Генадзь Бураўкін - Чытаю тайнапіс вачэй

* * *

"Вяршыня самазабыцця —
Каханне.
Зарука вечнасці жыцця —
Каханне.
Калі абвал сэрцабіцця
Не ў стане
Стрымаць няўцямнае,
Як сон,
Прызнанне.

Натхнення сакаліны ўзмах —
Каханне.
Каліны прысмак на губах —
Каханне.
Калі заледзянелы жах
Расстання
Ад промня ў дарагіх вачах
Растане..."

Калі ўжо ўблыталася ў чуб
Мне лета,
Ці то адчуў,
Ці то пачуў
Я гэта,
Ці песню з тых,
Што не стае,
Склаў не такую...
Не можа быць,
Што без яе
Звякую...

* * *

Я думаў:
Без кахання пражыву.
Я верыў:
Без цябе не засумую.
Пайду да рэчкі,
Лягу на траву,
Знайду дарогу да нябёс прамую.

Жыць буду сярод кветак і стракоз
У сінім свеце,
Чыстым і прывольным.
I шчасце мне падорыць мудры лёс.
I буду я расхрыстаным і вольным.

Я быў саманадзейны і сляпы,
Падсміхваўся над чарамі тваімі.
А мне
I тэлеграфныя слупы
Гудуць тваім,
Праклятым мною,
Імем.

Твой погляд запаўняе сіняву,
Твой голас напаўняе наваколле...

Не , без кахання я не пражыву.
Не пражыву я без цябе ніколі...

ЮНАЦТВА СІНІЯ АРЭЛІ

Яны прыглушана рыпелі
Сярод старых кашлатых ліп
Мы тыя сінія арэлі
Зламаць нікому не далі б.

Над імі гойдаліся далі,
Яны нам казкаю былі —
I ў неба сіняе ўзляталі,
I ледзь краналіся зямлі.

I як бы мы ні пастарэлі,
Няхай і летам, і зімой
Юнацтва сінія арэлі
Ляцяць між небам і зямлёй.

ЛІСТОК АЛЬБОМА З XIX СТАГОДДЗЯ

«У шляхетным палацы,
У аздобленай мармурам зале,
Дзе грымела мазурка
I свечкі гарэлі ледзь-ледзь,
Перад дамамі сэрца
Паэты калені схілялі —
I жанчыны шчасліва
Пачыналі уміг маладзець.

Гнеўны верш, як пальчатку,
Кідалі збялелым тыранам,
Ад сябе лёгкім жэстам
Адвёўшы знямелую смерць.
На світанні паэты
Прыносілі кветкі каханым —
I жанчыны шчасліва
Абяцалі ім век не старэць.

З-пад чужых небасхілаў,
Дзе крыж свой пакутніцкі неслі,
Дзе ў душы дагаралі
Летуценні былыя і злосць,
Прысылалі паэты сяброўкам
Лебядзіныя песні —
I жанчыны шчасліва
Бераглі праз гады маладосць.

I няхай у высокіх палацах
Цацямнеюць паркеты
I прыглухне мазуркі
Шляхетная медзь —
Пакуль будуць жанчыны,
Не замоўкнуць паэты,
Пакуль будуць паэты,
Жанчыны не будуць старэць...»

* * *

Я ўсіх вас,
Закаханыя зямлі,
Назваць братамі роднымі гатовы,
Калі вы ў гэтым свеце бесталковым
Сустрэцца з нарачонымі змаглі.

Я падзяляю вашу весялосць,
Я разумею добра вашу ўдачу
I сам ад шчасця часам ледзь не плачу,
Бо і ў мяне цяпер каханне ёсць.

I я жыву ва ўладзе пекнаты,
Забыўшыся на скаргі і на страты...
I ўсё ж я перад вамі вінаваты.
Вы мне даруйце,
Родныя браты.

Я самую прыгожую з дзяўчат
Схаваў ад вас, забраў ад вас нсівекі.
Яе радзімкі, локаны і вейкі
Пяшчотна лашчыць толькі мой пагляд.

Адну яе стварыў натхнёны Бог.
Другой такой ніхто ўжо больш не знойдзе.
Я абакраў вас, як нахабны злодзей.
Даруйце мне.
Іначай я не мог.

Я скарыстаў міг вашай слепаты.
Але і вы ўсе можаце,
На шчасце,
Мяне падобным чынам абакрасці...
Дык будзем квіты,
Родныя браты...

ЗНОЎ ПАБАЧЫЎ ЦЯБЕ...

Цэлы тыдзень хадзіў я прыгнечаным,
Не гулялася, не спявалася.
Кожнай раніцай,
Кожным вечарам
Сэрцу нечага не ставала ўсё.

А сягоння
Зусім няпрошана,
Нечакана, неспадзявана я
Зноў убачыў цябе,
Харошая,
Дарагая,
Нецалаваная.

I гатоў салаўём заліцца я
На лады, на калены розныя,
Каб дзівілася нават міліцыя,
Што такімі бываюць цвярозыя.

I нясу, каханнем асвечаны,
Па вясновай зямлі сэрца гром-біццё.
Паглядзяць на мяне сустрэчныя —
I таксама шчаслівымі робяцца.

I магу я звярнуць нават гор хрыбты —
Сіла рвецца з грудзей нечуваная...
Ты ж пайшла.
I нічога не ведаеш ты,
Дарагая,
Нецалаваная...