Генадзь Бураўкін: Чытаю тайнапіс вачэй

Мы вельмі часта позна разумнеем...
Цяпер я ў сад заходжу асцярожна —
А што, як раптам хрусне пад нагою
Птушынае гняздо?..

II

Ты помніш сад,
Парэчкамі зарослы,
Дзе ля паркана быў куток таемны,
Куды ўцякалі мы з табой штовечар
Ад пільных матак і сяброў цікаўных?

Ты помніш?
Там нас хавала яблыня старая.
Мы слухалі маўчанне цёплай ночы,
I я нямеў,
Калі плячом гарачым
Ты прыпадала да майго пляча.
Там я аднойчы
Пры святле маланкі,
Як цуд, нікім не зведаны,
Убачыў
Твае блакітныя, як неба, вочы
I белыя, як яблыкі, калені.
На круглыя,
Як белыя налівы,
Клаў галаву я на твае калені
I піў каўшом Мядзведзіцы Вялікай
Тваё такое блізкае дыханне,
Наіўны і салодкі наш спалох.
I валасоў тваіх густая хмара
Мне засланяла і зямлю, і неба —
I гасла ўсё ў вачах,
I толькі вусны,
Твае сляпыя і сухія вусны,
Як месяц,
Прабіваліся праз цемру
I зноў вярталі мне ў душу святло...

Ты помніш?
Растуць парэчкі ў садзе,
Як калісьці.
А ля паркана —
Восеньскае лісце.
Сюды з табой штовечар мы ўцякалі
Ад пільных матак і сяброў цікаўных.
Тут пры святле маланкі я аднойчы Зірнуў табе ў спалоханыя вочы...

Стаіць пад ветрам яблыня старая.
Ні павуцінкі
На галінах голых...
А я вачамі маладымі бачу
Два белыя налівы...

III

Быў позні і туманны адвячорак.
Сад звонка лапатаў пасля дажджу —
Як быццам тысяча срабрыстых гномікаў
Саскоквала з галінкі на галінку,
З ліста на ліст,
А з лісця
На траву.
Я ў сад пабег
Паслухаць гэты вэрхал,
Палюбавацца,
Як цяжкія кроплі
Ляцяць свінцовым шротам на пясок,
А яблыні абмытыя стаяць,
Нібыта маладзіцы пасля лазні.
Па лужынах і ручаях імчаў я.
У сэрцы калацілася гарэзнасць,
I мне хацелася такое крыкнуць,
Каб цэлы свет,
Уражаны,
Пачуў.
Тады арліным хлапчукоўскім вокам
Я ўгледзеў іх пад вымаклаю вішняй —
Яны застылі ў доўгім пацалунку,
Як у палёце спыненыя птушкі.
Яны мяне не бачылі, не чулі.
I я падкраўся —
I зарагатаў,
Спалохаў тое светлае імгненне,
Якое ўжо не зможа паўтарыцца.
Я загалёкаў:

«Цілі-цілі цеста!..»
Улёг за імі шчанюком звяглівым.
і ўсё чакаў,
Як голас мой падхопіць
I панясе пад гулкім небам рэха.
А сад маўчаў.
Маўчалі змрочна кроплі,
Што на лістах званочкамі віселі.
А яблыня старая
Поўнай жменяй
Дажджу мне сыпанула за каўнер.
I я замоўк.
Як быццам спатыкнуўся.
Мяне спыніў цяжкі дарослы сорам.
Пачуў я раптам,
Як замоўк чамусьці
У шапатлівых кронах звонкі лопат,
Як стала ў садзе золка і будзённа.

Я дзякую,
Што ты маўчыш,
Мой сад...

Мой сад...

* * *

Скажы мне,
Скажы мне,
Што гэта было —
Адчаю імгненне,
У вечнасць імкненне,
Аб шчасці маленне,
Ці проста здзіўленне,
Ці проста
Зямнога кахання святло?

Скажы мне,
Скажы мне,
Што гэта было —
Ад гора збавенне,
Душы наталенне,
Прыход прасвятлення,
Ці проста збліжэнне,
Ці проста
Грудзей тваіх пудкіх цяпло?

Скажы мне,
Скажы мне,
Што гэта было —
Жыцця патуханне,
Ці смерці дыханне,
Ці неба ў абдымках зямлі
Калыханне,
Калі ні вяртання назад,
Ні адхлання,
А толькі
Рыдане,
Гарэнне,
Згаранне?..

Скажы мне,
Няўжо гэта з намі
Было?..

НЕЗНАЁМКА

Яна ішла сцяжынкай вузкай
Да вечаровага сяла.
I ветразем
Над сіняй блузкай
Касынка белая плыла.

Ішла няспешна і стамлёна,
Спакой дзявочы несучы.
I шаўкавістай пасмай лёну
Каса ляжала на плячы.

I ў затуманеным прасторы
Ці то ў душы маёй
Плылі
Вачэй бяздонныя азёры,
Крылатых броваў жураўлі...

Ах, незнаёмка, незнаёмка, Неспадзяваная бяда!
I прыпыніць цябе няёмка,
I адпусціць цябе шкада.

Калі яшчэ на сцежцы вузкай
Цябе сустрэну ля сяла?..
Як ветразь,
Над блакітнай блузкай
Касынка белая плыла...

* * *

Каля твайго паркана снег мяце,
Парыпвае азяблая ігрушына.
А я шукаю след твой зацярушаны,
Блукаю ў несканчонай маяце.

Завея рве свае пухавікі,
Па твары б'е халоднай белай лапай.
Мне хоць бы лёгкі ўзмах тваёй рукі,
Хоць бы прамень з твіаёй настольнай лямпы.
Мароз тваё акно замураваў.
Паміж табой і мною —
Шкло настылае.
Ты каля печы грэеш рукі,
Мілая,
А я б дыханнем іх адаграваў... я б