Віктар Швед - Мае Айчыны

Хто хварэў пастаянна душою
За народ свой, што жыў у галечы,
Хто змагаўся за наша святое,
За спагадлівы лёс чалавечы.

Гэты фільм твой, Тамара, удача!
Ён пра беды сялянскага лёсу.
Ці ж зямля, ты сказала, не плача?
Колькі родных затопленых вёсак!

Захапіў мяне фільм твой, Тамара,
І да вершаў маіх быў натхненнем,
Калі ты падзялілася марай:
Здзейсніць фільм пра мае дасягненні.

Ды, на жаль, смерць заўчасна спыніла
Твае лепшыя творчыя планы.
Вечным сном ты спачыла ў магіле,
Адышоўшы ад нас нечакана.

Наш паважаны Яраслаў,
Ты стаў узорам для народа!
У гушчы беларускіх спраў
І быў, і будзеш ты заўсёды.

Дырэктар і настаўнік наш
І бацька юных пакаленняў
Прайшоў педагагічны стаж
З вялікім гонарам, сумленнем.

Таксама добры будаўнік,
Гмах школы гэта яго помнік.
Ды неабсяжны поўны лік
Яго здзяйсненняў векапомных.

Галоўнае — яго ідэй
Нам нельга забываць ніколі.
Ён, як яднання карыфей,
Павінен жыць у нашай школе.

Мемарыяльны гэты знак
Хай будзе сімвалам навекі.
І тут мы шапку здымем так,
Як Яраслаў прад чалавекам.

Любіў надзвычай лес Мікола,
Лес быў яму царквой, прастолам
І адпачынкам у цянёчку.
Тут ягады збіраў, грыбочкі.
У дзянёк цёплы, вераснёвы,
Паехаў ён у лес сасновы.
Праз дзень грыбочкаў поўны кошык
Ставаўся непасільнай ношай.
І замарыўся ён да смерці
Са сваім надта хворым сэрцам.
Угледзелі Міколы вочы
Раптам яшчэ адзін грыбочак.
Стаяў Мікола на каленях,
Грыбок, здалося, мае ў жмені ...
Ды раптам кроў застыла ў жылах —
Грыб узяць не стала сілы.
Убачыў толькі Бог з нябёсаў,
Як спалучыліся лес з лёсам.

Ты, дружа, ехаў на Радзіму,
Якою заўжды даражыў,
Даехаць стала немагчымым —
Смерць вартавала на мяжы.

Ехаў сустрэцца з сястрой, братам
Пасля жыццёвых перашкод,
Каб з Велікодным веснім Святам
Вітаць свой край і свой народ.

Цябе Ўсявышні Бог паклікаў
Так нечакана да сябе,
А мы тут, у смяротных ліку,
Надта сумуем па табе.

У развітальныя хвіліны
Не паўстрымалі сваіх слёз
Твае сябры, твая Радзіна,
Калі пяюць Хрыстос ўваскрос.

Няхай табе спакойна спіцца
Па ўсіх ганеннях вечным сном,
Хай вольная Айчына сніцца,
Якой быў верным Змагаром.

Каб не вывезлі на ўсход,
Ты падаўся сам на захад,
Дзе яшчэ і твой народ,
І дзе менш насілля, жахаў.

І прытулак ты знайшоў
Тут у вёсцы Аўгустова,
Прывіваючы любоў
Да Айчыны, роднай мовы.

Працаваў ты ў школе тут,
Навучаў штодзённа дзетак
Шанаваць айчынны кут,
Штодзень пашыраць асвету.

Твой лёс зламаны быў жыццём,
Не знаў ты радасці ў Айчыне.
Таму і спіш апошнім сном
Нібы выгнаннік на чужыне.

Ты, дружа, жыў за акіянам,
Цяжкім было тваё жыццё.
І так зарана, нечакана,
У сне пайшоў у небыццё.

А як любіў ты край свой родны,
Вясковы побыт землякоў!
На жаль, ніколі ты свабодна
Не мог паехаць да бацькоў.

Падчас кантролю знайшлі здымак —
Савецкай Арміі салдат!
І правяралі, ці магчыма
Каб гэта быў твой родны брат.

Не раз, калі ты спаў, як цені
Віжы ўваходзілі ў гатэль,
Абмацвалі твае кішэні,
Ператрасалі твой партфель.

І дакументы ты знаходзіў
Ужо не ў ім — пад тапчаном,
І быў шчаслівы пры нагодзе
Што едзеш на аэрадром.

Пасля ганенняў, надта крыўдных,
У самалёце меў спакой.
Ляцеў за акіян, у Кліўлянд,
У „Полацак” любімы свой.

Ты сном заснуў, Сярожа, вечным,
Больш ні ганенняў, ні трывог.
За процьму здзекаў недарэчных
Цябе мо ўзнагародзіць Бог.