Віктар Швед - Выбраныя вершы

Я памятаю першы снег
І першае з табой спатканне.
Час прыпыніў, здаецца, бег,
Але не надышло змярканне.

Здаваўся лістапад вясной,
Снег зімні — цёплаю пярынай.
І я шчаслівы быў з табой,
Мая каханая дзяўчына.

Я вуснамі, як чарадзей,
Лавіў сняжынкі з твайго твару.
Глядзеў углыб тваіх вачэй,
І абдымаў твой стан, і марыў.

Мінулі многія гады
І не адзін снег выпаў ранні.
Ды будуць першымі заўжды
Той снег і нашае спатканне.

Жанчын у цябе, кажаш, многа.
Значыць — не маеш нікога;
Доказ, што ты адзінокі,
Ад свайго шчасця далёкі.
Шчасце людское не ў суме,
Сэрца на любіць тлуму,
Сэрцу трэба нямнога:
Прыязнасць сэрца другога.
Шчасце людское, паверце,
У двух закаханых сэрцах.

Думаў я — пакутваў столькі ж, —
Даў цябе ласкавы лёс,
У вачах тваіх вясёлкі
Зіхацелі ў кроплях слёз.

Нечакана бачу: зранку
Цяжка ўжо цябе пазнаць.
У вачах тваіх маланкі
Безупынна зіхацяць.

Стала страшна мне, вядома,
Стала грознай ты, павер,
І чакаць, напэўна, грому
Засталося мне цяпер.

З незвычайнай душою жанчына
Мне пасеяла ў сэрцы трывогу.
І мне болей не трэба нічога.
З незвычайнай душою жанчына.
Не шукаю ніякай прычыны
Хоць прычын усялякіх многа.
З незвычайнай душою жанчына
Мне пасеяла ў сэрцы трывогу.

Мне да шчасця нямногае трэба,
Толькі ў сэрцы не мець адзіноты,
Адчуваць крыху ласкі, пяшчоты,
Мне да шчасця нямногае трэба.
Мець штодзённа скарыначку хлеба
І душы рамантычныя ўзлёты.
Мне да шчасця нямногае трэба,
Толькі ў сэрцы не мець адзіноты.

Імкнуся сэрцам да каханай,
Надоўга раздзяліў нас лёс.
Як многа нам тугі прынёс,
Імкнуся сэрцам да каханай.
Мне ноччу сніцца стук калёс,
Дамоў я еду пастаянна...
Імкнуся сэрцам да каханай,
Надоўга раздзяліў нас лёс.

Калі я ад цябе далёка —
Сумую па табе няспынна.
Расце сум з кожнаю хвілінай
І штораз больш я адзінокі.
І сэрца поўніцца трывогай,
Неўтаймаваным моцным жалем.
І, каб цябе не адабралі, —
Збірацца хочацца ў дарогу.

Па леце лодак рад смуткуе.
Лісцём заплакалі галіны.
З кім у дарогу паплыву я?
Хіба ўжо толькі з успамінам.
Ты адплыла, застаўся з марай,
Як Рабінзон пасля крушэння.
Блукаю ў восеньскім пажары...
Я сам таксама ўжо асенні.

Сцяжыны той мне не забыць ніколі,
Якою ад яе калісьці крочыў.
Упершыню рукам сваім даў волю:
Абняў нясмела стан яе дзявочы.
І ўпершыню ў блакітныя да болю,
Ды сумныя чамусьці глянуў вочы.
І гэты зрок відаць мяне сурочыў,
Сцяжыны той мне не забыць ніколі.

Заіскрыліся зоркі ў галінах.
Іх, здаецца, рукою б сабраў
Па чарзе і чароўнай дзяўчыне
Шнур караляў бы з іх нанізаў.

Ды няўлоўныя зоркі, як шчасце,
Надта зманлівы, дзіўны іх свет.
Як усмешка чароўная Насці,
Як затоены ў сэрцы сакрэт.

Вакзал.
Перон.
Стаюё я між людзей.
Кругом трывожнае чаканне.
Стаю
і прытуляю да грудзей
гваздзікі-зоркі ў цэлафане.
Гудок
здалёк.
На гарызонце дым,
і колаў стук расце няспынна.
Віруюць думкі аб адным:
Ці едзе мілая дзяўчына?
Цягнік надзей
спыніў свой доўгі ход,
дыхнуў агнём з грудзей гарачых.
З вагонаў выплыў на перон народ —
на жаль, каханае не бачу.
Няма.
Дарма
яе шукае зрок.
У сэрцы сум расце вялікі.
Адхлынуў прэч людскі паток.
Трымаю непатрэбныя гваздзікі.
Туды,
сюды
бязмэтна я хадзіў.
У сэрцы боль перамагаў каханне...
Жанчыне незнаёмай я ўручыў
Свае гваздзікі ў цэлафане.

Так тужу я па табе
Тут у кожную хвіліну.
Я жыву заўжды ў журбе,
Валянціна, Валянціна.

Прывялі мяне сюды
Майго лёсу каляіны.
Без цябе больш нікуды,
Валянціна, Валянціна.

Так імчыць стралою час,
Вось і наша гадавіна.
Пачуццё яднае нас,
Валянціна, Валянціна.

Я наяве, нат у сне
Еду да цябе няспынна.
Сустракай хутчэй мяне,
Валянціна, Валянціна.

Відаць, я буду старыцца паволі,
Калі маёй становішся вясной.
Табе ж ужо не пастарэць ніколі,
Заўжды са мною будзеш маладой.