Віктар Швед - Мае Айчыны

Каб народ заставаўся народам,
У чужым не расплыўся моры,
Каб яго аб’ядноўвала згода
У свабоднай жыццёвай прасторы.

Каб народ не цураўся ніколі
Ні традыцый бацькоўскіх, ні мовы,
Каб ніколі не быў у няволі,
Не пакутваў ніколі нанова.

Каб сваё больш цаніў ад чужога,
Каб адстойваў яго штохвіліну.
Дык папросім Магутнага Бога:
Захавай нас і нашу Айчыну!

У тваіх, о лес мой, нетрах
Колькі ж казачнай красы!
Тваё чыстае паветра
Поўняць птушак галасы.

Паміж меднастволых соснаў
Разаслаўся дываном
Каляровы свет дзівосны,
З рознай ягадай, грыбом.

Тут каханая жанчына
У кустах брыдзе густых,
І, збіраючы маліны,
Мне нясе з усмешкай іх.

Быццам сэрца на далоні,
Мне нясе пунсовы дар.
І таму я блізкі сёння
Да здзяйснення лепшых мар.

Ты сонейка, што ззяе мне і ўночы,
У цемрадзь пасылае свой прамень.
Трапляе ён у змучаныя вочы
І ў заўтрашні мяне кіруе дзень.

А раніцою, сонейкам сагрэты,
Імкнуся я да новага жыцця.
І як мне сапраўды не быць паэтам,
Калі ў душы так многа пачуцця.

Калі знікаюць жудасныя хмары
З маіх заўжды азмрочаных нябёс,
Калі настаў час збыцца маім марам,
Зноў усміхнуўся мне ласкавы лёс.

Дык будзь заўсёды, сонейка, са мною
І сагравай мяне сваім цяплом.
Хачу заўжды быць, сонейка, з табою
І цешыцца адроджаным жыццём.

О вы, шчаслівыя хвіліны,
Вярніцеся ка мне ізноў,
Аддайце мне маю жанчыну,
Маё жыццё, маю любоў.

Бо толькі з ёю, толькі з ёю
Магу я спалучыць свой лёс.
Інакш не буду мець спакою,
Шчасце не прыйдзе ад нябёс.

Мы цешыліся быццам дзеці,
Мы насычаліся сабой.
Найшчаслівейшыя на свеце
Былі мы сутнасцю адной.

Нас не раздзеліць нечакана
Надта складанае жыццё.
Імкнуся сэрцам да каханай,
Сваё нясу ёй пачуццё.

У сапраўднасці ці жартам
Вось ты сцвердзіла чаму,
Што ў жыцці зусім не варта
Быць адданым аднаму?

Цяжка мне, аднак, паверыць,
Што, калі мяне няма,
Адчыняеш раптам дзверы,
Ты тады камусь сама.

Я за жарт гэта ўспрымаю,
Дык упэўнены таму,
Што ты аднаго кахаеш,
Верная ты аднаму.

У парку знойдзены каштан,
Што кінула пад ногі восень
Мне мілая, як талісман,
Дала, каб шчасцейка прыносіў.

І я забраў яго з сабой
Да Беларусі сінявокай,
І ён бадзёрыць мой настрой,
Калі сумую адзінокі.

Не адзінокі я зусім,
Каштан барвовы грэю ў жмені,
Сцяжынкамі вандрую з ім,
Ён у маёй жыве кішэні.

І я дамоў, у Беласток,
Напоўнены таемнай сілай,
Вязу каштанавы лісток,
Які мне восень падарыла.

Я блукаю, я шукаю,
Дык усё дарма.
Моцна так цябе кахаю,
А цябе няма.

Адыходзіць ужо восень,
Хутка і зіма,
Што ты недзе тут, здалося,
А цябе няма.

Ад цябе не спадзяюся
Нават і пісьма.
Я адзін у Беларусі,
А цябе няма.

Хочацца сустрэцца з любай,
Толькі ўсё дарма.
Хто ж прылашчыць, прыгалубіць,
Як цябе няма?

Сыпле восень залатая
На лясны дыван лісты.
Я вандрую і гадаю:
Ці мяне кахаеш ты?

Колькі ж хараства навокал
У святой лясной цішы!
Ад цябе я так далёка,
Смутак родзіцца ў душы.

З кожным днём мацнее подых
Блізкай сівернай зімы.
Па табе тужу заўсёды,
Мусім зноў сустрэцца мы.

Госць я ў беларускім краі,
Дзе жывуць мае браты.
Моцна так цябе кахаю,
Ці мяне кахаеш ты?

Заўжды хвіліны развітання
Навейваюць адвечны сум,
Спыняюць безліч спадзяванняў
І мноства нечаканых дум.

Многапакутны твар жаночы.
Яшчэ ў адчыненых дзвярах
Мужчына сумныя меў вочы
І горыч нейкую ў грудзях.

Яна пабегла па пероне,
Рукой махнуўшы наўздагон,
Ды цягніка ўжо не дагоніць,
Ад’ехаў і паехаў ён.

І будзе новае чаканне,
Мо прывязе яго цягнік,
Ізноў надыдзе развітанне,
Чуллівых сэрц балючы крык.