Генадзь Бураўкін: Чытаю тайнапіс вачэй

* * *

Не,
Мы з табою не святошы.
Мы прагна выпілі да дна
I ласку вечароў харошых,
I пацалункі довідна.

I мне не раз яшчэ
Салодка
Спаць на тугім тваім плячы
I, як маланкаю, дрыготка
Аб вусны вусны апячы.

I раптам сцішыцца ў здзіўленні,
Калі няўмольна,
Як прысуд,
Мяне зноў кіне на калені
Жаночай прыгажосці цуд.

Няхай яно жыве са мною,
Да скону грэючы жыццё,
Маё мужчынскае,
Зямное,
Святое гэта пачуццё.

А калі скрывяцца святошы,—
Ну што ж,
Мы выпілі да дна
I ласку вечароў харошых,
I пацалункі давідна.

* * *

Такі спрадвечны лёс мужчын:
Рвануцца з мілых рук,
Пайсці
I зноў перамагчы
Сто слот і завірух,
Заблытаць тысячу дарог
I выпіць дзесяць рэк,
I любай
Палажыць да ног
Увесь свой скарб і грэх.

Ну а калі
Праз сто разлук,
Праз сто смярцей вайны
Да мілых, незабытых рук
Не вернуцца яны,—
У тым няма віны мужчын,
Зусім няма віны,
Што рана леглі на спачын
Пад сосны і кляны...

* * *

Вочы сінія-сінія...
Косы тугія...
Хтось шчаслівы, як кажуць, дзяўчыну хрысціу
Трэба вытаптаць многа дарог,
Каб другія
Вочы гэткія, гэткія косы знойсці.

Пра такіх, пэўна, казкі складалі ў народзе,
Надзяляючы сотнямі светлых імён,
А цяпер
Горманісты чародамі ходзяць,
Носяць песні-прызнанні ўначы ля акон.

А яна —
Маладая ў сваёй прыгажосці.
Ні прызнанняў, ні песень не хоча яна.
Аднаго прычакаць бы ёй толькі у госці.
Ды з зямлёю яго абвянчала вайна.

Не згуляе вяселля той,
Хто гэтак абвенчан.
А яна ўсё чакае,
Верыць казачным снам,
Адганяе сватоў, што прарочаць:
Не вечна
Будзе доўгай каса, будзе яркай краса.

I даўно з хаты ў хату
І з вуха у вуха
Носяць бабы па вёсцы няўімольны прысуд
Застанецца яна назаўжды векавухай,
Нізавошта састарыць, загубіць красу...

Я не знаю,
Быць можа, і праўда, не трэба
Ёй, прыгожай такой, адзінокаю жыць.
Я ж яе разумею.
I вельмі хацеў бы
Вось такое каханне ў жыцці заслужыць

* * *

Другія
3 доўгіх падарожжаў
Дамоў,
Да любых у двары,
Што найдзіўней,
Што найдарожай,
Вязуць заморскія дары.

А я
3 далёкае дарогі
Табе на памяць прывязу
Падкову —
Месячык двухрогі —
I зорку —
Сінюю слязу.

I, не абмыўшы пот салёны,
На шчасце наша ці бяду,
Табе ў халодныя далоні
Свой лоб гарачы пакладу.

* * *

У прысадах цяністых
Я сустрэўся з табой,
Маёй светлаю, чыстай
Веснавою журбой,

Маёй ціхаю казкай,
Маёй першаю ласкай.

Тут мы часта хадзілі
Ля альтанак пустых,
Ціхім шэптам будзілі
Юных клёнаў лісты,

Новых сцежак шукалі,
Першых промняў гукалі.

А сягоння блукаю
Я адзін да святла
I прычыны не знаю,
Што з табой развяла,

Маім шчасцем пявучым,
Маім болем пякучым,

I усё, як калісьці,
У прысадах вясной:
Ліпкі ліпкае лісце
Парасправілі зноў,

Клёны росамі ззяюць,
Птушкі сонца гукаюць,
Росам зоры варожаць,
Успамінам трывожаць
Маё сэрца.

* * *

Месяц — жоўтая лодка —
Плыве між аблокаў.
Пахне мятай
Салодка-салодка,
Далёка-далёка.

У абвялых пракосах
Дрэмле ціша святая.
Твае цёплыя косы
Я няўмелай рукой расплятаю.

I з рамонкамі белымі
Уплятаю ў іх сцежку вузкую,
I лаўлю ашалела
Гарачыя мілыя вусны.

I цалую
I шыю, і локці...
А ва ўсім вінаваты
Месяц — жоўтая лодка —
Ды салодкая мята.

ЭЛЕГІІ СТАРОГА САДУ

Я зноў прыйшоў у наш зарослы сад,
Дзе пахне зазімкам і лісцем прэлым.
Ён не такі,
Як дваццаць год назад.
Ён,
Як і я,
Здаецца пастарэлым.

Мне вусцішна між яблыняў ступаць,
Страсаць з галін абуджаныя згадкі.
I за спіной не веснічкі рыпяць,
А памяці разгойданыя кладкі...

I

У ціхім садзе нашага дзяцінства
Даўно сабе звіваюць гнёзды птушкі.
I я нячаста ў сад хаджу,
Каб раптам
Няўклюднага падлётка не спалохаць.

А можа быць,
Я больш за ўсё баюся,
Што ўспырхне,
Нібы жаўранак вясновы,
Забытае імя дзяўчынкі мілай
У белай блузцы і спаднічцы сіняй,
3 чарнілам перапэцканымі пальцамі
I русаю худзенькаю касой?
Што, як яна жыве ў забытым садзе —
Абсыпаная рыжымі вяснушкамі,
Абстрыканая крапівой пякучай,
Цыбатая,
Нібыта бусляня?..
Чаго баюся —
Успамінаў смешных
Ці горкай і запозненай сустрэчы
3 юначаю неразгаданай тайнай
I першым неўсвядомленым каханнем?
Ды не,
Якое там было каханне!
Было няўцямнае зямное шчасце,
Што вось жыве дзяўчо на белым свеце,
I лічыць мяне дужым і прыгожым,
I з захапленнем на мяне глядзіць.
I я пераканаць яе стараўся,
Што я папраўдзе нейкі незвычайны,
Што я прыгожы,
Дужы
I разумны,
А быў няўклюдны
I дурны як бот.
Я пасмяяўся з той дзяўчынкі мілай
Па-хлапчукоўску жорстка і бяздумна —
3 яе вяснушак,
I з касы худзенькой,
I з нехаванай радасці ў вачах.
I я хадзіў, як певень, ганарысты,
Суровы,
Незалежны
I дасціпны,
I быў не варты нават шкадавання,
Не тое
Што яе няўцешных слёз...