Віктар Швед - Выбраныя вершы

Над дошкаю схіліўся Міша,
Твар у яго такі натхнёны,
З вялікім хваляваннем піша
Ён візантыйскую ікону.

І ажывае раптам дрэва
Пад майстра спраўнаю рукою,
І вось царкоўныя ўжо спевы
Чутны пад постаццю святою.

І твары мрояцца манахаў
У даўніх манастырскіх келлях,
Што з творчым велічным размахам
Іконы распісаць умелі.

З трымценнем сэрца, асалодай
Стварае вобраз ён Ісуса.
І будуць перад Ім заўсёды
Маліцца людзі Беларусі.

Была ў нас святасцю ікона,
Яна жыла заўсёды з намі.
Маці малілася з паклонам
Перад святымі абразамі.

І нас, малых дзяцей, вучыла
Не забываць ніколі Бога.
І многа аддавала сілы,
Каб не сысці нам з той дарогі.

Вайны грымела кананада
І дым клубіўся чорнай хмарай
Ад частых выбухаў снарадаў,
Што пагражалі ўсім пажарам.

І, не зважаючы на тое,
Што смерць гразіла безупынку,
Маці з іконаю святою
Абходзіла наўкол будынкі.

Калі спакойна стала ў хаце,
Фронт адышоў далей на захад,
Паверылі мы: Божа Маці
Спасла нас ад ваенных жахаў.

Прайшло жыццё матулі з Богам,
І ў час жалобы і разлукі
Ёй у апошнюю дарогу
Іконку мы далі у рукі.

На гарызонце лесу готыка.
А я іду ў лясную гушчу,
Пад лесу царскія вароты,
Да хараства спрадвечнай пушчы.

І прычашчаюся ў крыніцы,
У крышталічным ізумрудзе.
Кадзільны пах і дух жывіцы
Струменіцца бясконца ў грудзі.

Не моўкне гоман шматгалосы,
Спеў жыхароў лясных аблогаў,
Што падымаюць пад нябёсы
На крылах радасць і трывогу.

Пазнаць бы дрэва мне заўчасна,
Што дасць мне дошкі ў хвілі скону.
Я перад ім упаў бы шчасна
І цалаваў бы, як ікону.

Мо лепш на вечны адпачынак
З карэннем дрэваў мне зрадніцца.
Магутнай прарасці ялінай
І ачышчаць людзей жывіцай.

А ты, каханая, адна ў мяне на свеце,
У сэрцы стомленым маім жывеш адна,
Мае пачуцці выгараць да дна,
Заўсёды ты ў іх будзеш на прыкмеце.

Жывеш ты і ў маіх цудоўных снах,
А сню цябе я на ўзбярэжжы мора.
На фоне вадзяной жывой прасторы
Барвовяць цела сонца і вясна.

Мне ад цябе нідзе ўжо не ўцячы,
Нам не расстацца болей, улічы,
Што мне ўцякаць нікуды ўжо не трэба,

На гэты лёс нас асудзіла неба,
І ты — прычына вечных летуценняў,
Крыніца роздуму майго, натхненя!

Мне сумна, надта сумна, дарагая,
Балюча так, што слёзаў не стрымаць.
Прашу цябе, малю цябе ў адчаі:
Дазволь цябе, дазволь цябе кахаць.

Я так далёка ад цябе, далёка,
Што толькі ў думках і магу паслаць
Сваё прызнанне-просьбу сінявокай:
Дазволь цябе, дазволь цябе кахаць.

Мне вечнасцю здаецца час расстання,
На жаль, канца расстання не відаць.
Я шлю сваё сардэчнае жаданне:
Дазволь цябе, дазволь цябе кахаць.

І з кожным новым днём расце, мацнее
Неўтаймаваны ў маім сэрцы боль.
Прашу цябе з вялікаю надзеяй:
Кахаць цябе, кахаць цябе дазволь.

Ах, памідоры, памідоры!
Прыехалі ў пасылцы „скорым”.
Такая ў сэрцы асалода —
Запахла раптам агародам.

Здалося, што трымаю ў жмені
Я сонца летняга праменні,
Каштоўны дар зямлі айчыннай
Ад дарагой маёй жанчыны.

Пунсовыя яны, як вусны,
І чырванеюць так спакусна,
Захоўваў бы, здаецца, дзесьці
І цалаваў іх, каб не есці.

Пакаштаваў — дык як маліна!
Хацеў бы есці іх няспынна.
І быццам я ўжо ў родным Моры...
Ах, памідоры, памідоры!

Як зоры, на паляне
Рассыпаны суніцы.
Сабрала іх у збане
Дзяўчына-чараўніца.

А хлопец тупаў следам
І папрасіў вадзіцы.
Як быццам бы не ведаў,
Што ў збане тым суніцы.

Калі ізноўку глянуў,
Крадком, каб не сурочыць,
Убачыў зоркі ў збане
І быццам зоры вочы.

Валасы ільняныя,
Вочы васільковыя,
Твары ўсцяж румяныя,
А рукі здаровыя.
Ў працы не лянівыя,
Ў хаце клапатлівыя,
І добразычлівыя,
І непалахлівыя.
Трэба — стануць радаю,
Шчырай дапамогаю.
Ніколі не падаюць
Прад бурай-трывогаю,
Пад цяжкаю ношаю,
Пад жыцця нагрузкаю.
Прыгажуні нашыя,
Кветкі беларускія.