Генадзь Бураўкін: Жураўліная пара

Хоць за спіной хаваўся страх,
Улік ішоў разважна дужа —
Не па галовах і руках,
А па жывых і мёртвых душах.

Той дзень я ў памяці нашу.
Трывожыць сны мне згадка тая.
Чаму ж сягоння
Пра душу
Ніхто нікога не пытае?

I думка лезе ў мозг сама
3 наіўнасцю неандэртальца:
Ці то ўжо душ у нас няма,
Ці некаму пра іх пытацца?..

Які б наш дзень ні быў убогі,
А словы і цяпер чутны,
Нібы адказ на ўсе трывогі:
«Каб толькі не было вайны!»

Паўвека адгуло над краем.
Дзядамі робяцца сыны.
А мы ўсё
Горка паўтараем:
«Каб толькі не было вайны!»

I на экране,
I з трыбуны
Не раз
Высокія чыны
Адводзяць крытыку любую:
«Але ж у нас няма вайны».

I з неўсвядомленай віною
Не моўкнуць памяці званы:
«Ну колькі ж можна жыць вайною?
Калі ж мы вернемся з вайны?»

Ды кожным вечарам
Матулі,
Як да калысак клічуць сны,
3 адной надзеяй
Дзетак туляць —
Каб толькі не было вайны.

Ці салоўка каля весніц шчоўкне,
Ці ўпадзе на ганак яблынь бель, —
I не варухнецца леснічоўка —
Сухапутны Ноеў карабель.

Тут усё ідзе адвечным ладам,
У суладдзі з небам і зямлёй:
Звоняць пчолы над прасторным лядам,
Пахне вецер цёплаю смалой.

Тут вавёрка ўранні на сасонцы
Правярае схованкі свае,
Гулка дзяцел
Тэлеграмы сонцу
Кожны божы дзень перадае.

А калі апошні філін змоўкне,
Загарацца зоркі ў сіняве,
У начным тумане
Леснічоўка
На сустрэчу з вечнасцю плыве.

За цёплы вецер верасовы,
За сіняву над галавой
Я б так хацеў
Зямлі суровай
Дабавіць радасці жывой.

За мірны гуд пушчанскай борці
Я падарыў бы
Па вясне
Сасонцы кожнай —
Па вавёрцы,
Ялінцы кожнай —
Па жаўне.

Я б кожным вечарам
3 дубровы
Настой палян асенніх піў
I баравік чорнагаловы
Старому вожыку ўстуггіў.

А на зіму
Зайцоў вушастых
Я пасяліў бы ў будане...
Ды ў гэтым свеце
Так нячаста
Залежыць нешта ад мяне!..

Простае жыццё.
Чаго прасцей —
Не зважаць на гучныя прамовы,
Думаць пра работу і дзяцей,
Пра жніво,
Пра сена
I пра дровы.

Ведаць і касу,
I серп,
I склюд.
Абрабіць і бервяно,
I чурку.
I любіць свой небагаты кут —
Пералесак,
Поле
I рачулку.

Выкапаць калодзеж у двары,
Каля хаты пасадзіць ігрушку,
Адшукаць баравіка ў бары,
Не пакрыўдзіць ні звярка, ні птушку.

I ў вячэрняй мудрай цішыні,
Як прымчыцца сын белагаловы,
3 лустай хлеба сесці пры агні,
Каб паслухаць гучныя прамовы...

Кажуць,
Пра пяшчоту ўсё напісана.
Можа быць.
Ну і няхай сабе.
... Конік у плячо мне ўткнуўся пысаю
I ля вуха стрымана сапе.

Цёплымі вільготнымі губамі
Цягнецца нясмела да шчакі.
Падкаваным капытом зграбае
Перасохлай гліны камякі.

Косіць на мяне самотным вокам,
Апускае грыву да зямлі,
Быццам мы ў мінулым недалёкім
3 ім адну бяду перажылі.

У абдымку мы стаім ля плоту,
Пэўна, адчуваючы адно...
Ну, а вы казалі:
Пра пяшчоту
Выказана ўсё даўным-даўно...

Я веру,
Што і ў кветак ёсць душа,
Якая адгукаецца,
Жывая,
Калі іх нехта ад дажджу хавае
Ці палівае ў спёку з гладыша.

Яна ўсё добра помніць,
Што было
I ў сумны прыцемак,
I ў дзень вясёлы,
Пакуль да сонца цягнецца сцябло
I палісаднік абмінаюць пчолы.

А потым,
Як лісты напоўніць сок
I фарбамі суквецце набрыняе,
Яна рванецца ўверх
Над каранямі,
Пылок з пялёсткаў стросшы на пясок.

I расцвіце,
I здзівіцца сама
Сваёй пяшчотна-яркай прыгажосці.
I да яе злятуцца пчолы ў госці,
I ўспырхне побач матылёў гурма...

I ўсё ж
Ёй будзе, пэўна, адзінока
I крыўдна,
I пакутліва,
Калі
Хаця б на міг
Яна не ўсцешыць вока
Таму,
Хто з гладыша яе паліў.

Ты задаеш мне
Зноў і зноў
Наіўныя пытанні:
— На чым трымаецца жыццё?
— На працы і каханні.

На вечным клопаце зямным,
Што ў поле кліча ўранні,
I на цярплівасці тваёй,
I на маім чаканні.