Віктар Швед - Выбраныя вершы

Беласточчына, мая замелька родная,
Жывеш заўсёды ты ў глыбі маіх грудзей.
Нідзе мясціны не сустрэў ніводнае,
Што мне была б хоць крышку даражэй.

Вось родны краявід, палоскі вузкія,
Якія дробніў люд вясковы з году ў год;
Сярод палёў — пасёлкі беларускія,
Дзе ад вякоў жыве мой дарагі народ.

Гляджу, прысела хатка там вясковая,
Дзе крокі першыя ў жыцці сваім рабіў,
Дзе ад бацькоў вучыўся роднай мове я,
Якую ў шуме дзён ікмлівых не забыў.

На Беласточчыне пражыў я маладосць,
Ды што пражыў — я нарадзіўся тут.
Таму была найдаражэйшаю і ёсць
Мне Беласточчына, мой родны, мілы кут.

Мая зялёная Зубровія,
Ты ўжо стаяла над магілаю,
Цябе хаваць былі гатовыя,
А ты ўваскрэсла з новай сілаю.

І быццам Фенікс адрадзілася,
Квітнееш краскай васільковаю.
Ты сёння зноўку мне прыснілася,
Мая зялёная Зубровія.

Я над адвечнаю Дуброваю
Зноў чую песні салаўіныя.
Мая айчынная Зубровія,
Цябе ўслаўляць хачу няспынна я.

Ты пакарай вяршыні новыя,
Стварай каштоўнасці багатыя.
Ты несмяротная Зубровія,
Шчаслівай будзь ты і крылатаю.

Падляшша, роднае Падляшша,
Мая маленькая айчына!
Гасцінная зямелька наша,
Прымі, прымі паклон ад сына.

Палі, лугі і пералескі,
Ваш адчуваю свежы подых.
Святыня пушчы Белавежскай
Была падтрымкай мне заўсёды.

Гняце мяне бетонны горад
Сваім агромністым цяжарам,
Таму заўсёды вёска Мора
І ў снах маіх жыве і ў марах.

Таму я сэрцам і душою
Імкнуся да цябе няспынна,
Маё Падляшша дарагое,
Мая маленькая айчына.

Мая маленькая айчына,
Мой беластоцкі родны край,
Тут басанож стаптаў сцяжыны,
Што праляглі праз поле, гай.

Цаніць тут навучыўся працу,
Гамонку шчырую, народ.
І не магу цябе я страціць,
Ты — даражэйшая штогод.

Далёка ад цябе — сумую.
Убачу — дык шчаслівы зноў.
У сэрцы заўсягды нашу я
Крыніцу мар маіх і сноў.

Мая маленькая айчына,
Я твой адданы верны сын.
Цябе ніколі не пакіну,
Мая калыска, мой спачын.

Дамброўшчына, Сакольшчына!
Я многа меў пашаны
У Ячне, у Талькоўшчыне,
Сынкоўцах, Крушынянах.

Усюды мы дзяліліся,
Як хлебам, родным словам,
Усюды ганарыліся
Тут беларускай мовай.

І песнямі фальклорнымі
Усхвальвалі старонку,
І не былі пакорнымі
Пад націскамі звонку.

Дамброўшычына, Сакольшчына,
Ці ж гэтае магчыма,
Што будзеце вы спольшчаны
Каб стацца нам чужымі?

Тужыў па родных я мясцінах,
Калі знаходзіўся ў сталіцы.
На сімвалічных Дзесяцінах
Пашчасціла мне пасяліцца.

Хоць не жыву я на палосках,
Аднак у родным Беластоку
І землякоў сардэчных з вёскі
Я сустракаёю тут навокал.

Магу я з імі падзяліцца
Айчынным словам, быццам хлебам,
Напіцца з роднае крыніцы,
Карэнне запусціць у глебу.

І тут ужо з каханай жонкай
Па-беларуску мы гаворым.
Тут наша кроўная стронка,
Рукой падаць у вёску Мора.

Я нарадзіўся беларусам,
Беларусам буду жыць!
Мову родную клянуся
Шанаваць, цаніць, любіць.

Сваю родную старонку
Я люблю як і бацькоў,
Што вучылі песні звонкай,
Прывівалі мне любоў:

І да мовы, да дубровы,
Да палёў і да лугоў.
І заўсёды да народа,
Што жыве тут ад вякоў.

Я клянуся: не зракуся
Сваё роднае любіць.
Быў і буду беларусам,
Пакуль толькі буду жыць!

Я беларус, рос у народнай гушчы,
Сярод палёў, уквечаных лугоў,
Пад дзіўны гоман Белавежскай пушчы,
Пад заліўныя трэлі салаўёў.

Я беларус, рос у сялянскай хаце,
У свет выходзіў праз яе парог.
Сваю любоў да бацькі і да маці,
Я ў глыбіні грудзей сваіх збярог.

Я беларус, і любай роднай мове
Яшчэ дзіцём вучыўся ад бацькоў.
Таму яна — мой лёс у родным слове —
Мне даражэй, чым з іншых сотні слоў.