Віктар Швед - Выбраныя вершы

Ад хаціны да хаціны,
Хоць і на дварэ мароз,
Богу аддаем павіннасць:
Нарадзіўся нам Хрыстос.

Вадохрышча ў маёй старонцы.
Скаваў рачулку тоўсты лёд.
Вада ў прасечанай палонцы,
Навокал тоўпіцца народ.

І крыж перахрысціўшы знакам,
Вадзіцу асвянціў святар,
У Іардане — разам з дзякам
Прыгожа заспяваў трапар.

Вада канчаецца ў вядзерцы
І чэрпаюць яе ізноў.
Каб радасць захаваць у сэрцы,
Яе нясуць хутчэй дамоў.

Грамніцы, Грамніцы,
Палова зіміцы! —
Пачулі мы зноўку,
Ішоўшы ў царкоўку
З Хрыстом на сустрэчу.
Святар свенціць свечы.
З настроем прыўзнятым
Нясем іх дахаты,
І значым іх дымам
Мы крыж над дзвярыма.
Адводзяць грамніцы
Грамы, бліскавіцы,
Пажар, градабоі
І ўсё, што ліхое.
Гарыць свечка тая,
Як хтосьці ўмірае,
Ды ў хвілю разлукі
Даем свечку ў рукі.
І сімвал грамніцаў —
Хрыстос наш Збавіцель.

Парой вясноваю,
Бесперапынку,
Нясуць вярбовыя
Ў царкву галінкі.

І мноства коцікаў
На іх пушыстых,
Жоўтажывоцікаў
І серабрыстых.

Свянціць вадзіцаю
У храме будуць,
Паводле звычаю
Нашага люду.

Галінкі гэтыя
Таты ці мамы
Заткнуць з прыкметаю
За абразамі.

Каб мы між нівамі,
У родных хатах,
Былі шчаслівымі,
Жылі багата.

Калі ж у Вербніцу
Нас б’юць вярбою —
Няхай нам верыцца,
Каб збыцца мроям.

Вялікае ў нас сёння свята
Прыносіць на зямлю Хрыстос.
За нас Ён, на крыжы распяты,
Уваскрос,
Уваскрос.

Зрабіў ён смерці разбурэнне,
Узнёсся ў славе да Нябёс.
Ён, каб усім нам даць збаўленне,
Уваскрос,
Уваскрос.

За род людскі памёр бясспрэчна,
Пакут нямала перанёс.
Ён, каб тут з намі жыць навечна,
Уваскрос,
Уваскрос.

Дык людцы верныя, лікуйце!
Ад Бога наш залежны лёс.
Вялікдзень весела святкуйце,
Хрыстос Уваскрос,
Хрыстос Уваскрос!

Вясна! Цудоўная пара,
Усё у развіцці, квітненні.
Нішто не думае ўміраць,
Прырода ў стане ўваскрашэння!

Збавіцель наш, Ісус Хрыстос,
Які за нас пакутваў многа,
Таксама з мёртвых уваскрос,
Каб потым узысці да Бога.

Каб стаць пасрэднікам ён мог
Між ім і грэшнаю зямлёю
Узяў Хрыста ўладарны Бог
У царства вечнае, святое.

Вучняў узрадаваў Хрыстос
І хрысціян зямной планеты.
Узнёсся ў славе да нябёс,
Як Божы Сын, Збавіцель свету.

Яблыкі даспелі на галінах
У праменнях летняе пары.
Людзі Божы дар нясуць няспынна,
Яго ў храмах свенцяць святары.

Грабарка — ідуць хутчэй маліцца
Вернікі з крыжамі на плячах.
П’юць вадзіцу са святой крыніцы
З вобразам Збавіцеля ў руках.

Аб’явіўся на гары Фавор
Вучням дарагім Ісус Хрыстос.
У праменнях сонца, бляску зораў
Навіну ім Боскую прынёс.

Ён сустрэўся з вучнямі сваімі
Як двуіснасць — Бог і чалавек.
Будзе жыць навечна са святымі,
Божы дух праславіўшы навек.

Людзі руплівымі рукамі
Даспелае сабралі збожжа
І паняслі свянціць у храме
Дажынкавы вянок прыгожы.

Ужо прырода памірае,
Красу сваю штодзённа траціць.
З красой прыроды пакідае
Зямельку Прасвятая Маці.

Ды ёй не дадзена памерці,
Яна знаходзіцца ва ўспенні.
Ёй невядомы подых смерці,
Перадсмяротнае цярпенне.

Жыццё хвіліннае на свеце
Яна з Хрыста звязала лёсам.
З жыцця зямнога ў Назарэце
У вечнае пайшла ў нябёсах.

Ілля Святы і Цудатворац —
Апекуном людзей у Моры.
І на Іллю ў сваю капліцу
Яны ўваходзяць памаліцца.
І я збіраюся ў дарогу
Заўсёды на Іллю Святога.
Вядзе мяне Ілля Святы
У дом бацькоўскі — ўжо пусты.
Бацькоў сваіх цяпер знаходжу
Я за магільнай агароджай.
Пасля турбот спакойна спіцца
Ім за цвінтарнаю капліцай.
Я над магіламі малюся
Свайго татулькі і мамусі.
Прашу за тое мне прабачыць,
Што быў я рэдка ў роднай хаце,
Што ад’язджаў я як найдалей.
Яны ж чакалі ўсё, чакалі...
Прабач і Ты, Святы Ілля!
Спачну ж калісьці тут і я.