Віктар Швед - Мае Айчыны

Жыві нам сотню гадоў, Юрка
І ў творчым будзь заўсёды ўздыме.
Мы рады — на тваім падмурку
Трывалы ўзнесены будынак.

У маляўнічай Белавежы
Пачаўся твой жыццёвы шлях.
Ты сэрцам да яе належыш
Наяве, а не толькі ў снах..

У час ваенны ў Беластоку,
Сярод натхняючых сяброў,
Таіла ў сэрцы ты глыбока
Сваю таемную любоў.

І гэтай вернае любові,
І незвычайнага чуцця
Так многа ў паэтычным слове
І харастве твайго жыцця.

Натхняйся, дарагая Лена,
Лагодай цішы і глушы!
Пакуль мацнее наша змена —
Ты ўсё пішы, пішы, пішы!

Нам, дружа, па семдзесят пяць
І мы з табою поруч ходзім.
На лёс няма што наракаць,
Яшчэ ж да сотні чвэрць стагоддзя.

Хоць час выкрадвае гады
І крыху горбіць нашы плечы,
І хоць наш век не малады —
Не цалкам мы яшчэ старэчы.

Мы цешымся сваім жыццём
І штораз больш яго мы цэнім.
І больш цікавых з кожным днём
Спраў дамагаецца здзяйснення.

І ўсе нам сёння пажадаць
Здароўя моцнага павінны,
Каб лёс дазволіў сустракаць
І сотую нам гадавіну.

„Лявоніху”, сваю эстраду,
Чакаў з прыездам наш народ.
Вітаў ён песню, танец, радасць
І суцяшэнне ад турбот.

Вітаў славутага танцора,
Што сіл не шкадаваў сваіх,
Як птушка лётаў у прасторы
І ачароўваў заўжды ўсіх.

Ты плыў з партнёркаю па сцэне,
Як казачная прыгажосць,
І выклікалі захапленне
Майстэрства, грацыя, маладосць.

Гадочкаў прамінула многа...
Састарыўся і наш танцор.
Адтанцаваў ты, змучыў ногі,
Кіёчкам іх ужо падпёр.

Цяпер жывеш ты ў Беластоку,
Хоць і самотны — не адзін,
Цябе ўсе ведаюць навокал,
І бедаваць няма прычын.

Колькі ж падзей на свеце прамільгнула,
Колькі ж пажарышчаў раздзьмухваюць вятры!
Чатыры ўжо стагоддзі прамінула —
Згарэў Джардана Бруна на кастры.

Якія ж гэта сумныя падзеі!
Свет цемрашальства смерцю пакараў
За гэта, што Каперніка ідэі
Як слушныя публічна прызнаваў.

Інквізітарам бязлітасным у Рыме
Не ўдалося спапяліць ідэй,
Ім паўстрымаць Планеты немагчыма.
„Аднак жа круціцца” — пацвердзіў Галілей.

Я ў Лондане наведаў цэнтр Скарыны.
Ён створаны перш-наперш нам на славу.
І біскупу Сіповічу Чаславу
Мы ўсе за гэта дзякаваць павінны.

Знаходзячыся пад яго апекай,
Я змог да скарбніц ведаў далучыцца.
Быў працавітым біскуп чалавекам
І шмат чаму я змог там навучыцца.

Чытаў заўзята ў гэтым кнігазборы,
Які ўжо сёння цэлы свет цікавіць.
Не ведаў я, што біскуп надта хворы,
Што ён ад нас адыдзе неўзабаве.

І, адбываючы сваю павіннасць,
Чытаў я вершы не адной асобе,
І слёзы бачыў у вачах жанчыны,
Якой прыйшліся вершы даспадобы.

Прыйшлі да цябе, маэстра,
Памаліцца на магілу,
Твая музыка аркестрам
Казачным заваражыла.

У ёй столькі ж прыгажосці,
Цёплых сонечных праменняў,
І парываў маладосці,
Паэтычнага натхнення!

Хоць прайшло саракагоддзе —
Ты ізноў да нас вярнуўся.
Не ў чужым ты асяроддзі —
Уваскрос ты ў Беларусі.

Хай табе спакойна спіцца
Пад апекаю Анёлкаў.
Хай табе заўсёды сніцца
Беласток, Шындзель, Саколка!

Не здзейсніў ты жыццёвых мар,
Знаходзячыся пад прымусам.
Ты апынуўся між ахвяр
Найбольш свядомых беларусаў.

Імкнуўся сэрцам і душой
Усё ў жыцці рабіць рупліва,
Каб край быў незалежны твой,
Каб твой народ мог жыць шчасліва.

Усе сягоння мы ў журбе,
Твайго жыцця быў шлях кароткі.
І неба плача па табе
У сотыя твае ж угодкі.

Колькі ж суму тады ў асяроддзі,
Колькі ж слёз праліваем заўсёды,
Як заўчасна ад нас адыходзіць
Той, хто надта патрэбны народу,