалелай...

Я ведаю адно:
Няма на свеце
Зямлі,
Дзе я хацеў бы вечна жыць,
Акрамя той,
Дзе сінія дасвецці
I чорныя пахілыя крыжы.

Яна даўно
Суседам абсмяяна
I моўчкі прыняла
Свой горкі лес.
Ды толькі тут я
Яблыкаў крамяных
На ўсе гады
Наследнікам натрос.

Хаця на ёй
Саманадзейны гіцаль
Збіраецца да скону цараваць,
Я буду ёй
Прыслужваць і маліцца.
I сцежкі ёй
Гатовы цалаваць...

Калі гэта скончыцца ўсё?
Адкажыце,
Калі гэта скончыцца?
Калі з нашых душ адплыве
Беспрасветная доўгая ноч?
А дні пралятаюць,
Нібы неўтаймоўная конніца.
I музыка грае.
I пыл асядае наўзбоч.

Калі развітаемся мы
3 безнадзейнасцю лютаю?
Калі ўжо
На шыях сваіх
Не адчуем ярма?..
А маршы грымяць.
I расквечана неба салютамі.
I весела пеніцца піва...
А шчасця — няма.

Няўжо ад нахабнай хлусні
Мы не зможам апомніцца?
Няўжо мы не змыем
3 вачэй нашых
Ліпкую ноч?..
А дні пралятаюць,
Нібы неўтаймоўная конніца.
I музыка грае.
I пыл асядае наўзбоч...

Ну што ж,
Прыходзіць час
Ля новай дамавіны
I вам ужо
Дзяліць чыны і медалі
За тое,
Што даўно схілілі нізка спіны
I гонар свой былы
Так проста прадалі.

Вы думаеце,
Мы не чуем і не бачым,
Як прадзедам на здзек,
На радасць прыбышу
Вы з пенай на губах
I з віскатам сабачым
Ірвеце беларускую душу?

Забылі легка вы
I продкавы магілы,
I праведную кроў,
I матчын запавет,
Апосталаў сваіх
І нават —
Божа мілы! —
Гаворку землякоў,
3 якой пайшлі вы ў свет.

Нібы кашулю танную, старую,
Радзіму
Вы кідаеце ў лабаз...
Вы думаеце,
Мы вам некалі даруем?
Панове,
Вы ўсё ж дрэнна ведаеце нас...

У тупой базарнай даўцы
На нязжатай паласе
Занялі хрыстапрадаўцы
Месцы выгадныя ўсе.

I цяпер глядзі:
Нібыта
Не скародзяць,
Не куюць —
А агульны наш набытак
Вельмі бойка прадаюць.

Прадаюць і край свой горды
За суседскі мех дзярма,
Хто — за крэсла,
Хто — за ордэн,
А хто — проста задарма.

Ладзяць д'ябальскія гульні,
Лапяць зношаны хамут...
Што ім клопат наш агульны?
Што ім наш бацькоўскі кут?

Што ім матак галашэнне
I зусім пустая клець?..
Ім бы з поўнаю кішэняй
На чужы кірмаш паспець.