Генадзь Бураўкін: Паміж зоркай і свечкай

Бруднай,
Шэрай
I беднай
Робіць яе чалавек.

* * *

Слава —
Марская вада,
Якой не прагоніш смагі
Ні конаўкаю з вядра,
Ні глыткамі з біклагі.

Хоць ёлкая соль пячэ,
Ды,
Злавіўшы струменьчык цёплы,
Просіць душа:
— Яшчэ!
Хоць кроплю,
Хаця б паўкроплі...

Не гасіць агонь вада.
Ад спёкі язык бялее.
А ў мора
Дна не відаць —
Святы,
Піры,
Юбілеі...

Колькі ні пі віно,
Колькі зорак сабе ні прывінчвай,
А вуснам усё адно
Трэба
Вады крыйічнай.

* * *

Наказ бацькоўскі я збярог
На Полаччыне і Палессі:
Не трэба мудраваць у лесе,
Шукаць нязведаных дарог.

Тут столькі ўжо людзей прайшло
I непрыкметных,
I вялікіх,
Што ў памяці лясной на ўліку
I камень кожны,
Iдупло.

Вядуць сцяжынкі
Да палян,
Да такавішчаў,
Да крыніцаў.
У лесе можна заблудзіцца,
Хіба што ўлезшы ў дурнап'ян.

Тут хтосьці да цябе хадзіў,
I след яго ляжыць гадамі...
Пакуль дарога пад нагамі,
Ты ў гэтым лесе не адзін.

* * *

Зноў пацямнеў наш родны небасхіл —
Упала зорка зыркая ў знямозе.
I сэрца, што ўжо больш не мела сіл,
Раптоўна спатыкнулася ў дарозе.

I выпала пяро з халодных рук.
I анямела белая папера...
Няўмольнасці бязлітасны павук
Закратаваў навек зямныя дзверы.

Жыццё пражыта.
У сівой траве
Згубілася паніклае калоссе...
Ды ўсё навокал дыхае, жыве.
Усё на гэтым свеце засталося.

Няма канца пракладзенай вярсце.
Яна вядзе ў прастор, як і ў пачатку...
I зорка, як бяссмертнае зярнятка,
На беларускай ніве прарасце.

* * *

Лес яшчэ не ўвесь павысякалі.
I каля наезджаных дарог
Грыбнікі гуляюць касякамі,
Топчучы сухі ссівелы мох.

Хай сабе набытак не шыкоўны —
Сыраежка,
Чашчавік,
Казляк...
Ды пад вечар будзе кошык поўны
I настрой —
Як прасвятлення знак.

Павядзе дамоў сцяжынка ў жыце,
Камары зазвоняць талакой.
I на сэрца зноў,
Што ні кажыце,
Сыйдуць ачышчэнне і спакой.

I так лёгка будзе скінуць змору
I не сумнявацца ні на міг,
Што сцяжынак,
Лесу
I прастору
Хопіць на зямлі яшчэ для ўсіх ...

* * *

Ліпеньскі малюнак незвычайны
Нечакана позірк мой спыніў —
Лётае разгубленая чайка
Над разлівам недаспелых ніў.

I крычыць,
Нібы гукае тайны,
I трымае страх напагатоў,
Носіцца над полем непрыкаяна
Крыламі кранаецца жытоў...

Можа ўрэшце змораная чаіца
Знойдзе тут прыстанішча сабе,
Прыжывецца ў полі, прызвычаіцца
I гняздо зацішнае саўе.

I шчаслівай будзе ў долі новай,
I паверыць нават
Праз гады,
Што прыносіць вецер палыновы
Родны горкі пах марской вады...

Грэчка цвіце

... Быццам плыве нетаропкая рэчка
З пеннай густою вадою жывою...
Пахне мядовая белая грэчка.
Вечнасцю пахне.
Пахне царквою.

... Быццам матуля ішла да крыніцы,
Выліла ў полі вядро сырадою...
Пахне чаборам і медуніцай.
Пахне вашчынаю маладою.

... Быццам туман сто раёў пералётных
Мірна акрыў барадою сівою...
Чуецца звон несціханы, клапотны.
Вечнасцю пахне.
Пахне царквою.

* * *

Мы былі, вядома, не анёлы —
Грэшна і расхрыстана жылі.
Кожны быў рашучы і вясёлы —
Флібусцьер на вольным караблі.

Не магла ніякая акула
Выбіць з рук кляновае вясло.
Нас жыццё выпроствала і гнула,
Ды зламаць і знішчыць не змагло.

Ці ж калі забудзем шлюпкі тыя,
Што накрыла хваляю сівой!...
Божа,
Мы цяпер амаль святыя
З ціхаю нямогласцю сваё'й.

Больш не трызнім захмялелым маем,
Не бяжым за ветрам наўздагон
I грахі былыя ўспамінаем,
Як далёкі і прыгожы сон.

* * *

Заклінаюць,
Лаюць,
Аспрэчваюць,
Просяць літасці і дабрыні...
Колькі смешнага і недарэчнага
У чыноўніцкай мітусні!

Надакучылі, надакучылі
Вечны лямант
I вечны грук.
Аблачына плыве над кручаю.
Каля сонца трымціць жаўрук.

Іх ніхто не гняце,
Не развенчвае,
Не зганяе ў агульны гурт.
I жыццё ў іх,
Як неба,
Адвечнае,
Як адвечны іх родны кут.