Віктар Швед - Выбраныя вершы

Мы з лёгкакрылай радасцю бясконцай,
З багаццем неабдымным пачуцця,
З бязмежнай ласкай і пяшчотай сонца
Выходзім разам на прасцяг жыцця.

Каб безупынна цешыцца, як дзеці,
І шчасцейка свайго лавіць прамень,
З табой жывем у казачным мы свеце,
Які сабе ствараем мы штодзень.

Пачнем мы марыць аб шчаслівым лёсе,
Каб явай стала казачнае ў снах.
Не кліч, не кліч мяне журботна восень,
Калі ў душы мяёй яшчэ вясна!

Дарог жыццёвых вельмі многа
Мы змералі ступнямі ног,
Калі супольная дарога
Нас прывяла на наш парог.

І мы шчаслівыя сягоння,
Нам хочацца кахаць і жыць
І нашых сплеценых далоняў
Ніхто не можа раздзяліць.

І глыбіня пачуццяў шчырых
Змяце капрызлівы настрой.
Мы будзем жыць у шчасці, міры,
Мы будзем цешыцца сабой.

Сышліся нашыя дарогі
У наш адзін — супольны шлях.
У нашых сэрцах шчасця многа
І безліч радасці ў вачах.

Ізноў мы разам, дарагая,
Пасля расстання.
Са словам вернасці „кахаю”
Стрэлі світанне.

Ізноў мы цешымся сабою
Шчыра, як дзеці.
І мы шчаслівыя абое
Ізноў на свеце.

Сабе ствараем свет уласны
І непаўторны.
Са шчаснай зоркай непагаснай
На небе зорным.

Ізноў мы разам, дарагая,
І назаўсёды.
Са словам вернасці „кахаю”
П’ем шчасця слодыч.

Збылася ўрэшце мая мара:
Вяртаюся пад сваю старасць
Да дарагога сэрцу краю.
Мая маленькая айчына,
Мая цудоўная жанчына,
Я вас люблю, я вас кахаю.

Калі знаходзіўся далёка
Я ад айчыны сінявокай,
Аб ёй тужыў і сніў начамі.
Мая маленькая айчына,
Мая цудоўная жанчына,
Я буду з вамі, буду з вамі.

Якое шчасце — быць тут штодзень,
У беларускім асяроддзі,
Жыць разам са сваім народам.
Мая маленькая айчына,
Мая цудоўная жанчына,
Мы зродненыя назаўсёды.

Ты мне прынесла штучных ружаў
Як мы спраўлялі пяцігоддзе.
Зірнеш — і сэрца зноў затужыць,
Яны нібы жывыя штодзень.

Уваскрашаюць успаміны.
Ты адышла так нечакана...
Яны ж, пунсовыя, няспынна
Гараць у сэрцы свежай ранай.

Скажу сумленна,
Што жанчына
Заўсёды ложак слаць павінна,
Тут у яе цудоўны дар!
Паспаць у чысценькай пасцелі,
Якую любая пасцеле, —
Найлепшая з юнацкіх мар.
А як смяюцца нашы вочы,
Калі жанчына сцеле ўночы
І песціць у руках пасцель.
Як узбівае аж да столі
Падушкі белыя міжволі,
Каб мы нырнулі ў гэту бель!
Як задаволена жанчына,
Калі пад коўдрай ці пярынай
Заснеш,
Як маладзенькі бог.
А як любоўна і ласкава
Жанчына коўдрачку паправіць,
Нібы яна спаўзае з ног.

Вярнуўшыся ізноў дахаты,
Гляджу на ложак свой памяты,
А лягу, і заціхне боль,
Калі прысню, што ў снежнай белі
Духмяна-чысценькай пасцелі
Зноў засынаю, як кароль.

Стаміўся ад чытання зрок
Ці дакучае адзінота,
Іду ў суседні свой лясок,
Хоць і асенні, без лістоты.

Лес густалісты свой убор
Як дар, рассыпаў мне пад ногі.
Ды ён жыве, ён не памёр,
Хоць сумны больш і больш убогі.

Ён больш загадкавы цяпер,
І больш маўклівы, задуменны,
Табе, лес, поўны мой давер,
Люблю твой выгляд летуценны.

Такой цішы няма нідзе,
І прыгажосці, асалоды.
Прырода нас не падвядзе,
Прырода верная заўсёды.

У лесе, нібы ў грамадзе людской,
Так розняцца паміж сабою дрэвы.
Тут існуе лад і парадак свой,
Тут дабрыня, тут і праявы гневу.

У лесе, нібы ў гарамадзе людской,
Дуб-волат падпірае кронай неба,
А пад яго агромністай страхой
Яшчэ малыя дрэўцы корміць глеба.

У лесе, нібы ў грамадзе людской,
Бярозкі скрозь, як стройныя паненкі,
Красуюцца з расплеценай касой
І вабяць белай шлюбнаю сукенкай.

У лесе, нібы ў грамадзе людской,
Асвенцімаў тут многа і Майданкаў,
Відаць тут крэматорыяў разбой,
Дрэў абгарэлых скрозь тырчаць астанкі.