Генадзь Бураўкін: Чытаю тайнапіс вачэй

* * *

Бязглуздая спрэчка.
Паспешлівы поціск рукі.
Глухое маўчанне.
Падкрэслены холад расстання.
І крокі заціхлі.
I выплыў туман з-за ракі.
I сэрца балела ў адчаі
Ажно да світання...

А ты хіба спала спакойна? —
Прызнайся сама.
I сэрца табе не кальнула
Туга шкадавання?
Калі не кальнула,
Дык, можа, яго і няма,
Маленькага сэрца,
Якое баліць ад кахання?..

НАПАМІН ХАЛАСЦЯКУ

Так спрадвеку павялося,
Што знайсці мы ўсе павінны
Свайго шчасця, свайго лёсу,
Свайго сэрца палавіну.

I пакуль ты адзінокі
Пасярод жыццёвай прозы,—
Ты як быццам аднабокі,
Несалідны, несур'ёзны.

Хоць дасведчаны і знаны
I жывеш на ўзроўні века,
Ты ўсё роўна без каханай —
Палавіна чалавека.

Як людзей ні судзіш строга,
Ды без жончынага вока
Ты яшчэ сябе самога
Разумееш неглыбока.

Так што вер наіўным вершам
I навек адно запомні:
Толькі любую сустрэўшы,
Станеш ты нарэшце поўны.

Ды глядзі
(I так бывае),
Каб цябе не падлавіла
Дарагая, дзелавая,
Ды чужая палавіна.

* * *

Бег да цябе праз буран і імжу.
Поўз да цябе з летуценнем і скрухай
Болей маўчаць не магу.
Я скажу.
Ты мяне ўважліва толькі паслухай.

Вуснамі смелыя словы ляплю,
Цяжка і горача іх выдыхаю:
Чуеш, каханая? —
Верна люблю.
Чуеш, любімая? —
Шчыра кахаю.

Можаш пасля адмахнуцца —
«Бывай!»
Можаш пасля адвярнуцца сурова.
Толькі даслухай,
Не перабівай.
Як мне баліць маё кожнае слова!

Вуснамі смяглыя вусны лаўлю
I перад вечнаю тайнай сціхаю...
Чуеш, каханая,—
Верна люблю.
Чуеш, любімая,—
Шчыра кахаю...

* * *

Каля бярозак беланогіх
Рабіны стройныя стаяць.
I стала торнаю дарогай
Сцяжынка вузкая мая.

I нашы клёны разрасліся,
I хуткаплынныя гады
Пазамялі апалым лісцем
Мае хлапечыя сляды.

За сіняватаю імжою
Ля нашай згубленай вярсты
Каханне новае, чужое
Збірае жоўтыя лісты.

А нам з табой упарта сніцца
Сцяжынка вузкая мая,
Бярозак юных завушніцы,
Рабін зялёная сям'я.

* * *

Паваражы,
Паваражы
На далані задубленай.
Што наварожыш,
Не кажы —
Я сам усё задумаю.

Паваражы,
Паваражы
На вуснах нецалованых.
Вузлом на памяць завяжы
Сцяжынку вечаровую.

Паваражы,
Паваражы
На чубе ускудлачаным
I на плячо мне палажы
Сваю руку гарачую.

Не захінайся,
Не бяжы,
Спыніся каля ганачка.
Паваражы,
Паваражы,
Бялявая цыганачка!..

* * *

Любая,
Ты засланіла свет
Шэры,
Аднастайны
I будзённы —
Электрычак цесныя вагоны,
Мокрыя, цяжкія парасоны,
Душны непрыбраны кабінет,
Гуд аўтамабіляў манатонны
Быццам бы расталі неўпрыкмет.

Любая,
Ты расчыніла свет,
Рознакаляровы
I ўрачысты —
Звонка дождж раздорвае маністы,
Сінява застыла ў шыбах чыстых,
Ловіць жвавых «зайчыкаў» паркет,
Электрычка кліча галасіста
На лясны прастор —
За ёю ўслед.

Свет запаланілі перамены.
Матылёк успыхнуў на акне...
Гэта ты
Прыветна і праменна
Раніцой зірнула на мяне.

* * *

Навек з табою нас жыццё звяло.
I мы ніколі між сабой не дзелім
Усё, што маем,—
I дабро,
I зло,
I цень трывогі,
I святло надзеі.

Што нам дзяліць найлепшае з дзівос,
Якое нават смерць забраць не ў стане? —
Зямное непаўторнае каханне
Адно на двух нам даў шчаслівы лёс.

Як раніцу з берасцяной трубы,
Яго мы п'ём —
I ўсё нам мала, мала.
Нам ні дзяльбы,
Ні здрады,
Ні кляцьбы
Яшчэ зязюля не накукавала.

I сняцца нам
Палянкі дзён сваіх
Адным неадцвітаючым надзелам.
I мы нічога на дваіх не дзелім.
Мы ўсё заўсёды
Множым на дваіх.

* * *

Хто мудрэйшы быў —
Адам ці Ева,—
Мы не будзем усчыняць садом.
Дзякуй ім,
Што адшукалі дрэва
З грэшным і спакуслівым пладом.

Што спалох пераступілі смела,
Нецярпліва згледзелі ў галлі
I сарвалі
Яблык недаспелы,
Надкусілі,
Нам перадалі.

Пэўна,
Мудра ўсё зрабілі продкі,
Калі столькі часу ўсім наўздзіў
Яблык той,
I горкі,
I салодкі,
Нам яшчэ аскомы не набіў...