Віктар Швед - Выбраныя вершы

Я беларус і гэтым ганаруся.
Усім душу сваю магу адкрыць:
Ніколі і нідзе не адракуся,
Што беларусам жыў і буду жыць!

Я зросся з роднаю зямлёю,
Дзе блізкі мне жыве народ,
Яе пад босаю нагою
Я чую ад дзіцячых год.

Глыбока запусціў карэнні
Я ў родную сваю зямлю.
Тут сокам многіх пакаленняў
Сваю я смагу наталю.

Зямля дае натхненне, думы,
Бацькоўскай мовы прыгажосць,
І сэрца напаўняе сумам,
Калі ты дома рэдкі госць.

Часцінка велічнай планеты,
Далёка ты — а я ў журбе.
Жывеш, зямля, заўжды ўва мне ты,
Пакуль хаджу я па табе.

Мая зямля, мая калыска,
Прычал мой да апошніх дзён.
Ты ад душы прымі мой нізкі,
І шчыры, і зямны паклон!

Калі я еду на Радзіму,
Мінаю толькі Беласток,
Як земляка свайго, гасцінна
Мяне вітаюць тут здалёк.

А чым бліжэй да роднай хаты,
Тым даражэй бацькоўскі кут.
І нат у цягніку дзяўчаты
Мне прапануюць месца тут.

Я адмаўляюся, вядома,
А сэрца б’ецца гарачэй.
Прыемна мне, што я ўжо дома,
Што я сярод сваіх людзей.

Што я заўжды тут у пашане,
Як у старых, так і малых,
Што любяць тут мяне сяляне,
За тое, што люблю я іх.

А да народа, да айчыны
Любоў мая мацней штогод.
Свайго народа я часціна,
А ў маім сэрцы ўвесь народ.

Цябе з калыскі, немаўлём,
Я атрымаў як запавет.
Я табою ўрос у родны дом,
З табою пазнаваў я свет.

З табой жыве айчынны край
І працавіты мой народ.
Народзе, мовы не кідай,
Узбагачай яе штогод!

Крыніца думак, пачуцця,
Натхнення, дзе няма маны,
І спадарожніца жыцця
Мне ад калыскі да труны.

Калі ж у шчасці ці журбе,
З надзеяй, смуткам уваччу,
Я, мова, думаю ў табе,
Дык у табе я і маўчу.

Беласток, родны наш Беласток, —
Вырас ты на палосках, у жыце,
Дзе радзімы цвяток-васілёк
Праглядаецца ў неба блакіце.

Сімвалічны твой герб, Беласток,
Ад арла і крывіцкай пагоні.
Гэта ў наша мінулае крок,
Спалучае ён нас і сягоння.

Прыгажэеш штогод, Беласток,
Незвычайнай сваёй панарамай.
Тут касцёлы віднеюць здалёк,
Ёсць і цэркаўкі нашы таксама.

Цешыш сэрца і цешыш наш зрок
Ты, малое айчыны сталіца.
Беласток, родны наш Беласток,
Будзем вечна табой ганарыцца.

Палеткі са збожжам з валошкамі
Няспынна пусцеюць, пусцеюць...
Акенцы, забітыя дошкамі
Хацінак нямеюць, нямеюць...

Сяляне ўжо састрэлыя,
Што грэюць на сонейку косці,
Маўклівыя, як анямелыя,
Гатовы спачыць на пагосце.

А іх улюбёныя, кроўныя,
Здаўна гарадскія ўжо дзеткі,
І ўнукі, усе — польскамоўныя,
Старэнькіх наведваюць рэдка.

Ніхто тут здаўна ўжо не селіцца,
І гінуць, пусцеючы, вёскі.
Штодзень паміраюць аселіцы,
Травой зарастаюць палоскі.

У дні будзённыя і святы
На лаўках вулічных старэчы,
Ля ўжо старых вясковых хатак,
На цёплым сонцы грэюць плечы.

Вясна прыгожая такая,
Штодня і цеплыня, і просінь.
Уся прырода расцвітае,
А ў іх, старых, паўсюдна восень.

Найбольш самотныя на свеце,
Сядзяць маўклівыя ў маркоце.
У гарадах унукі, дзеці,
Цяжка ім жыць тут у самоце.

І думаюць яны аб нечым,
Ці не аб тым, што час памерці.
Сядзяць на лавачках старэчы
Чакаючы з надзеяй смерці.

Хоць час і горбіць мае плечы,
Але не зломлены гадамі,
Люблю так ездзіць на сустрэчы
Я з дарагімі чытачамі.

А на сустрэчах свае кніжкі
Падпісваў я, як памятаю,
Надзеям, Верам, Васям, Мішкам,
Сяргеям, Толям, Мікалаям.

Вось толькі не сустрэнеш болей
У нашых школах Надзі, Веры,
Усе — Данусі, Стасі, Ёлі,
Бэаты, Весі, Казімеры.

У час такіх сустрэч заўсёды
Становіцца мне сумна неяк.
Калі нам не мінуць нягоды,
Як жыць без веры, без надзеі?

Дзе дрэва старое, дзе студня —
Бясследна і без пары
Памерлі Лука і Рудня,
І Боўтрыкі, і Гарбары.