Віктар Швед - Мае Айчыны

Нас часта не трывожыць лёс жанчыны,
Дык робім мы яе сваёй ахвярай.
Таму так часта з нашае прычыны
Усмешка нікне і з вачэй, і з твару.

А хочам мы, каб гасцявала радасць
Бесперапынку на яе абліччы.
Ёй у душы крывавяць нашы здрады,
Благіх учынкаў столькі, што не злічыш.

І нашая жанчына ўжо не тая,
Якой была ў жыцці сваім калісьці.
І пачуццё ранейшае ўмірае,
І часта ўжо яна не мае выйсця.

Жанчына, веру, кончацца нягоды,
Зноў стрэнеш шчасце на жыццёвай сцежцы!
І на тваім абліччы ўжо заўсёды
Напэўна будзе гасцяваць усмешка.

Каханне — купал зорны неба,
Яму быць падуладным трэба.
І ад юнацтва да магілы
Яно заўжды дае нам крылы.
Кахаць і заўжды быць каханым —
Для ўсіх найбольшая пашана.
Калі каханне ў сэрцы тлее,
Да нас прыходзіць і надзея.
Хоць састарэліся мы самі —
Надзея свеціць перад намі.
Жыццё кароткае, бясспрэчна,
Каханне жыць дае нам вечна.
А закаханыя бясконца —
Нібыта ўсход і захад сонца.
Да шчасця трэба нам тры словы:
Надзеі, Веры і Любові.

Лясок мой стаўся залаты,
Быццам у казцы я, здалося.
Пад ногі сцелюцца лісты,
Фарбуе іх мастачка-восень.

Пераступае мой парог
І застаецца дамаседам.
Шукаю новых я дарог,
За мною восень крочыць следам.

Мяне ўжо з восенню, відаць,
Ніхто ў жыцці не раз’яднае.
Калі мне з ёю сябраваць —
Заўжды хай будзе залатая!

Так бела-бела сёння зранку,
Так чыста-чысценька кругом.
Зіма прыехала на санках,
Прырода спіць спакойным сном.

Зіма ўсе рэкі і азёры
Схавала ў гладзенькіх ільдах,
Дзеці на ледзяной прасторы
Тут будуць ездзіць на каньках.

На санках паімчыць з пагоркаў,
Калі пачне ўсё болей днець.
Хаця мароз на панадворку,
Ніяк у хаце не ўсядзець!

Зіма, у нас ты сёння госцем,
А заўтра поўны гаспадар.
Ты маеш столькі прыгажосці,
Навейваеш ты столькі мар!

Плача жаласна снег,
Пачарнеў ад смутку.
Ручаёк слёз пабег
Ціхутка, ціхутка.

Адыходзіць зіма
На поўнач далёка,
Ваяваць тут дарма,
Вясны чуваць крокі.

Трыумфальна ідзе,
Нясе подых весні.
Снег ужо дзе-нідзе,
Вітаем прадвесне!

Хачу я жаўрука паслухаць
Абавязкова еду ў вёску,
Выходжу мігам на палоскі
І сэрца пакідае скруха.

Ён, бачу, ледзь прыкметны ўвысі,
Сваімі крыльцамі трапеча,
Як бы склікае ўсіх на веча —
Як свіст і трэлі паліліся.

Раней за іншых на прадвесні
Птушкі-пяюшкі вясну чуюць
І радасна яе вяшчуюць
Залівістай бясконцай песняй.

Люблю ваш весні шчэбет, птушкі,
Якога ў паднябессі поўна,
Прадстаўнікі вясны чароўнай,
Вы ўсе найпершыя вяснушкі.

Вясна так выбухнула нечакана
І ў гарадскім з’явілася двары,
Развешвае на вулічных каштанах
Шторанку жырандолі-ліхтары.

І так прыгожа сталася навокал,
Такі святочны веснавы настрой.
І цешыць гараджанаў вока
Раптоўнае спаборніцтва з вясной.

А птушкі ў веснавым рознагалоссі
Вяшчуюць дружна, што яны ўжо ёсць,
І ўсе вясне з удзячнасцю прыносяць
Падзяку за цяплынь і прыгажосць.

У квецень каляровую прыбрана
Зямля пасля зімовае пары.
Запальвае вясна на ўсіх каштанах
З суквеццяў каляровых ліхтары.

Выходжу з гарадской кватэры
Сустрэць вясну ў цудоўным маі.
Яе пах хлыне ў вокны, дзверы,
Усіх дурманіць, ап’яняе.

Я затрымаўся з непакоем,
Калі угледзеў, анямелы:
Расце чаромха пад сцяною
З кары абдзёртым ствалом-целам.

Гронкі духмяных кветак белых
На аслабелым дрэве вянуць.
Пабушаваць тут захацела
Група бязвольных хуліганаў.

Ставаць у абарону мушу
Свету вакольнага заўсёды.
Якое ж сёння раўнадушша
Да разбуральнікаў прыроды!

Лета, радаснае лета,
Колькі ж казачнай красы!
Край наш сонейкам сагрэты
Поўняць птушак галасы.

Лета, залатое лета,
У прыгожы свет наўкол
Ты склікаеш школьных дзетак
З нашых гарадоў і сёл.