Генадзь Бураўкін - Жураўліная пара

Знікнуць тлумным караванам
I акажамся мы ўсе
На збуцвелай,
Здратаванай,
Неўзаранай паласе...

Нада мною
Чарнакрылым воранам
Вісне прадчуванне —
Быць бядзе:
Чорны чалавек
3 партфелем чорным
Назіркам за мною ўслед ідзе.
Кожны крок мой сочыць неадступна,
Цэліцца,
Як вопытны стралок.
Змрочна,
Недаверліва
I тупа
Акуляры бліскаюць здалёк.
Ухмыляецца прыблудным чортам,
Дыхае натужна за спіной...
Чорны чалавек
3 партфелем чорным
Цёмным ценем цягнецца за мной.
Стражнікам сгаіць над кожным словам,
На парог прыходзіць без ключа,
Нават ноччу за сталом пісьмовым
Зазірае хітра з-за пляча.

Што ты скажаш подламу прыблудзе?
Як яго прагоніш з хаты прэч?..
Тонкім пальцам тыцкае мне ў грудзі
I сіпіць пагрозна:
«Не пярэч!»
Каб я стаў
Лагодным і пакорным,
Сціплым і бяздумным,
Як усе,
Чорны чалавек
3 партфелем чорным
Варту сваю пільную нясе.

Задыхаюся ў пыле
I ў мыле,
3 ног валюся ад сумятні.
Ухайдокалі,
Надламілі
I мяне акаянныя дні.

Пазаблыталі ўжо ўсё чыста:
He ўяўляю,
Дзе я жыву.
Палітолагі,
Журналісты
Затлумілі зусім галаву.

Цягнуць злева
I клічуць справа,
Звон разгойдваюць вечавы...
Божа мой,
Ну якая справа
Мне да гэтай бойкай братвы?

Ну навошта мне
День вусаты
I стары акрываўлены сцяг?..
Хай мусоны ўсе і пасаты
Міма нас ляцяць у прасцяг.

Хай ля ўлады таўчэцца чэлядзь
I падбрыкваюць порстка панкі,
I зладзюжны набытак дзеляць,
I да славы бягуць нацянькі!..

Не па мне сёння ўсё такое.
Напрамілы Бог я прашу:
Ну пакіньце мяне ў спакоі!
Ну не лезьце пішчом у душу!

Душу сціскае стомленасць цяжкая,
I вецер сыпле жоўтыя лісты.
А я ўсё роўна цеплыні чакаю,
Шукаю ў лета тайныя масты.

Я не хачу паверыць,
Што на полі
Даўно адкрасавалі васількі,
I маладосць не вернецца ніколі,
I не парвуцца старасці сілкі.

Прагнаць імкнуся навалач адчаю,
Трымаю ўдачы кволую свячу,
I ўсё яшчэ шчаслівых дзён чакаю,
I з холадам змірыцца не хачу.

Быць можа,
У нябыт парыў мой кане
I дзіўны цуд прысніўся не ў пару,
Але пакуль жыве ўва мне чаканне,
Я не ўпаду,
Не знікну,
Не памру...

Здаецца, мірныя часы
У Беларусі незалежнай —
Няма нейтральнай паласы
I акупацыі замежнай.

А ўсё не затухае бой
I ў ранах боль не дагарае,
I над тваёю галавой
Зноў кружыць крумкачова зграя.

I батарэя прыбышоў
Б'е па табе прамой наводкай, —
I той,
Хто з чорнаю душой,
I той,
Хто з луджанаю глоткай.

Ах, як карціць ім,
Бачыць Бог,
Каб да зямлі цябе прыгнулі
I неўсвядомлены спалох,
I ўладай пушчаныя кулі!

Іх злосць бярэ,
Што ты дажыў
Да пераможнай майскай кроплі
Не ў генеральскім бліндажы,
А ў цесным жвірыстым акопе...

Дык боль і роспач перасіль

I ў безаглядным парыванні
Устань на поўны рост,
Васіль, —
I ворагам хай страшна стане!..

Ніхто за нас не здзейсніць нашай долі
I не адорыць задарма дабром.
Хто ўласны дом не ўладкаваў,
Ніколі
Так і не зможа стаць гаспадаром.

Даволі жыць чужою галавою,
Цяплом суседскім грэцца ў чорны дзень.
Ці не пара ўжо
Воляю жывою
Узняцца над вуголлямі надзей,
Не гнацца за падманліваю казкай,
Не верыць у бяздонную дзяжу,
Калі ўжо нават і ад ласкі панскай
Паэты уцякаюць за мяжу?

Пакутліва
Мы самі
Адбядуем
Увесь свой лес —
Аж да шчаслівых дзён.
і дом свой сіратлівы адбудуем.
I песню сваю гучную складзём...

Калі ты жыў нямала на зямлі,
Дык у сябе пытаўся хоць аднойчы:
Навошта птушка пырхае ў галлі
I месяц з хмаркі выплывае ўночы,
Навошта вожык шастае ў кустах,
Міргаюць светлячкі ў смузе вячэрняй?..

Няўжо ўсё гэта ў свеце проста так —
Hi сэнсу,
Hi патрэбы,
Ні значэння?

А можа, гэта ўсё —
He каламуць,
Але падказ маўклівы, старасвецкі,
Каб ты паспеў
Пабачыць і пачуць,
Што да цябе ўжо ўсё было на свеце,
Што і табе таксама жыць лацвей,
Калі звысоку не прымружваць вока,
I што з табою вожыку цяплей
I зорцы ў вышыні не адзінока,
Што ты патрэбен
Птушкам і траве,
А калі клікне ў дол зямля сырая,
Ты будзеш ведаць,
Што твой свет жыве
I што нічогаў ім не памірае...